Met de laatste voorronde in het Wilde Westen in Kortrijk viel meteen ook het doek over de West-Vlaamse voorrondes van Sound Track. De laatste acht bands maakten het opnieuw de jury niet makkelijk met sterke, zeer uiteenlopende sets. Terwijl de ondertussen al bekend gemaakte finalisten zich opmaken voor de finale op 7 december in De Zwerver in Leffinge, laten wij nog eerst ons licht schijnen op die laatste voorronde.
ISAAK
In de Sound Track voorronde in het Wilde Westen in Kortrijk stonden er maar liefst drie singer-songwriters op het programma. Met ISAAK mocht meteen al de meest zwaarmoedige van het pak de spits afbijten. De gekapte Oostendenaar hield het midden tussen Marble Sounds, Isbells en Radical Face en bleef dankzij zijn sterk gitaarspel ons twintig minuten begeesteren. We hoorden een goeie basis en enkele sterke gitaarsongs, maar het ‘singer’ gedeelte van de singer-songwriter liet ondanks intensieve zanglessen heel vaak te wensen over. ISAAK beschikt wel degelijk over rauw talent waar, net zoals het stroef samenspel met zijn band, nog heel wat schaafwerk aan is. Een beeldhouwwerk van Michelangelo was ook ooit een massieve blok marmer, dus wie weet waar ISAAK binnen enkele jaren zal staan.
Juniper
Zouden we met Juniper onze Vlaamse Jade Bird ontdekt hebben? Meisje met gitaar? Krachtige en innemende stem? Aanstekelijke liedjes? Drie keer check. Het soloproject van Flo Delameilleure ontpopte zich op het podium van de Kreun tot een heuse liveband met broer Leander op bas, Jonas Desmet van PINGPONGCLUB op gitaar en Femke Decoene van Wolker en The Very Very Danger op drums, al was het vooral Flo zelve die met de pluimen ging lopen. Nu eens op gitaar, dan weer op piano, om uiteindelijk zonder instrument om handen af te sluiten, bewees ze zich als een sterke frontvrouw die de concurrentie zeker de baas kan en ook nog eens sterke songs weet te schrijven die goed in het gehoor liggen. Haar set was af en deed die luttele twintig minuten voorbij vliegen. Graag meer hiervan alsjeblieft!
Galine
Als onze voormalige ‘zalm van de maand‘ en huidige ‘artist in residence’ bij het Wilde Westen kan je ons natuurlijk makkelijk betichten van nepotisme of vriendjespolitiek, maar wie er bij was tijdens de voorronde kan het alleen maar beamen: Galine was heel goed. Het zijn maar weinig vrouwen gegeven om weg te komen met een kleedje met luipaardprint, maar Galine droeg het met het zelfvertrouwen en nonchalance alsof het podium haar natuurlijke habitat was. De beste manier om als jonge artiest te leren, is natuurlijk op een podium staan en je ding doen. Aan de set van Galine te horen heeft ze al ettelijke kilometers op de teller dat we ons beginnen af te vragen wat voor coaching of workshops deze artieste eigenlijk nog nodig heeft. Galine heeft alles om het te maken: de sound, de stem, de nummers en de entourage. Een finaleplaats in Sound Track? Dat zou misschien het lijstje nog compleet maken.
KOLOS
Alsof het evenwicht in de hormonenspiegel uit balans was na twee vrouwelijke artiestes, kregen we met KOLOS alvast een ferme dosis testosteron op ons bord. In hun witte pakjes deed de band denken aan het ter ziele gegane A Brand, hun sound had dan weer alles weg van pletwals Wallace Vanborn. Twintig minuten lang pleegde Kolos een eenzijdige aanslag op ons gehoorkanaal, knalde het ene nummer na het andere en liet de Kreun amper op adem komen. Aan vettige en geile riffs geen gebrek, maar net zoals in elke goeie slagerij mag het ook voor ons ietske meer zijn.
PINGPONGCLUB
Ze mochten onlangs nog ons eerste showcase festival openen, het lot had hen op Sound Track gelukkig een veel betere plaats op de line-up weten te schenken. In een ondertussen volgelopen zaal gedijde hun aanstekelijke indierock verrassend goed. “Faces” klonk okselfris, hun overige songs even gek als geniaal. PINGPONGCLUB speelde strak en met het enthousiasme van jonge veulens. “’t Was kort, sorry,” verontschuldigde frontman Jonas Desmet zich nog, maar dat was eigenlijk nergens voor nodig. Kort maar krachtig noemen we dat dan.
Divided
Hun verhaal leest eigenlijk een beetje als dat van die andere metalrockhelden uit regio Kortrijk, Steak Number Eight (heden Stake). De jongens spelen al samen sinds hun dertien, wonnen de Kunstbende voorronde in Kortrijk op hun zestiende en staan nu nog eens drie jaar later op het podium van Sound Track. Als we mogen voortgaan op die kenmerkende afwisseling van trage dromerige passages met beenharde stonermetal, dan laten ze zich tegenwoordig toch wat meer inspireren door Amenra dan Stake. Een echte doorbraakhit a la “The Sea Is Dying” hebben ze nog niet te pakken, maar geef ze wat tijd in een studio met het materiaal van deze set en er kan zomaar eens een potentiële klassieker voor de zwaarste lijst uitrollen. Divided deed wat KOLOS naliet: ons helemaal knock-out meppen.
Sir Luke
De amper zestienjarige Sir Luke uit Roeselare had precies zijn eigen hypecrew mee om voor sfeer te zorgen. En had het niet zo opvallend geweest, dan was het misschien nog aanstekelijk geweest. Nee, Sir Luke is niet de nieuwe West-Vlaamse rapprins die zijn matties wilden laten geloven. Hij is wel een tiener die eigenlijk best al goed weet waar hij met zijn muziek naar toe wilt en goed heeft gekeken & geluisterd bij zijn idolen. Sir Luke stond gelukkig niet achter zijn laptop vast gekluisterd, maar probeerde met man en macht het publiek op te hitsen met zijn beats en bars die lekker wegluisterden maar nooit echt bleven hangen. Het klonk allemaal niet echt bijster origineel, maar als pas beginnende artiest (en nogmaals, amper 16 jaar) moet je natuurlijk ergens kunnen beginnen. Ondanks dat hij zowat alle hiphopclichés uit de kast haalde, deed hij toch een meer dan verdienstelijke poging die we zeer genietbaar en bijna opzwepend kunnen noemen. Het technische vernuft is er duidelijk al, nu nog iets origineels en vernieuwend durven doen om ons echt van onze sokken te blazen.
Vincent Coomans
Deze laatste West-Vlaamse voorronde van Sound Track gaf zijn beste geheim pas helemaal op het einde prijs. Over Vincent Coomans was weinig geweten, alleen dat het echt een niet te missen act was. We zouden hem kunnen omschrijven als James Blake met een akoestische gitaar of een eigenzinnige reïncarnatie van Elliot Smith, maar die vlaggen dekken helemaal de lading niet. Vincent wikkelde zijn melancholische gitaarnummers in zachte synths en liet zijn even broze als begeesterende stem ruggesteunen door een extra zangeres. Het was vooral met die stem dat hij ons onverwacht bij de lurven nam. Vincent Coomans zorgde zonder twijfel voor de origineelste en meest verrassende twintig minuten van de avond.
Sound Rank
De finalisten van deze voorronde werden de avond zelf nog bekend gemaakt. Maar voor de volledigheid spelen we zelf nog een laatste keer jury en geven we hier onze eigen top 3 van de avond mee.
