‘All I wanted for my birthday was to drop this new NAH album,’ zei NAH op Instagram. En dus dropte hij World, reeds het elfde album van de artiest. Dat getal is ook maar correct als je enkel de albums van alias NAH telt. Alternatief bekend als Michul Kuun heeft de artiest nog een album. Daarnaast bracht hij onder beide namen nog een heleboel ep’s uit die toegevoegd kunnen worden aan zijn discografie. Aan materiaal schiet dus niet tekort.
Aan territorium ook niet. Oorspronkelijk afkomstig uit Philadelphia, woont NAH nu in Antwerpen én behoudt daarbij ook dichte banden met artiesten als Deli_Girls en Machine Girl en een hele resem andere namen uit de Amerikaanse underground mueiekwereld. Daarmee is de titel van het album meteen duidelijk. Iemand die van alle markten thuis is, wil iets tonen van al die markten. Deels wordt met die premisse de fragmentarische aard van het album geëxcuseerd.
World is kort en krachtig. Het album haalt de speellengte van dertig minuten net niet en volgt een route waar steeds meer experimentele muziekmakers voor kiezen. Het publiek wordt gepresenteerd met een compilatie van korte en (schijnbaar) vluchtige gedachten en ideeën in plaats van de traditionele gepolijste verzameling van individuele nummers. Vanwege dit feit komt de sterkte van het album een pak minder naar de voorgrond bij het beluisteren van aparte nummers. Kortom, elk nummer haalt zijn sterkte uit zijn voorganger en nakomer.
Los van de filosofie achter het album, is het werk een speelse samenkomst van verschillende genres in enkele korte nummers. Een zweem van jazz steekt de kop op in “Don’t Know Me E E E Eh”. Op “Everybody’s Bullshit in One Virtual Market Place” en “Paypal Income” wordt geknipoogd naar klassiek dj-werk. Zelfs NAH’s alias Michul Kuun krijgt een podium om zijn indrukwekkend slagwerk uit te puren in “Michul’s Introduction” en “Michul Overdrive”, terwijl hij als NAH meer de focus legt op het mixwerk. De elektropunkinvloeden zijn overduidelijk in “Commentary Options”, “Synthetic Feelings Don’t” en “Empathy Test” . Ook de onzinnige titels van de nummers dragen bij aan een sfeer van verzet. Toch voelt dit verzet soms meer aan als een zenuwtrek dan als een ware aanval en had NAH best dieper mogen graven in zijn achtergrond in de punkwereld.
Er zou gezegd kunnen worden dat dit album beluisterd moet worden zoals een boek gelezen wordt: chronologisch en in zijn geheel. Het album bevat terugkerende thema’s, een vernuftige structuur en zelfs een verhaalboog met gestage opbouw en afbouw. In een verdere knipoog naar de titel van het album kan ook gezegd worden dat pas wanneer er vastgehouden wordt aan de voorgelegde structuur, alle losse ideeën samen iets kunnen betekenen in de wereld. Of gewoon dat NAH een meester is geworden in zich niet vastpinnen op een uniform concept, behalve dan misschien op de internationale droom.
Website / Facebook / Instagram
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
