Champagnemetal, wat in helsnaam moeten we ons daarbij voorstellen? 30,000 Monkies, de ingenieurs van het genre, verklaart nader, tussen de twee releaseshows van hun vierde plaat Are Forever in. Muziekodroom afgevinkt, die avond Gent op het menu. Zanger-gitarist Ruben Savelkoul en gitarist Michiel De Naegel schuiven te midden de soundcheck even aan tafel voor een verduidelijking.
Ik verwacht dus nog altijd tweeënhalve euro van Youff voor dat isothermisch deken!
Savelkoul: We zijn zeker allemaal champagneliefhebbers geworden, maar Beertje (bas) had al lang een vibe beet waarbij hij casual vaak champagne of cava dronk. Op repetitie werden er eerst flessen gepopt, waarna we alle lege flessen ook bleven verzamelen in het repetitiekot. Uiteindelijk kwamen we met het genre naar buiten, omdat we op Instagram de spot wilden drijven met de onnozelste hashtags met het achtervoegsel ‘-metal’ erbij. En zo geschiedde!
Womb Eater Wife Beater, Somewhere Over the Painbow, I Ate Myself to Grow Twice as Big… het gaat er precies altijd humoristisch aan toe bij jullie wat albumtitels betreft. Waarom dan Are Forever?
Savelkoul: Het idee deed mij denken aan ‘diamonds are forever’ uit de James Bondfranchise. Hoe klef die zin ook mag klinken: we spelen al zo lang samen – met relatief weinig succes –, dat ze wel klopt voor ons.
De Naegel: We wilden onszelf wat in de bloemetjes zetten!
Trekt die luchtigheid zich dan door in de liveshows?
Savelkoul: (denkt na) We begonnen inderdaad al vrij snel met confetti te experimenteren tijdens onze eerste optredens.
De Naegel: Als tegengewicht voor wat we muzikaal brachten. Tot voor kort hadden we bijvoorbeeld geen zwarte T-shirts. Zelfs de kleur zwart ontbrak steevast in elk logo dat we al hebben gehad doorheen de jaren.
Jullie maakten in totaal al vier langspelers en twee ep’s. Op welke manier klinkt Are Forever anders?
De Naegel: Ik vind dat ‘m beter klinkt, vooral. (lacht)
Savelkoul: Ik vind deze plaat als een soort middelpunt klinken. Ik heb het gevoel dat we in het begin meer rockten, om daarna een schevere afslag te nemen. Are Forever verzoent die twee fasen.
De Naegel: Onze laatste ep, Starrrrrrrring, was inderdaad veel experimenteler. Achteraf gezien is het een vrij impulsieve keuze geweest om die uit te brengen.
De hoes wekte een Knack Focusgevoel op bij het label, dus maakten we maar een ‘Monkies Magazine’!
Jullie trokken naar de GAM Studio, zoals velen (Millionaire, Raketkanon, The Guru Guru…) jullie voordeden. Was het er fijn vertoeven?
Savelkoul: Voor ons was het de eerste keer dat we alles live inspeelden. Voor de opnames van Starrrrrrrring in Deaftone was er wel een ruimte voorzien om gezamenlijk op te nemen, maar toen hebben we alles toch apart opgenomen. Alles daarvoor namen we dan weer op bij Tim De Gieter van Much Luv Studios, eerder een homestudio met één kamer waar alles in moest gebeuren.
Kasper De Sutter (El Yunque) stond jullie bij als mixer. Op welke manier heeft hij een bijdrage geleverd?
De Naegel: Kasper woont praktisch in de GAM Studio tegenwoordig, omdat zoveel bands hem vragen in die studio. Daarom kan hij heel goed overweg met het materiaal dat er ligt. Op geluidstechnisch vlak heeft hij zeker de plaat mee vormgegeven.
Savelkoul: We hebben zelf ook een heel busje aan opnamemateriaal en effecten meegenomen. Net als Kasper ben ik ook een gearslut, en dat had als resultaat dat we samen urenlang konden sleutelen aan de manier waarop het moest klinken.
Dan even over de albumhoes. Die past wel in het megalomane thema. Maar het goud op de cover doet ons ook wat denken aan de hoes van 20/20 Hindsight van Youff, waar Michiel in zingt.
Savelkoul: (slaat met vuist op tafel) Oh, dat verhaal moeten we vertellen! Het glamoureuze idee van Are Forever was er dus al. Wouter Medaer van Visuals Internationals, die altijd ons artwork heeft gedaan, wilde dat ook doortrekken in het visuele. Met inspiratie uit een poster van een ‘niet bij naam te vernoemen’ band uit de jaren zeventig, die er heel sterk op gelijkt, waren we dus op zoek naar dekens. In het kader van de champagnemetal moesten dat natuurlijk gouden dekens zijn. Daarbij kwamen we op van die isothermische doeken. Die bovendien spotgoedkoop bleken!
De hoes kwam er dus. Heel tevreden over. Maar dán reageren drie van de vier bandleden plots stomverbaasd wanneer de albumhoes van Youffs 20/20 Hindsight verscheen…
De Naegel: (schudt hoofd) Ja, ’t was spel, ze…
Savelkoul: Leon De Backer, onze favoriete fotograaf, had zowel onze foto als die van Youff gemaakt, én later bleek zelfs dat Youff een van de overblijfselen van onze doeken had gebruikt… Ik verwacht dus nog altijd tweeënhalve euro van Youff voor dat dekentje!
De Naegel: Bespreek het seffens met Manu (Mahie, drummer bij Youff)!
Jullie maakten ook een lifestyle-magazine… Hoezo?
Savelkoul: Toen het concept meer en meer vorm begon te krijgen, legden we het voor aan de Gentse platenmaatschappij Consouling Sounds. Nele van Consouling zag er toen een soort magazine in. De hoes gaf haar een ‘Knack Focus’-gevoel.
Maar dan kwam een moeilijkere opgave, want what the fock moesten we daarin zetten?! Langzaamaan vielen alle puzzelstukken in elkaar, en kwamen we met ideeën zoals recensies over verschillende champagnes, modecollecties, gastronomische tips, enzovoort. Verkrijgbaar op elke show, en zeker minuten leesplezier!
