Foto: Tom Clabots
Bands met een zoon of dochter van een superster krijgen iets sneller naambekendheid, maar als band wil je niet bekend staan als ‘de band van de zoon/dochter van’. Momenteel is Inhaler nog de band van Bono’s zoon. De Ieren scoorden al één hit deze zomer (“My Honest Face“) en brachten onlangs een nieuw nummer uit. Daarmee verkochten ze in een mum van tijd de Rotonde volledig uit, maar de Botanique verplaatste met veel plezier het optreden naar de iets grotere Orangerie. Ook uitverkocht. Wie Elijah Hewson en band toch nog aan het werk wou zien, kon deze zomer afzakken naar de Pukkelpopweide.
Als voorprogramma kregen we een band uit het naburige Engeland voorgeschoteld. Het Londense duo APRE is naam aan het maken met hun indierock en deed menige luisteraar al een Foals denken. De zanger roept bij ons dan weer herinneringen aan Chris Martin op, maar APRE is wel wat steviger dan Coldplay. Met een reeks goeie nummers en energie weet de band zeker en vast te overtuigen. Het duo (dat van twee muzikanten versterking krijgt) is niet vies van een goeie baslijn en heeft een verfrissende sound. Voor wie deze iets stevigere Coldplay aan het werk wil zien, maar er niet bij was: don’t panic! In november staan ze samen met Sam Fender namelijk opnieuw in de Botanique.
Foto: Tom Clabots
Met opener “It Won’t Always Be Like This” vertelde Inhaler meteen al een leugen. Het rocknummer heeft iets funky dat zeer aantrekkelijk is en de warme zaal meteen overtuigt, en dat was wél elke keer opnieuw zo. De band heeft nog geen tien nummers uitgebracht, maar het is duidelijk dat ze voor kwaliteit boven kwantiteit gaan. De heupen van zanger Elijah gingen van links naar rechts met de regelmaat van de klok. Shakira heeft gelijk: hips don’t lie, maar de zanger is niet de enige die het moeilijk had met stilstaan. Vele malen gingen armen de lucht in en sloegen handen tegen elkaar. De sfeer lag gedurende het hele optreden hoog, behalve wanneer er op het podium gezegd werd dat de groep voor het eerst in ons land was. Overal in de zaal werd er ‘Pukkelpop’ geroepen, maar laat ons duidelijk zijn: Inhaler maakt geen popmuziek. Dankzij de vele gitaren en een stevige drum kunnen we stellen dat we een hevigere versie van U2 te horen krijgen.
Voor wie erbij was, is het nu wel duidelijk dat Inhaler helemaal anders is dan de muziek van papa Bono, maar als we onze ogen wat dichtknepen leek de stem van de zanger verdomd goed op die van zijn vader tijdens zijn de jonge jaren. Dat viel nog het meest op tijdens “Out of Control”. De bassist deed dan weer wat denken aan Timothée Chamalet, de drummer aan een mannelijke versie van Jehnny Beth van punkband Savages. Dat allemaal had onder andere te maken met het retro uiterlijk van de band en hun look-alikes. Op muzikaal vlak is de band dan weer wat unieker. Dankzij de funky elementen in de rock die ze maken, klinken ze vernieuwend en vertrouwd op hetzelfde moment. Tijdens “My King Will Be Kind” overstemden de synths de andere instrumenten wat, maar we waren blij met de akoestische gitaar tijdens “Cheer Up Baby”.
Foto: Tom Clabots
Afsluiten deed de band uiteraard met “My Honest Face” en daarmee kwam het optreden tot een grote climax. Het is moeilijk om het dak eraf te blazen met hoofdzakelijk onbekende nummers, maar Inhaler slaagde er bijna in. Hoewel het stemgeluid van de zanger ons doet denken aan dat van een andere Ier, heeft Inhaler al een zeer herkenbare en vernieuwende sound ontwikkeld. De funky moves en het retro uiterlijk passen perfect bij de muziek. Voor wie erbij was deze avond valt de vergelijking met U2 grotendeels weg, en dat is waarschijnlijk ook het beste (voor beide partijen). Hoewel Inhaler nog niet lang bezig is, kunnen we bijna met zekerheid zeggen dat ze nog grootse dingen gaan doen. Bono, wie?
Facebook / Instagram / Website
Setlist:
It Won’t Always Be Like This
I Have to Move On
Save Yourself
Another Like You
Ice Cream Sundae
This Plastic House
My King Will Be Kind
Cheer Up Baby
My Honest Face
