We leerden Temples in 2014 kennen bij de release van hun debuut Sun Structures. De band uit het Engelse Kettering had duidelijk veel waardering voor de psychedelische pop van de jaren zestig, maar wist dat geluid een inventieve moderne makeover te geven, wat resulteerde in een plaat tot de rand gevuld met voltreffers. Opvolger Volcano ging een meer poppy richting uit, maar behield de geniale melodieën en retroflair die we intussen gewend waren.
Drie jaar later is het voormalige kwartet nog maar met drie, gezien drummer Samuel Toms op weinig ceremoniële wijze uit de geschiedenis van de band geschreven lijkt te zijn. We kregen echter niet veel tijd om ons daar vragen bij te stellen, want in juni blies de groep ons helemaal uit het niets omver met het geweldige “Hot Motion”. Van de aanstekelijke shuffleriffs in de intro tot de ware krautrockexplosie in de laatste minuut: alles aan deze leadsingle was beloftevol, en overtuigde ons ervan dat Temples hun voorgaande succes probleemloos zou kunnen overdoen.
Intussen hebben we echter de hele plaat gehoord, en helaas blijkt dat allesbehalve het geval. Hot Motion bevat een paar uitschieters, maar klinkt op zijn minste momenten alsof een artificiële intelligentie ingezet werd om een Templesplaat af te leveren. Het contrast van “Hot Motion” met track twee “You’re Either on Something” is meteen schrijnend; alle ingrediënten voor een klassiek Templesnummer zijn op zich aanwezig, maar in het proces lijkt het drietal vergeten te zijn om een degelijke song te schrijven. Zwakke melodieën, diezelfde zwakke melodieën gerecycleerd als gitaarsolo, inhoudsloze strofes: we krijgen het er niet warm van.
Derde single “Context” doet het beter, met een wervelend refrein en een catchy gitaarriff, maar met het “Sweet Caroline”-flashbacks veroorzakende “The Beam” raakt de groep ons meteen weer kwijt. Het is een van een pijnlijk groot aantal momenten op deze plaat waarop we het gevoel krijgen dat Temples op autopiloot aan het schrijven is. Hun eerder materiaal barstte van de plotse twists en inventiviteit, maar Hot Motion is een zielloze viering van psychpopclichés geworden. Voor het eerst hebben we het gevoel dat de band zijn invloeden niet ter inspiratie gebruikt, maar ze gewoon probeert te imiteren.
Desalniettemin zijn er nog een paar lichtpuntjes te vinden op Hot Motion, hoewel het niveau van de titeltrack moeilijk te bereiken blijkt. “The Howl” gaat niemand van zijn stoel doen vallen, maar het nummer is uiterst dansbaar en catchy, en we worden er eigenlijk best blij van. Ook “Step Down” is een oorwurm, met een dijk van een refrein om het af te maken. Beide nummers kunnen echter moeilijk opboksen tegen de hoogtepunten van Sun Structures en Volcano.
De enige uitzondering op die regel zit verstopt in het midden van de plaat: “Not Quite the Same” had wat tijd nodig, maar heeft zich na een tiental luisterbeurten ontpopt tot een kleine odyssee à la “Move with the Season” en “A Question Isn’t Answered”. Krachtige riffs, een spannende opbouw en gewiekste melodieën: het nummer heeft het allemaal, en we vragen ons vooral af waarom de rest van de plaat niet zo goed in elkaar kon zitten.
Met Hot Motion hebben Temples hun eigen Everything Now afgeleverd. De meeste van deze elf songs kunnen we moeilijk totaal waardeloos noemen, maar we hebben het gevoel dat de groep ver onder haar gewicht aan het stoten is. Ondanks een aantal voltreffers weet de plaat ons niet consequent te boeien, iets wat Sun Structures en Volcano wel moeiteloos konden doen. Er zit een meesterwerk in Temples, maar dan zullen ze het zich niet meer zo makkelijk mogen maken.
Op 19 november keert Temples terug naar de Botanique, en we hopen dat ze daar vooral hun oudere werk bovenhalen.
