Het was alweer twee jaar geleden dat de dromerige bende van Local Natives in ons landje speelde. Toen op Cactus festival, nu voor het eerst sinds 2010 nog eens in de Botanique. De band is ondertussen volwassen geworden en kwam vooral om hun vierde plaat Violet Street voor te stellen. De Orangerie was nagenoeg uitverkocht om het vijftal uit Silver Lake te aanschouwen. En de band bracht waarvoor iedereen gekomen was: een set vol dynamiek, kracht en emotie.
Openen mocht een band van de andere kant van de wereld. Cub Sport kreeg de eer om een halfuurtje het publiek op te warmen. Ze deden dat op een eerder speciale manier door een mix te brengen tussen pop en kitsch. We dachten spontaan terug aan onze entree van de Botanique met de nieuwe ingang vol blacklights. Toch bevat de muziek van Cub Sport een boodschap en wil het vooral de homoseksuele medemens aanspreken. Moedig, maar ook doordacht en met soms fijne poppy vibes. Toch voelde het voor ons wat te geforceerd aan, zeker toen er nog een volledig overbodige cover van Billie Eilish volgde.
Tijdens een show van Local Natives laat je jezelf meeslepen op de rijke muziek die de band brengt. Dat was in de Botanique niet anders. De groep weet als geen ander een eerlijke sfeer te creëren, waarin zowel band als publiek zich omgeven voelt door liefde en passie. Het is dan ook niet voor niets dat de band deze tour de Spiral Choir tour doopte. De samenzang en intensiteit van de muzikanten doet ons denken aan een atypisch koor, eentje waar we maar niet genoeg van krijgen.
Het begon weliswaar tamelijk minimalistisch met enkel een piano en wat sferische geluiden. Even dachten we dat Local Natives al hun tragere songs van stal zou halen, maar met “Sun Hands” werd al meteen genoeg vuur aan de lont gestoken. De sfeer zat goed en de power was doordacht. De band wist een wonderbaarlijk evenwicht te vinden tussen de meer gitaargeoriënteerde songs en de iets zweverigere nummers.
https://www.instagram.com/p/B3AlJg4oFvt/
Net door dat evenwicht geraakte de set nooit in een sleur. Er was altijd wel iets te beleven en de dynamiek op het podium was hier ook een leuke extra bij. Zo waren er verschillende frontmannen, was de samenzang betoverend en veranderden de muzikanten ook nu en dan van plaats. Zo was niet enkel de lichtshow de moeite, maar werden we ook ieder nummer opnieuw verrast met plaatswijzigingen. Local Natives kan als geen ander tussen verschillende sferen in songs schipperen, en dat ging van extreem groovy naar heel breekbaar, en net dat maakte alles zo fascinerend.
‘I don’t wanna die before I learn to live’ zong de band bij “Café Amarillo”, en je merkte ook dat de groep vol levenslust op het podium stond. Bij “I Saw You Close Your Eyes” kregen we voor het eerst een echt dansbaar nummer, en toen was de band echt op gang getrokken. We kregen steeds meer een spel van licht, dynamiek en melancholie. Er was ruimte om te dromen bij “Heavy Feet” en er werd met intensiteit gespeeld bij “Fountain Of Youth”.
Natuurlijk is Gorilla Manor nog steeds het album dat op het meeste euforie kan rekenen, en dat was ook nu niet anders. Met het duo “Airplanes” en “Wide Eyes” kreeg de band de zaal volledig mee. Er was zelfs ruimte om mee te klappen, en er werd gezongen. Het blijft nog steeds een sterktepunt in die set, de oudere nummers. Maar de nieuwe songs moesten zeker niet onderdoen in het geheel. De set was heel goed uitgedokterd, waardoor er nooit verveling optrad. De ene keer konden we subtiel dansen, de andere keer meelippen en nog een andere keer werden we meegenomen op een dromerige trip.
Met “When Am I Gonna Lose You”, hun eigen War On Drugs popnummertje, gaf de band er kwiek de brui aan. Een uitstekende song trouwens, die live echt als een dijk staat. De bisnummers waren vergeetbaar, behalve “Who Knows, Who Cares”, waarmee ze de zaal in samenzang naar huis konden brengen. Local Natives bracht een eerlijke set, waarbij dynamiek, instrumentatie en samenzang centraal stonden. Het vijftal is een bende heerlijke muzikanten, waar we een uur en een half vol bewondering naar konden kijken. Ze zijn oprecht en staan vol passie te spelen, zo hebben we onze concerten het liefst.
Setlist:
Munich II
Vogue
Sun Hands
You & I
Ceilings
Café Amarillo
I Saw You Close Your Eyes
Coins
Megaton Mile
Heavy Feet
Past Lives
Fountain of Youth
Someday Now
Airplanes
Wide Eyes
Garden of Elysian
Dark Days
When Am I Gonna Lose You
Shy
Colombia
Who Knows, Who Cares
