LiveRecensies

Little Simz @ AB: ontwapenende kracht

Met Little Simz stond gisteren een van de meest imposante figuren uit het huidige Londense rapmilieu in de AB. Haar derde en laatste album GREY Area geldt voor velen als een van de beste albums die dit jaar uitkwamen. Simz wijdt hierop uit over haar moeizame jaren als prille twintiger, een periode die ze dan ook omschrijft als grijskleurig. Naast deze mentale strubbelingen van persoonlijke aard, kaart ze moeiteloos sociale problemen aan. Tekstueel erg krachtig is ze samen met artiesten als Slowthai dan ook een boegbeeld van een nieuwe generatie politiek en sociaal geëngageerde artiesten. Zelf speelt ze ook drum, gitaar en piano. Iets wat zich zeker en vast vertaalt in het rijke – zeker voor een rap album – muzikale landschap van GREY Area. Tel daar daarnaast gastbijdrages van onder meer Michael Kiwanuka en Chronixx bij op en je weet dat het hier gaat over een bedachtzaam gecomponeerd werk en geen snoeiharde grimeplaat. Hetgeen velen verwachten bij de stempel Britse rap. Co-signs van onder meer Kendrick Lamar, J. Cole, Andre 3000 en Mos Def regenden bijgevolg uit de hemel.

Het duo April + Vista mocht het publiek opwarmen in een intiemere inkleding van de club, waarbij de balkons voor de gelegenheid bekleed waren met doeken met erin vervat een sterrenzee aan kleine lichtjes. Net als hoofdprogramma Little Simz namen ook zij reeds een Colors sessie op, iets wat tegenwoordig toch stilaan kan gelden als kwaliteitsmerk en doet vermoeden van een degelijke livebeleving. Het tweetal uit Washington DC zette een soulvolle en met momenten beat-dominante set neer. Tevens wisten ze tijdens bepaalde songs een atmosferische gelaagdheid te creëren, met meer gevoel dan woorden. We zouden het zo nu en dan Moses Sumney in een zwaarder jasje durven noemen, onder de noemer intiem maar dan gebombardeerd met trapinvloeden. Zangeres April speelde niet enkel keys, maar haalde er zelfs even een viool bij. Vista hield het dan weer bij de drumpad en bas tijdens een meer dan degelijk voorprogramma.

Haar concert aanvangen deed Little Simz, geflankeerd door een tweekoppige band, met “Boss” en dit wel op erg ongewone wijze; met een megafoon. Het schelle geluid ruimde echter al snel plaats voor de doodnormale microfoon. Meteen was de toon echter gezet met dit stevige nummer dat eruit springt door zijn pit en met een slagzin die niet vaak genoeg herhaald kan worden: ‘I’m a boss in a fucking dress!’ Met “Boss” was ook de natuurlijke, ontoombare vloed aan woorden ingezet. Op “Therapy” horen we haar rappen: ‘Still an introvert’, hoewel erg weinig hiervan zich op het podium weerspiegelde. Volledig op haar gemak sleurde ze het publiek mee in de beleving van GREY Area. Klasse, maar dan zonder een greintje arrogantie. Niet onwaarschijnlijk dat haar acteerervaring haar zelfverzekerde podiumprésance de lucht in tilde. Leuk om te weten is dan weer dat ze maar net naast een belangrijke rol in de succesfilm Black Panther greep.

“God Bless Mary” was een eerste niet van GREY Area afkomstige song. Ondanks een meer kalme beat die richting oldschool hiphop leunde, raasde de woordentrein genadeloos door. Elke fan van tekstueel sterke rap waande zich in de zevende hemel. Na deze rare vogel van haar tweede album kregen we opnieuw wat liedjes van haar laatste langspeler. Jammer bij “Wounds” was echter het ontbreken van de vocalen van Chronixx tijdens het refrein, een gebrek dat ze bij een herhaling van deze passage handig zelf oploste. Het rustige gemoed van enkele voorgaande songs werd bij “Pressure” weer doorbroken. Op het einde ervan zorgde een uitgesponnen solo van de man achter de keys voor een teder moment. Welletjes geweest met deze opwarming gilde Simz voor het aanvatten van “Venom”, tijd om weer een niveau hoger te gaan! Eens de beat dropte wist deze bitsige song dan ook als geen ander de bal aan het rollen te brengen en traden heel wat toeschouwers uit hun veilige cocon.

Al zittend nam ze later een momentje om stil te staan bij de songwriting op haar tweede album Stillness in Wonderland, dat ze nog steeds nauw bij het hart draagt. Hierop geeft ze zichzelf helemaal bloot, zonder te trachten scherpe kantjes te verbergen. Eenzaamheid op tour, gemis van familie en onzinnig gepraat over haar als persoon komen aan bod, er schijnt licht op de mens achter een succesvol artiest op tour. Verder geeft ze te kennen allesbehalve een industry plant te zijn, een verwijt dat haar ooit ter oren kwam. Toch was het op “Sherbet Sunset”, terwijl ze zelf de gitaar ter hand nam, dat ze zich het meest kwetsbaar opstelde. Dit niet omdat ze geen noten uit een gitaar wist te krijgen, maar enkel omwille van het contrast met haar vertrouwen op vocaal vlak. “Selfish”, op zijn beurt, trok de mensenmassa mee in de speelsheid van woonkamers in Noord-Londen. Ook “Flowers” wist als een van de meest soulvolle tracks van de laatste plaat de zaal aan het swingen te brengen. Simz bedankte op charmerende wijze met het uitdelen van een tiental witte bloemen voor het podium te verlaten. De sfeer was op dit punt op zijn best, waardoor ze nog eenmaal het toneel betrad met “Offence”; afsluiten met de opener van het album dat haar hier bracht!

We kunnen niet anders dan concluderen dat mevrouw Simz een gezegend woordkunstenaar is, waarvan momenteel niet veel gelijken rondlopen. De gracieuze en gemeende manier waarop ze haar – nochtans niet alledaagse – teksten wist te brengen, is bewonderenswaardig. Bijgestaan door haar band wist ze de mix van hiphop, jazz, soul en elektronica nog een extra duwtje in de rug te geven bij het brengen van haar voortreffelijke plaat GREY Area.

Related posts
InstagramLiveRecensies

Mass Hysteria @ Ancienne Belgique (AB): Chaos in de orde

Sinds Graspop Metal Meeting en Hellfest jaarlijks hetzelfde weekend in juni plaatsvinden, bestuderen metalfans nauwlettend beide line-ups. Het concept van de ‘logoband’…
InstagramLiveRecensies

Barry Can't Swim @ Ancienne Belgique (AB Club): Al kan hij wel vliegen

Vorig jaar bracht muzikant Barry Can’t Swim zijn debuutalbum When Will We Land uit. Hij zocht er de randjes van het housespectrum…
LiveRecensies

SLIFT @ Ancienne Belgique (AB Box): Intergalactisch stokbrood

Het aantal muzikanten dat je uit Toulouse kunt opsommen, blijft als Belg en zeker als Vlaming eerder beperkt. Toch is er een…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.