Terwijl andere regio’s al hun finalisten kennen, moesten ze er in West-Vlaanderen nog aan beginnen. Met de show in de Cactus Club in Brugge werd het nieuwe muziekparcours Sound Track eindelijk ook in de zesde en laatste regio op gang getrokken. Wie onze verslaggeving van vorige shows wat volgde, weet ondertussen hoe het er aan toe gaat. 8 bands, 20 minuten en een lokale muziekzaal die zich doorheen de avond laat vullen met nieuwsgierigen en muziekliefhebbers. Zo ook in Brugge, waar we een verrassend sterke en gevarieerde voorronde konden meemaken. Het wordt een helse karwei voor de jury om uit deze lading muziekartiesten de beste te kiezen.
George Dylan
Als eerste moeten beginnen, is een mes dat langs twee kanten snijdt: je kan onbevangen en zonder verwachtingen gewoon je ding doen, maar door het gebrek aan andere bands om zich aan te meten, bleef de korte set van George Dylan toch wat in het ijle hangen. De jonge singer-songwriter uit Brugge wierp zich op als een soort Vlaamse Lewis Capaldi, al ontbrak het hem aan catchy songs, gevatte bindteksten en een stembereik dat ook in de hoge uithalen toonvast bleef. Dylan had wel een fijne liveband rond zich verzameld die al goed op elkaar ingespeeld leek. Single “Passing Through” toonde kiemen van zijn talent, maar bleef ondanks de mooie opbouw en instrumentatie toch minder pakkend dan op plaat. Misschien was het omdat hij als eerste mocht aantreden of door de zenuwen, toch ging George Dylans stem meer dan eens uit de bocht, al maakte hij het zichzelf ook niet makkelijk met hoge uithalen in een genre dat anno 2019 al heel gesatureerd is.
Ratmosphere
De broertjes Serruys hebben al een plaat onder de arm, een tour als voorprogramma van Warhaus en openden al eens voor Black Box Revelation. Dus nee, geheel onbeslagen kwam Ratmosphere in Brugge niet voor de dag. Toch hadden de donkere synths die drummer Brecht uit zijn drumpad haalde en het vingervlugge gitaarspel van Robin meer weg van wijlen Prince dan van bovengenoemde bands, zij het in een veel vettiger en vuilere uitvoering dan de Amerikaan ooit gedroomd zou hebben. Met “Tight Corner” grepen ze het publiek al meteen bij hun nekvel om ze pas na twintig voorbijgeraasde minuten weer te lossen. “Intrusion” en “Iconoclast” schroefden de lat voor de volgende bands alvast op een serieuze hoogte. Winnen of niet, een ding was al zeker: wie na Ratmosphere op het podium komt, zal een ferm tandje bij moeten steken.
Family Beaches
Met zijn haast ongooglebare artiestennaam (probeer het zelf maar) en zijn moeilijk te definiëren sound maakt de jonge jazzpianist en student geluidsingenieur Simon Kremar het ons niet makkelijk. Hij wist ons een dik kwartier te bekoren met zijn beats, pianoriedeltjes en synths die nu eens zweverig en broos, dan weer aardedonker en grauw klonken. Halverwege zijn set verraste hij ons en het publiek door het helemaal over een andere boeg te gooien en zijn elektronica aan de kant te schuiven voor een fragiel instrumentaal pianonummer gedragen door de golven en een zachte zeebries. Het talent zit er al duidelijk in, we hoorden flarden van Nils Frahm en Flying Lotus, nu enkel nog werk maken van een set die meer eigenheid en spankracht bevat.
Budget Trash
Wie moeite heeft om de eindjes samen te knopen, deed met Budget Trash een goeie zaak. De kerels transporteerden ons zomaar gratis en voor niks richting Londen en dompelde ons onder in die Britse punk rock die het momenteel zo goed doet onder de hippe muziekliefhebbers. Shame, The Murder Capital, Fontaines D.C, het is duidelijk waar de jongens hun mosterd gehaald hebben. Maar is dat een succesrecept dat in de Brugse bodem ook weet te bloeien? Als het van Budget Trash afhangt zeker wel. Deze jongens schopten het al tot in Humo’s Rock Rally, en dat schoppen mag je heel letterlijk nemen. Hoe ver ze in Sound Track geraken, ligt nu in de handen van de jury, maar aan enthousiasme, gierende gitaren en opzwepende drums hadden ze alvast geen gebrek. En dat eigen gezicht? Dat was met “Baroness” hoorbaar in de maak.
VENTILATEUR
Ongetwijfeld het meeste talent van de avond konden we vinden bij het opmerkelijke trio VENTILATEUR. De drie jongemannen brachten fijnbesnaarde instrumentale jazzfusionrock die even inventief als intrigerend was en wisten heel goed waar ze mee bezig zijn en welk instrument ze vasthebben. Dat moet ook wel, geen muziekgenre waar zo op je vingers wordt gekeken als jazz. Maar de band volstond hun test met glans. Meer zelfs, op sommige momenten tijdens “Jacqueline” of “Eminence Grise” deden ze zelfs denken aan Flying Horseman of Dans Dans. We zagen twintig minuten lang een band die al van bij het begin met één been in de finale zat.
Connard
Wie zegt ‘rap in ’t West-Vlaams’, denkt wellicht meteen aan ’t Hof Van Commerce, NTREK of andere Brihangs. Je weet dus meteen in welke categorie Wouter Lierman moet boksen. Of moeten we zeggen C-O-dubbel N-A-R-D zoals hij zich op het podium laat noemen. Hij begon met een a capella ode aan zijn hometown Brugge en we leerden hem al meteen beter kennen in zijn muzikale autobiografie “Wie ziej gie”. Met een gastzangeres bracht hij wat broodnodige verandering in zijn set die weliswaar zowel muzikaal als tekstueel van heel hoog niveau was, maar bij wijlen wat te veel op platgetreden paden bleef. Rijmen en dichten kan Connard als de beste, al misten we soms wat diepgang en echt opzwepende beats. Nergens zo poëtisch als Brihang, nooit zo onnozel als ’t Hof, Connard bleef gewoon twintig minuten lang zichzelf en dat is in de rapwereld het beste dat je kan doen.
The Purplemachine
De band uit Knokke-Heist werd onlangs nog verkozen tot onze Zalm van de Maand en zette op het podium in Brugge die titel kracht bij. Alsof het een ware thuismatch betrof, kreeg de band al van meet af aan het publiek op de hand. Dat had misschien ook veel te maken met hun strakke set die het publiek wakker en bij de pinken wist te houden. Al kwam het spook van de eenvormigheid zoals bij veel garagepunk bands steeds om de hoek loeren. Vier nummers ver in hun set en ze klonken eigenlijk, als we echt eerlijk zijn, quasi hetzelfde. Al kon dat niemand echt schelen en was het vooral twintig minuten stevig gitaargeweld ondergaan. Of zoals iemand uit het publiek zo eloquent en welbespraakt wist te beschrijven: ‘BEIRE!!’
Tuk Tuk Thailand
Deze band stond ook al op het podium op ons Dansende Beren Feest in het Snuffel Hostel in Brugge (samen met Mooneye en Peuk) en kreeg de eer om de eerste West-Vlaamse show van Sound Track af te sluiten. Hun synthpop deed wat denken aan London Grammar op een bedje van synths en zowaar gitaren en beschikte met Alison Salens, bij “SLEU” en “Jogle”, over veruit de beste stem en de beste nummers van de hele avond. Maar wie een hele set met synthpop verwachtte, kwam bedrogen uit. Tuk Tuk gooide er meteen stevige gitaren tegenaan en durfde daarna zelfs af te sluiten met een experimenteel nieuw nummer. De band toonde vele gezichten die allemaal op hun eigen manier intrigerend en meeslepend waren en bewees zo dat ze geen one trick pony zijn. Hoewel de volgorde van de bands de avond zelf geloot werd, kon Brugge zich met Tuk Tuk Thailand geen betere afsluiter bedenken.
Sound Rank
Een hiërarchie zoeken in de sterke voorronde in Brugge zou eigenlijk alle deelnemende acts oneer aandoen. We zagen hier zowaar minstens vier potentiële finalisten aan het werk, terwijl de andere acts heus niet hoefden onder te doen. Maar als we dan toch jury moeten spelen, gaan wij voor deze top 3:
3. Tuk Tuk Thailand
2. Ventilateur
1. Ratmosphere
Pas na de selectierondes zal duidelijk worden hoe de Sound Track jury dacht over deze bands.
Hier vind je het overzicht van alle Sound Track evenementen.
1 Comment