S3NS luidt een nieuwe fase in voor de Frans-Libanese trompettist Ibrahim Maalouf. Vier jaar na de uitgave van Red & Black Light en Kalthoum (opgevolgd door een liverelease, waarmee het tienjarig bestaan op de planken gevierd werd en een symfonisch album Levantine Symphony No. 1) legt de muzikant het publiek eindelijk een langverwacht nieuw werkstuk voor. Op zijn elfde album schuift de trompettist helemaal richting Latijns-Amerikaanse invloeden.
Opnieuw slaat Maalouf (neef van de schrijver Amin) een onverwachte richting in, nadat hij onder meer jazz, klassiek en Arabische invloeden met elkaar versmolt. Zo verkrijgt het album dankzij de inbreng van virtuoze Cubaanse pianisten als Harold Lopez Nussa, Alfredo Rodriguez en Roberto Fonseca een onmiskenbare Latin touch. Daarnaast leveren ook saxofonist Irving Acao en violist Ylilian Canizares een bijdrage aan het nieuwe Ibrahim Maalouf album S3NS.
Voor Maalouf is het echter niet zo ongebruikelijk om spannende uitdagingen aan te gaan. Zo wijst hij onder meer op familiale banden om de inzet op een eerder Latijns-Amerikaans geluid te verklaren. Het past hem wonderwel, die nieuwe koersrichting. Wie Maalouf live al eens meemaakte, weet ook dat hij als geen ander vrijuit kan improviseren met thema’s en motieven en geen enkel geheim maakt van zijn grote liefde voor het muzikale samenspel. Zo deelde hij eerder al het podium met grote wereldsterren als Salif Keita, Amadou & Myriam en Lhasa De Sela.
De energie van zijn vaak bruisende liveshows wordt op S3NS mee verwerkt. Al neemt hij op zijn nieuwste album met “Una Rosa Blanca” eerst een wat trager aanloopje, waardoor je naderhand via verschillende breaks en tempowisselingen van de ene verrassing in de andere duikelt. Het zorgt ervoor dat Maalouf de levendige en exotische Latinsfeer op S3NS al van meet af aan goed weet in te zetten, ook dankzij de inzet van vocale samples (van onder andere Obama), de combinatie met de vibrerende pianolicks van Harold Lopez-Nussa, de kwieke percussie en stevige baslijnen.
Zo is er via de muziek ook sprake van enig hoopvol optimisme, zoals op “Happy Face”, waarbij evengoed enkele vocale samples opduiken. Al blijft het natuurlijk een manier om de soms bittere dagdagelijkse realiteit te transformeren naar iets dat enige houvast in donkere tijden kan bieden. Weliswaar zonder ergens zijn kenmerkende trompetsound uit het oog te verliezen.
Elders tekent er via de heerlijke titeltrack sprankelende betovering aanwezig. Maalouf en co vieren volop het leven via een feestelijke compositie die tijdens de concerten ongetwijfeld weer voor heel wat vuurwerk zal zorgen. Dat doet ook “Harlem”, een orgastische cocktail van spannende geluiden. Dergelijke passages tonen net zoals een toegankelijk “Na Na Na” (met gastrol voor het sierlijk vioolwerk van Canizares) een rijke en weldadige sound, waarbij je als luisteraar haast snakt naar een zeker rustpunt. Dat komt er onder meer via het net iets meer berustende “NEGU”, dat zijn voordeel haalt met verscheidene vingervlugge pianolickjes, en met het wonderlijk mooie, tot dagdromerij aanzettende “All I Can’t Say”. Check ook de feestelijke pletwals “Gebrayel” met inzet van meesterpianist Fonseca of de dik negen minuten durende afsluiter “Radio Magellanes”.
Op dit door Latin gedomineerde album voel je hoe Maalouf zich meester maakt van nieuwe stijlen en zo een nieuwe wending geeft aan een inmiddels lange en nog steeds opmerkelijke goed lopende carrière.
