Na een ep, de facto b-side album met bewuste leak via Twitch, veelbesproken features en een eigen talkshow is hier eindelijk de culminatie: nieuw album uknowhatimsayin¿. Met Q-Tip als hoofdproducer is het antwoord op de experimentele triple LP Atrocity Exhibition (2016) meteen duidelijk; een goeie dertig minuten in een verrassend rauwe stijl.
Na afloop van de Atricity tour heeft Danny niet stilgezeten, getuige de vele projecten waar hij deel van uitmaakt. Maar toch brak hij radicaal met dagelijkse invloeden en het Atrocity tijdperk om nieuwe inspiratie in te laten zinken. Het resultaat is een plaat dat – voor Danny’s doen – glashelder snijdt, maar daardoor de verborgen uithoeken nog subtieler maakt.
Uknowhatimsayin¿ is hoe dan ook geslaagd als een who’s who van de grotere leftfield hip hop. Niet te veel features, geen te voorspelbare namen die in elkaars vijver vissen. Wel producers als – naast Q-Tip – Flying Lotus, Thundercat en Jpegmafia. Die laatste krijgt ook meteen een feature. Verder wordt de plaat aangevuld Run the Jewels, Blood Orange en Obongjayar. Dit houdt het geheel voldoende spaarzaam om een gerespecteerde, maar nog nog steeds rijzende ster als Blood Orange een echte spotlight met een weemoedig moment te bezorgen. De features bewijzen hun meerwaarde uitstekend en vermijden het gevaar van goedkope cross selling.
Het is onmogelijk in te schatten waar Danny Brown met een plaat gaat landen. Waar hij zelf zal zijn binnen afzienbare tijd weet hij zelf ook niet. Wel is duidelijk dat zijn inspiratie zonder hiërarchie eindeloos verder peilt. Hij graaft in de populaire en leftfield cultuur tot een halve eeuw terug om de textuur van een plaat te weven dat aanvankelijk enkel voor hem klikt. Tot we het resultaat horen.
De opener “Change Up” maakt meteen één van de centrale thema’s duidelijk. Danny Brown is thuis aan het komen en kan nu van buiten naar binnen kijken. Het is een wereld verwijderd van Danny als middelpunt van een chaotische landverschuiving. Schizofrenie, slechte comedowns, angstaanvallen, vreemde trips, ongrijpbare dromen; het was allemaal tegelijk thuis op Brown’s vroegere platen met Atrocity Exhibition als experimenteel hoogtepunt.
Hij doet er goed aan dit te erkennen en slaat schijnbaar vanuit het niets een nieuwe richting in die hem nu echt bevestigd als een statesman. Danny Brown is zich bewust van legacy en laat die legacy maar komen. Hierin schuilt het verschil tussen de muzikant die tijdelijk een boeiende cocktail aan ideeën bijeen raapt en één artiest pur sang die muziek van binnenuit brengt.
Met zo’n onmiskenbaar artiest gaat evolutie natuurlijk nog steeds hand in hand met ankers die zijn stijl definiëren. “Best Life” heeft dat ondubbelzinnige refrein om live elke zaal te doen ontploffen. De bestudeerde lagen zijn dan weer terug te vinden in een gevaarlijk contemplatief “Shine”. Maar het hoogtepunt is aan de titeltrack; dit is waar de sfeer je mijlen onder trekt en de instinctieve intelligentie alles in elkaar weeft. Terwijl meteen erna – “Negro Spiritual” – dat andere klassieke lijntje zich opdringt: hoe rapt hij in godsnaam zo feilloos over zo’n beat? Volledige abstractie in een bizarre combinatie met comedy is dan weer aan “Belly of the Beast”.
En natuurlijk zijn er de momenten waarop hij frontaal in de aanval trekt; “Savage Nomad” en “Combat”. Maar zelfs die rauwe stijl kan niet verbergen dat hier een artiest aan de top van zijn kunnen iets diepgravend brengt. In feite is het al te snel beoordelen van een dergelijke verankerde plaat grotendeels nutteloos. Het enige je van bij aanvang doen kan, is het erkennen van iets speciaal en het de maanden en jaren erop laten groeien.
Hoe kon Danny Brown nog verrassend uit de hoek komen na de chaotische psychose dat Atrocity Exhibition is? Het antwoord lijkt een Danny dat haarscherp in focus komt en aan wiens blik niets ontsnapt. Waar hij eerder nog drugs en bevliegingen als relativering kon gebruiken voor briljante momenten, is het geheel nu – relatief – zuiver. Dit is een artiest dat hard werkt aan het afleveren van iets indrukwekkend en geheel eigen. Met nu ook uknowhatimsayin¿ nu ook op zijn rug, mag Danny Brown de berg op klimmen waarop nog maar slechts een goed dozijn hem zijn voorgegaan.
