Voor menig kenner van de Belgische muziekscene is Newmoon geen onbekende meer. Zij zijn niemand minder dan de vertegenwoordigers van shoegaze in ons kleine nederige landje. Hun debuutalbum Space (2016) werd terecht vol lof en bewondering ontvangen. Helaas is het ook van dat jaar geleden dat de groep nieuwe muziek op de wereld afvuurde, maar het wachten was de moeite waard want met Nothing Hurts Forever serveren de Antwerpenaren ons negen krachtige songs vol galmende gitaren.
Newmoons eerste plaat behoorde duidelijk tot shoegaze, maar op Nothing Hurts Forever betreedt het vijftal met voorzichtige voetjes het pad der indie rock/pop. Ze trekken hun ietwat donkere shoegaze open waardoor deze plaat een heel stuk toegankelijker wordt. Waar op Space de reverbknoppen volledig werden opengedraaid en we af en toe werden blootgesteld aan een zware gitaarsound, horen we op Nothing Hurts Forever reverb met maten en is dat zware kantje er af gepolijst. Dit horen we al meteen op de eerste nummers “Let It End”, “Raptured” en “In Harmony”. De uptempo drums, leuke gitaartjes en aanwezigheid van een melodie (die moeilijk te vinden was op Space), maken het luisteren vrij makkelijk en dwingen ons mee op te gaan in de plezierige sfeer. De zweverige vocals zijn dan weer verantwoordelijk voor de dromerige, mysterieuze vibe die ervoor zorgt dat het toch Newmoon blijft.
De dynamiek op deze plaat zit dik in orde. We shiften binnen de nummers van galmende leadgitaren en strakke uptempo drums naar zacht zwevende vocals en ruim klinkende strofes. We gaan van knusse intermezzo’s naar scheurende gitaarsolo’s die toch een bepaalde warmte weten te behouden. Soms bespeuren we weemoed in de songs en soms worden onze oren opgefrist met vrolijke gitaarriedeltjes. Newmoon weet de juiste balans tussen al deze elementen te vinden en behoudt zo elk nummer toch tot een geheeltje. Helaas volgen bijna alle nummers dit succesvolle dynamiekpatroon, wat op zich niet erg is want het werkt, maar hierdoor durft de plaat ééntonig over te komen.
Single “Collide Into Me” komen we als vierde tegen. Deze indie(pop) balad zou goed kunnen dienen als achtergrondmuziek tijdens een romantische autorit op een mooie zomeravond. In dit nummer slaagt Newmoon er op uitstekende wijze in om je mee te sleuren in zijn galmende dagdroom. Hij geeft de verdovende, mysterieuze sfeer de volledige kans om te ontplooien; iets wat ze trouwens op alle nummers goed doen.
“In & Out & Over” is het enige akoestische nummer op deze lp. De talrijke gitaareffecten worden voor een keer opzij gelegd en we horen voor het eerst een cleane sound. Wel blijft Bert Cannaerts op een zweverige en mysterieuze manier over de begeleiding zingen waardoor ook dit akoestische nummer bij de andere, vollere nummers past en zijn plaats op de plaat verdient. Het is geen vreemde eend in de bijt, maar een aangename adempauze om daarna over te gaan naar de afsluiter van Nothing Hurts Forever, “Only You”. Een toffe drumfill leidt het nummer in waarna de rest van de band inkickt. We horen een bepaald verlangen in de zang en gaan er helemaal mee in op. Newmoon weet ons voor een laatste keer mee te sleuren in zijn verdovende dagdroom vol galmende gitaren.
Laat dat ook zijn wat ons het meest bijblijft na het luisteren van deze plaat: galmende gitaren. Newmoon weet in elk nummer een vastberaden sfeer neer te zetten die ons dwingt er mee in op te gaan. Doordat veel nummers dezelfde opbouw volgen, durft de plaat af en toe ééntonig over te komen; een beetje meer variatie was zeker welkom geweest. Wel kunnen we stellen dat Nothing Hurts Forever een stuk lichter en vrolijker aanvoelt dan Space en daardoor toegankelijker is voor het grote publiek. Newmoon is erin geslaagd ons mee op reis te nemen doorheen zijn galmende dagdroom.
Facebook – Twitter – Instagram – website
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
