AlbumsRecensies

MOOON – Safari (★★★★): De trip van je leven

Weinig bands omarmen de sixties met zoveel overtuiging als het Nederlandse MOOON. Spot je ze in het wild, dan volstaat de aanblik van hun kledij om verward te geraken over in welk decenium we alweer leven, en het stopt daarna bijlange niet. Waar hun debuut MOOON’s Brew een mooie introductie was op een band die stiekem wel snoept van surf-plaatjes en psychedelische rock uit de jaren zestig, blijkt Safari een doodeerlijke bekentenis dat die muziek een verslaving is geworden. Het bleek al uit een korte commercial die de groep filmde ter promotie van hun nieuwe langspeler, en het vergt daarnaast maar een luisterbeurt om te beseffen dat dit niet alleen een explosie is van alles wat swingt, maar bovendien een kandidaat voor beste concept-album van het jaar. Van Safari groeit je haar tot over je schouders, raakt je witte werkhemd bezaaid met bloemenpatronen, en durft er bij de bakker al eens een LSD-papiertje opduiken tussen je kleingeld.

Waar de Safari van MOOON begint, piepen autobanden en gonst het van het verkeer. Een zwalpende gitaar werkt zich een weg doorheen al dat lawaai en verleidt je om alles achter te laten en mee te vertrekken op een ongepland avontuur. ‘Hey, go on safari with me.’ klinkt het, en toehappen doen we maar al te graag. Het voert ons tot aan het dromerige doch strakke “Leaving Town” waarin MOOON verder drijft op hun eigen bed aan vibrato en scheurende, primitieve overdrive. Het verlaten van ons bescheiden dorpje brengt ons meteen in het Londen van 1967: groovy, catchy en ongetemd trippy.

Op “All By Myself” klinkt het alsof The Byrds en MOOON nog buren zijn geweest. De smeuïge samenzang in combinatie met de oscillerende dynamiek van het nummer zouden zo de soundtrack kunnen zijn van een adembenemende liquid light show, en alsof we nog niet in hogere sferen genoeg waren, doet “Natures Play” er nog een schepje bovenop. Tom en Gijs De Jong moeten zich afgevraagd hebben hoe ze zich het snelst konden verplaatsen van hun woonplaats in Aarle-Rixtel naar de jungle van midden-Afrika. Het antwoord is sitar. Sitar en nog eens sitar. Sitar tot de psychedelische bubbel waarin je je bevindt afdrijft naar de evenaar. Sitar.

Spatten doet de bubbel op “Entering The Animal Kingdom”. Exotische bongo-ritmes luiden over een loeiend lawaaite aan dierengeluiden de officiële start van de expeditie in, die zich volledig op gang trekt ter hoogte van “Es Uno Junto”. Het trippelende farfisa-orgel dat zijn brandmerk diep achterlaat, is samen met de Santana-achtige gitaarsound de kerncentrale van een on-ge-lofelijk groovy nummer. ‘Ik ben niet echt een danser’ is minder dan ooit een geldig excuus om hier de heupen stil te houden. Laat je gaan, we zijn verdorie wel op safari he.

Onze nominatie voor meest sexy geluid van het jaar gaat trouwens naar de intro van “Another State of Mind”, waar het ruimteschip MOOON volledig van grond gaat en koers zet naar de zon. Figuurlijk dan, want “The Sun” is meer een branderig, bedwelmend strandnummer voor surfers met zin in een fris pintje dan een woeste vuurbal. Gebukt gaan onder een hittegolf van veertig graden klinkt exact als het geluid dat uit de gitaren van het Nederlandse trio komt, en de crescendo op het einde van het nummer klinkt exact als dat blaadje LSD waar je mama je steeds voor waarschuwt. Het spat ervan af, op de allerbeste manier, en levert het beste nummer van het album op.

“Oddesey and Me”, da’s verloren lopen, milde paniek en heimwee. Je bent je sitar kwijt en er zit niets anders op dan zwervend door de jungle op zoek te gaan naar een uitweg. De klaagzang duurt echter niet lang aangezien de bassist weer bij bewustzijn komt en een swinger van een overgang inzet richting “I’m Coming Home”. Het nummer siddert van de gitaareffecten en beeft door de pompende bas, als een opgewonden kind dat na het rinkelen van de schoolbel als een bezetene naar huis scheurt op zijn rammelbak van een fiets. De reis loopt hier zoals de titel doet vermoeden op zijn einde, maar niet alvorens de outro van de plaat je er nog een keer aan herinnert dat een farfisa-orgel een plek zou moeten hebben in elk respectabel huishouden en dat sitar, ja…

Sitar is life.

Safari is geen flauw aftreksel van legendarische sixties-bands. Het is een ultiem avontuur dat je in het zweet pompt, soms bloedmooi is, en je meer dan goed voor je is doet denken: ‘Godverdomme, da’s groovy’.

Facebook / Website

Ontdek nog meer muziek op onze Spotify!

Related posts
Nieuwe singlesOntdekkingen van "Den Beir"

Nieuwe single MOOON - "Richard Has A Racecar"

In onze recensie van hun laatste album Safari waren we zo enthousiast dat we van gekkigheid niet anders konden besluiten dan met…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.