Je hebt van die geweldige artiesten die iedereen kent en door sommigen iconisch worden genoemd. Dan heb je nog de categorie met artiesten die ook worden opgehemeld door de pers, maar niet bekend zijn bij het grote publiek. Angel Olsen behoort tot de tweede categorie. Sinds haar tweede album wordt de Amerikaanse zangeres in het oog gehouden door kranten en magazines als The Guardian en Rolling Stone. Het succes dat ze met Burn Your Fire For No Witness wist te behalen werd nog groter nadat ze met My Woman in 2016 naar buiten kwam. Onlangs bracht Angel Olsen haar vierde album uit en dat konden wij natuurlijk niet aan onze berenneus laten passeren.
All Mirros opent meteen met de twee singles die Olsen al eerder de wereld in stuurde. Op “Lark” zorgen de strijkers voor een sterke opbouw en heel wat spanning die uitmondt in een climax. Ook de titelsong beloonden we al met positieve kritieken voor alweer een goede opbouw. We vertellen het je al meteen: het volledige album is goed opgebouwd. Angel Olsen speelt met luid en stil, licht en donker op een fantastische manier. Dit doet ze op de overgrote meerderheid van de nummers aan de hand van een klein orkestje. De twaalf strijkers zorgen niet alleen voor spanning, maar ook voor meer emotie en een extra dimensie. Bovendien zijn ook de gitaren, die wel vaker een grote rol speelden op My Woman, hier niet zo prominent aanwezig. De zangeres slaat (alweer) een nieuwe richting in met haar muziek, maar wij kunnen dit alleen maar toejuichen. Toegegeven, All Mirrors is minder poppy en toegankelijk dan My Woman, maar dat zegt niets over de kwaliteit.
Eerder dit jaar was Olsen ook al te horen op de nieuwe plaat van Mark Ronson. Daar wist ze poppy te combineren met het duistere dat we nu op haar eigen langspeler te horen krijgen. Het meest radiovriendelijke nummer is waarschijnlijk “What It Is” door het funky begin, dat aan wat aan “Fire” van Beth Ditto (van Gossip) doet denken. “Tonight” doet dan weer denken aan het album dat Nick Cave onlangs uitbracht. Net als Ghosteen van Cave weet “Tonight” door onze ziel te gaan en dat met een zeer weinig variërende en korte tekst. Nadat Olsen onze ziel wist te raken, doet ze ons dansen op “Summer”, dat net als “True Blue” (van die Ronson plaat) een trieste dansschijf is. Dansen op een nummer over depressie, ja, dat doet Angel Olsen ons aan. Fantastisch toch?
Angel Olsen heeft niet alleen een engelenstem die ze goed weet te gebruiken, maar ze weet ook wanneer te zwijgen. Zo krijgt “Endgame” een holle outro van bijna een minuut. Ook de albumafsluiter krijgt een outro van een kleine minuut, maar hier werken de strijkers weer naar een melancholische climax toe. Olsen neemt de tijd om haar nummers af te werken en dat loont. Naast al die strijkers, synths die ons doen denken aan de jaren tachtig en de herkenbare stem horen we een hele hoop emoties. Olsen en haar partner gingen op een hevige manier uit elkaar nadat ze My Woman had uitgebracht en dat horen we aan de teksten op de opvolger.
Angel Olsens sound is nog nooit zoveel veranderd als nu, maar we juichen dit zonder enige reserve toe. De eightiessynths en strijkers vormen een herkenbare en unieke sound doorheen het album. Het ene moment gaat die sound door hart en ziel en wat later is het moeilijk om stil te zitten. Het album speelt met contrasten zoals licht en donker, luid en stil en klinkt nu eens vertrouwd en dan weer ontdekken we iets helemaal nieuws. De enige zaken waarin Olsen consistent is, zijn het juist gebruiken van haar stem en het voldoende tijd nemen. De muziek ondersteunt haar stem niet alleen, want beide nemen een hoofdrol in en gidsen ons richting daar waar we het niet verwacht hadden. All Mirrors is een zeer sterk album dat continu weet te verrassen en de luisteraar in spanning leidt naar niet eerder verkende gebieden.
Op vrijdag 7 februari 2020 treedt Angel Olsen op in De Roma.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
enig mooi.
dit wordt moeilijk te overtreffen.