Julien Chang is nog maar negentien jaar; beluister de jongeman zijn debuutalbum en je komt erachter waarom dat zo straf is. Jules is namelijk een unieke plaat die genregrenzen zonder scrupules openbreekt binnen nummers en ook over heel de lijn zorgt voor diversiteit die uiteindelijk toch naadloos samenvloeit. Het werk van een of andere ervaren producer, zou je denken. Maar niets is minder waar: Chang heeft alles van begin tot eind zelf opgenomen en geproducet. Inderdaad, ook ons smoelwerk is opengevallen.
Jules opent met “Deep Green”, een nummer dat bij elke luisteraar synesthesie in de hand werkt. Een idyllische gitaarintro komt na een tijdje terecht in een rijke klankenwereld, die grootser en grootser begint aan te voelen. De opener gaat alle richtingen uit en wanneer Chang halfweg ook begint te zingen, vallen alle puzzelstukjes in elkaar. Meteen weet Julien al onze gevoelige snaren bloot te leggen en tegelijk onze kritische zin te paaien door de prachtige samensmelting van alle eenheden die “Deep Green” bevat.
De jongeman heeft het duidelijk niet zo op hokjesdenken, want niet enkel de opener plukt elementen uit verschillende hoeken. Zo krijgen we enkele uptempo dansfeesten te horen, die nu eens beïnvloed worden door jazz en een onmiskenbare neiging tot exotiek (“Moving Parts”) en vervolgens uitbundige salsa en bedroompop in de mix gooien (“Dogologue”). Zeker die laatste combinatie kom je niet al te vaak tegen, maar de Amerikaan zet het zomaar even neer en wij zijn moeiteloos mee.
Ook een retrosound voorzien blijkt geen enkel probleem. Zo heeft “Of The Past” zijn naam niet gestolen, heeft ook “Butterflies From Monaco” een duidelijk jaren tachtig gevoel over zich en is “Memory Loss” heerlijk discogetint. Maar doordeweeks of een afkooksel van het verleden zal het hier nooit worden. Reken er maar op dat Chang onverwachtse tonen zal aanwenden of zijn nummer van een ludiek klankje of een sublieme opbouw zal voorzien. Alles om de uniciteit te bewaren en verrassend sterke gehelen af te leveren.
Even op adem komen en verdrinken in contemplatie gebeurt op “Two Voices” en “Somerville – Demo”. In reverb gedoopte stemmen komen een lo-fi dekentje over je heen draperen. Voor je het weet is alles drie keer vertraagd en voel je je high op Changs wazigheid. Maar uiteindelijk, na alle omzwervingen door genres en emoties, bewijst de jongeman niet veel nodig te hebben om overdonderend te klinken. Wat eenvoudig gitaargetokkel en zijn stem volstaan al om onze traanklier op z’n minst te triggeren en het plaatje werkelijk compleet te maken. “Candy Cane Rainbow” en afsluiter “A Day Or Two” zijn sterk in hun eenvoud en zullen gegarandeerd de laatste twijfelaars over de streep trekken.
Kortom: Jules is all killer, no filler. Het is een erg charmante langspeler die recht uit het hart komt en onze muzikale honger volledig stilt door zijn originaliteit. En dit is dus nog maar het debuutalbum? Straf, op z’n minst.
Op donderdag 31 oktober speelt Julien Chang in de Witloof Bar van de Botanique en het spreekt intussen voor zich dat dit niet te missen is.
