Dag twee van Sound Track bracht ons onder andere naar Nosta (de Nijdrop) in Opwijk. Het kansenparcours biedt verschillende muzikale acts de kans om zich te bewijzen en wij volgen hen op de voet. Zes bands, allemaal zeer verscheiden in stijl, passeerden de revue in Nosta. Ze kregen elk 20 minuten de tijd om het publiek, de jury en ons te overtuigen van hun kunnen.
Roos Denayer
Silke Vanweddingen
Solo-artieste Roos Denayer kwam samen met begeleidende bassiste Trui Amerlinck stilletjes het podium op. Net zoals hun entrée kregen we een set van bedeesde, maar heel uitgepuurde muziek. Het duo maakte aangename wentelingen met hun gitaar-bas combo en sfeerige samenzang. Roos sloeg er wonderwel in om het publiek meerdere keren mee te nemen naar haar sprookjeswereld. Een nummer over slaapwandelen passeerde onder andere de revue. Sommige nummers namen een ietwat ongemakkelijke start, eens de groove er echter inkwam, viel alles op zijn plaats. Hier en daar was er een valse noot te bespeuren, maar die was telkens snel vergeten door de wel bedachte melodieën die volgden. In bindteksten kan ze nog wat training gebruiken, maar dat geeft de act natuurlijk ook weer charme.
Bosum
Silke Vanweddingen
Bosum kwam op met muziek van Stranger things, een geinigheidje dat het publiek wel kon appreciëren en de aandacht was er ook meteen voor de band. Hun indierock klinkt rechttoe rechtaan. De band weet hun combo van piano en in reverb gedompeld gitaren overtuigend te brengen, zonder zichzelf te verliezen in al te veel meligheid. Zanger Tom Verbeeck heeft een heel typerend stemgeluid, vergelijkbaar met dat van Kurt Vile. Die scherpe vocals waren soms een schot in de roos, in één nummer kwam het echter niet even goed terecht. De band liet ons met een dubbel gevoel achter; 20 minuten leek wat weinig voor Bosum om zichzelf volledig te bewijzen.
The Pink Lemons
Silke Vanweddingen
Het moet gezegd zijn, The Pink Lemons kwam als derde band het podium op en de sfeer-o-meter tikte feestje aan. De vier leden zijn nog piepjong, maar muzikaal-technisch duidelijk al op zeker niveau. Iedereen was meteen mee met hun poppy funk die qua geluid weg heeft van Boy Pablo. Spring in’t veld Jessica King is de energetische en charismatische frontvrouw waar veel bands van dromen, salopette en brede grijns incluis. Na het tweede nummer zat ze al duidelijk in het zweet, met een stem en performance die doet denken aan een jonge Björk. Afsluiter “Smartphone” werd door de band gebracht met een halve punk attitude: “All alone in the dark with my smartphone” en de gitarist ging er op het einde nog eens bij liggen ook. Een band met veel potentieel volgens ons, zeker als ze hun sound nog meer eigen weten te maken en te verfijnen.
The Girl Who Once Was
Silke Vanweddingen
Joanne Van Bastelaere stond alleen met een gitaar en een duidelijke portie zelfvertrouwen op het podium. Haar eerste twee nummers waren mooi breekbaar zonder meer. Een welkome toevoeging was echter de uitleg die ze gaf bij elk nummer, hetgeen het geheel een meer persoonlijke en poëtische bijklank gaf. Bij het derde nummer “Qui-vive” wisselde ze haar akoestische gitaar om voor een telecaster. De toon was meteen een pak dreigender en het lied maakte het voor haar stem ook mogelijk om sterker uit te halen. The Girl Who Once Was combineert een goede stem met nummers die er stonden, maar we misten wat eigenheid.
DK
Silke Vanweddingen
DK zorgde als enigste rapper van de avond voor de nodige beats. Gekleed in sporttraining was hij vastberaden om het publiek mee te trekken in zijn energieke act en daar slaagde hij ook wonderwel in. Zijn nummers behandelden de klassieke hip hop thema’s zoals geld, maar zijn performance was zeker en vast sterk te noemen. Naast zijn enthousiasme zat de groove er altijd goed in en zijn Engels met Amerikaans accent klonk bijzonder authentiek. Naast zijn in het duister gehulde kompaan aan de draaitafel, stond hij goed zijn mannetje alleen op het podium. Zijn flow was uitstekend. Bij langere sets zou hij misschien wel op verveling van het publiek kunnen stoten, juist omdat alleen op een podium staan zo veeleisend is. Enkele live muzikanten meenemen lijkt een goede optie.
Massa Nobu
Silke Vanweddingen
Het vierkoppige Massa Nobu begon ook vol energie aan hun set. De elektronische muziek van de band valt ergens tussen triphop en indie. Hun drums stuwden en de synths klonken vol. Een dansje placeren op hun muziek is zeker een optie, maar om kwart na elf was het publiek daar iets te uitgeblust voor. Doorheen de set van de band zaten een paar leuke hooks maar het viel wel op dat de bandleden nog niet helemaal op elkaar waren afgestemd. Soms klonk een nummer dan ook wat langdradig waardoor het niet echt ergens heen ging.
Sound Rank
Nu het duidelijk is wat wij er van vonden, laten we nu zelf eens jury spelen en onze top drie van de avond neerschrijven.
3. DK
2. Roos Denayer
1. The Pink Lemons
Pas na de selectierondes zal duidelijk worden hoe de Sound Track jury dacht over deze bands.
Lees ook onze verslagen van de andere selectierondes op deze avond
