Ludovico Einaudi, die uit Italië afkomstig is, wordt niet graag aan een bepaald genre vastgeketend. Toch wordt zijn muziek vaak als minimalist gelabeld. De meesten kunnen zijn melodieën herkennen uit de film ‘Intouchables’. Voor Ludovico was dat echter geen première; andere cineasten hadden al een beroep op zijn talent gedaan om hun beelden in leven te roepen. ‘Insidious’ en ‘This is England’ zijn er voorbeelden van.
De populairste pianist ter wereld, zoals sommigen hem nu noemen, bracht vanaf maart elke maand een nieuw album uit. Zeven platen in zeven maanden. Seven Days Walking is geïnspireerd op het Noordse landschap waar de auteur de afgelopen winter, op zoek naar inspiratie, vaak ronddwaalde. Hij bewandelde steeds weer hetzelfde pad. Na enige tijd werd de artiest de veranderende natuur gewaar. Elke dag zag hij iets anders, ervoer hij andere sensaties die hij tot in de kleinste details in zijn albums verwerkte. De opgeroepen sfeer is tegelijk minimalistisch en meditatief. De zeven albums tellen telkens elf nummers die elk ongeveer vijftig minuten duren en lieten weinig toehoorders onverschillig.
Door zijn fijngevoelige kunst veroverde hij duizenden harten en zielen. Zijn optreden in het Koninklijk Circus dit voorjaar trok daardoor talrijke twintigers en dertigers. Een van zijn reden voor succes is dat zijn melodieën de toehoorders lijken weg te slepen van het brute bestaan en de harde realiteit van hun dagelijkse leven. Zijn rustige pianospel wordt aangevuld door de strijkersklanken van Frederico (viool) en Redi Hasa (cello).
Day 1 is een tragere vollere ochtend, de middag is snel en vrolijk. Dit is te horen aan de vele hoge noten. De avond valt met drukke tevredenheid. Day 2 is een moeilijke ochtend, het geluk van de vorige dag valt nog te bespeuren bij het wakker worden. Doorheen de dag verandert de toon niet, het voelt als een zware dag in mineur. Zo spelen alle dagen op elkaar in, vertellen ze een verhaal over de Italiaanse bergen, waar Einaudi zijn eigen emotionele betekenis aan geeft. Natuur is veranderlijk, maar zijn gevoel heeft een vaste basis die in elke dag terug te vinden is. Hij lijkt een specifiek gevoel mee te nemen naar alle dagen, misschien zijn eigen state of mind. De dagen zijn ingedeeld in een begin, een midden en een einde. Het zijn altijd in principe dezelfde nummers, die van dag op dag hun eigen unieke gevoel krijgen. Ondanks de andere dagen, blijft het basisgevoel van de Italiaanse natuur en zijn tijd in Italië als basis van de Seven Days Walking.
Zijn zeven platen worden gekenmerkt door het spelen van rustige melodieën tot een plotse overgang naar een aangrijpend gedeelte. De verschillende platen lijken op elkaar met kleine verschillen in de melodie. De bedoeling van Einaudi is door zijn klanken specifieke gevoelens op te wekken. Hij deelt met zijn publiek de ervaringen die hij meemaakte toen hij verloren in zijn gedachten op de Italiaanse heuvels rondwandelde en de muziek voor het eerst in zijn hoofd hoorde.
Seven Days Walking is nogal anders dan zijn andere platen. Het is eentonig als we dit vergelijken met zijn andere langspelers die veel opgewekter klinken. In zijn zeven nieuwe platen blijft het hoofdthema altijd hetzelfde met hint voor details en een melodramatische ondertoon die in zijn vroegere albums niet te horen was. Bij zijn eerste albums lag de focus op een constante melodie, met daaronder ups and dows van symfonische regen of zonneschijn. De bombastische regen laat je vergeten dat er zonneschijn bestaat tot de melodie de regen tot een stilstand rept. De melodie haalt de zonneschijn naar boven alsof je traag een gordijn zou opendoen op een zonnige dag. Met de evolutie van de laatste albums en vooral het laatste zie je Einaudi zijn fascinatie voor repetitie groeien. Hij heeft duidelijk gekeken naar Olafur Arnalds, wiens muziek veel herhalingen bevat en opbouwt met een beat.
Veel recensies over zijn nieuwe album straffen hem af voor zijn repetities, omdat dit niet in zijn popimago valt. Wij voelen toch dat Einaudi hier niet meer muziek schrijft voor de grote massa, maar opnieuw voor zichzelf. Deze albumreeks is een weg die hij ingeslagen is als muzikant en daarvoor moeten wij hem respecteren.
Ik heb vandaag na een zwaar weekend alle 7 werken aaneengesloten geluisterd, fascinerend hoe steeds dezelfde melodie toch steeds weer anders klinkt.
Het ontbreekt aan de opbouw en climax die ik van Einaudi ken maar dit is voor mij een genot om naar te luisteren, het repetende heeft iets….