De Beren Gieren is Fulco Ottervanger, Simon Segers en Lieven Van Pee. Dit jaar bestaat dit gekke en geniale drietal tien jaar en dat moest natuurlijk gevierd worden. Voor de gelegenheid brachten ze Broensgebuzze I-X uit en dat zal velen niet onbekend in de oren klinken. Dergelijke miniatuurstukjes werden namelijk al doorheen de jaren over hun verschillende platen verspreid en nu worden tien ‘Broensgebuzzes’ samengebracht op een album. Hiermee maakt De Beren Gieren de geleidelijk ontstane “Broensgebuzze”-cirkel rond en gisterenavond werd dat gevierd in de Sint-Willibrorduskerk in Antwerpen.
Het drietal begon aan hun set door het podium nog niet te betreden en geluiden op ons af te sturen die van overal in de kerk kwamen. Zonder duidelijke regelmaat kregen we diverse klanken te horen, waardoor we al vanaf het begin gewaarschuwd werden: wees op je hoede voor spanning, muzikale uitbarstingen en wonderlijke details. We waren al helemaal klaargestoomd voor een set vol gezellige jazz met meer hoeken af dan aan, en dan waren de heren nog niet eens uit de schaduw getreden.
Eenmaal Simon Segers zich aan de drum zette, werden we meegezogen in een ijzingwekkend gevoel. Er werden zelfs zoveel stiltes gelaten dat we niet eens durfden slikken of heel de kerk had het gehoord. Wanneer de contrabas erbij kwam op muisstille en mierzoete manier, werd de sfeer eigenlijk enkel benauwder. Waren we in een minimalistische thriller beland? Het leek er uiteindelijk op van niet, want er werd begonnen aan een gestage opbouw. Maar net wanneer die gemakkelijk in het oor begon te liggen, brak De Beren Gieren dat weer vakkundig af. Alles viel stil en kwam terecht op één geruststellend pianoakkoord. Allez, we waren dus al van onze melk nog voor de set goed en wel begonnen was.
Hun minimalisme bleek telkens opnieuw een inhakkende intensiteit te bevatten die ver genoeg reikte om ons af te vragen of het geen eigen vorm van godslastering werd. Kalmte kwam hier dan ook nooit zonder kleine letters. Altijd was er wel een addertje onder het gras dat je al voelde pulken aan de oppervlakte, terwijl je nog op het puntje van je stoel diende af te wachten in welke boeiende vorm het zich zou manifesteren.
Het trio wisselde die insteek af met meer experimentele passages, die dan weer op een andere manier minstens even overweldigend waren. Als je niet goed wist waar je eigenlijk voor gekomen was, tja, dan viel je smoelwerk wellicht nog oneleganter open dan het onze sowieso al deed. Steeds brachten ze zo’n mooie, beeldende muziek die dan op de meest fascinerende manieren uit de hand liep. We wisten vaak niet waar eerst gekeken en geluisterd. Zeker op de momenten wanneer iedereen in rare posities stond, wist je dat het goed was. Lieven laag bij de grond of ongemakkelijk draaiend met de benen om zijn bakske voor zijn contrabas te bedienen, Simon met gong in de hand en drumstok in de mond en Fulco bijna verdwenen in zijn klankkast. Geen doordeweekse bedoening, en zo hebben we het graag.
De bandleden kregen ook elk een uitgebreid solomoment toebedeeld, dat niet zomaar ergens tussen geflanst werd om een nummer tegen het einde toe nog wat op te krikken. Nee, hun solo’s voelden aan als stukken op zich, met een duidelijk begin en einde, met een verhaal en vooral een opvallende expertise. Fulco kon je verbazen met zijn vingervlugge passages of zijn tactieken om je met slechts een paar riedeltjes een glimlach op het gezicht te toveren. Lieven dan weer is een bedeesd muzikant die de show nooit bewust zal stelen, maar dat dan vervolgens tòch doet door zijn rake zetten. En Simon speelt ononderbroken met passie, een jaloersmakende timing en dito gelaatsuitdrukkingen.
Solo klonk het goed, maar over de hele lijn was ook duidelijk hoorbaar dat de muzikanten al tien jaar samen spelen. Elke keer was hun timing er los op, zelfs tijdens de drukste escapades. En als er al eens een klein mankementje was, werd er zelf eventjes mee gelachen en weer doorgegaan. Met andere woorden: de NMBS zou nog iets kunnen leren van hun omgang met ontspoorde toestanden.
Het gelukzaligste gevoel werd voor het einde bewaard. “Broensgebuzze 10” klonk als een heus sprookje, mét de vetste overgang naar hectiek van de hele avond. Die laatste uitspatting werd nog opgevolgd door een sympathiek onthaald applausrondje en een allerlaatst, uiteraard opnieuw strak gebracht stuk van het drietal.
Kortom, de set ging alle kanten uit – afgezien van die van saaiheid en voorspelbaarheid dan toch. Hun tienjarig bestaan werd gevierd met een set van een indrukwekkend kaliber. We verwachtten dan ook niets minder van De Beren Gieren.
