Deze maand is het tien jaar geleden dat de debuutplaat van Kapitan Korsakov Well Hunger uitkwam. Een reden tot vieren moesten Devos en co. gedacht hebben. Ergens in de set vroeg de frontman wie er toentertijd bij was in de Minnemeers, waar de band een legendarisch voorprogramma speelde voor Mudhoney. Drie man, meer kon het niet zijn, beaamde ook Devos. Sindsdien werkte Kapitan Korsakov zich op tot onweerlegbare koningen van de Belgische underground. Ook na drie platen blijven ze nog steeds overeind. Het concert leek ergens extra de moeite met het nieuws dat Raketkanon ermee ophoudt. Misschien had de passage van diens drummer Pieter De Wilde, samen met vier andere drummers, vijf extra gitaristen en een bassist voor het nummer “Sheep Dip” er ook wat mee te maken.
Alex Verdi
Alex Verdi, de zoon van? Wel veel meer dan dat. Leander van het Groenewoud besteeg het podium met niet minder dan zichzelf, een gitaar, een strijkplank en een iPhone 5. Als een grote onnozelaar begon hij aan een lied gaande over een banaan die nooit te laat komt. Gelukkig bestond de zaal uit vele niet-bananen, want zij maakten wat mee. We bevonden ons als het ware in een karaokebar, waar de pils veel te goedkoop is en waar genres er helemaal niet toe doen. Alex plezierde ons met dansmuziek, country en voor de gelegenheid een metalplaat. Al begaf zijn iPhone, dienstdoende als jukebox, het soms; geen technisch probleem was groot genoeg voor Verdi himself. Het heerlijk absurde concert eindigde met zijn next big hit (’te vinden op Spotify’) “De Befkapoen”. Een polonaise ingezet door Pieter-Paul Devos was de finale kers op deze ode aan het vrouwelijk orgasme.
Kapitan Korsakov
Kapitan Korsakov kwam stevig op gang. Met zijn drieën beukten ze korte intense noisenummers door onze gehoorgangen, die eindigden voor ze begonnen. De band klonk strak en had er duidelijk zin in. Het publiek moest echter even op gang komen. Maar bij “When We Were Hookers” brak de moshpit los. Na enkele nummers waarschuwde Devos dat het publiek nog één kans had tot iets dergelijks alvorens het allemaal wat kunstzinniger ging worden. “Cozy Bleeders” werd ingezet en kon op nog wat duw- en trekwerk rekenen.
Ondertussen werden de dekens van de vijf extra drums gehaald, die achteraan waren opgesteld. Burroughs en van Mullem trokken een Maes open en de gastmuzikanten konden het podium betreden. Leden van Raketkanon, The Germans, STADT, tomàn, Mind Rays, Wallace Vanborn, Whorses én Leander van het Groenewoud tekenden present. Een half uur lang werden we meegesleurd in de noisejam genaamd “Sheep Dip”. We kwamen ogen en oren te kort. Achteraan was een scherm te zien waar je alles vanuit vogelperspectief kon bekijken, maar de kwaliteit van de beelden was slechter dan de gemiddelde bewakingsbeelden van de nachtwinkel om de hoek, dus veel hadden we hier ook niet aan. Na deze lange trance werd alles opeens stil en was enkels Devos’ stem en gitaar te horen. Het concert zat erop, maar had de jam nog een half uur langer geduurd, hadden we het niet gemerkt.
Kapitan Korsakov staat in deze formatie nog tweemaal op de planken. Op 18 oktober in de Botanique en op 31 oktober in de Muziekodroom te Hasselt. Gaat dat zien! Nieuwe nummers zul je niet horen, maar “Sheep Dip” is een spektakel om te zien, althans voor diegenen die een half uur lawaai kunnen appreciëren.
