Een afscheidstour is het niet, en een comebacktour evenmin. Alice Cooper is één van die muzikale culthelden die er altijd al geweest lijkt te zijn, en min of meer tijdloos over het podium dendert. Op de gezegende leeftijd van 71 jaar streek de ‘godfather of shock’ neer in Brussel voor een nieuwe iteratie van zijn beproefde recept – bluesrock aangedikt met flink wat theater, hard rock met een vettige knipoog en vooral een masterclass aan hoe je puur op charme boven de middelmaat kan uitstijgen.
Als voorprogramma nam Ol’ Black Eyes de sympathieke Amerikanen van Black Stone Cherry mee. De band, onder leiding van zanger Chris Robertson, geldt vooral binnen Amerika als een grote naam, maar wist ook in Europa doorheen de jaren wat zieltjes te veroveren. Ze kregen in totaal drie kwartier toebedeeld, en hadden duidelijk geen zin om daar veel op af te dingen. Het ene nummer na het andere knalde uit de (wat jammerlijk afgestelde) speakers, terwijl gitarist Ben Wells als een jong veulen uit de Mötley Crüe-stal van links naar rechts fladderde. Vooral tijdens het middenstuk van de set, met onder meer “Blame It On The Boom Boom” en “White Thrash Millionaire”, wisten de Amerikanen hun met americana en skate-invloeden doorspekte muziek op zijn meest opzwepend te brengen. Een fijn voorprogramma, dat weliswaar niet gediend werd door de technische limieten van de zaal.
Daarna was het tijd voor de man van de avond, Alice Cooper. In ware Hollywoodstijl heette een voice-over ons welkom in de nachtmerrie van Cooper, waarna het doek naar beneden viel en het middeleeuws kasteel dat als decor zou dienen, verscheen. Opener “Feed My Frankenstein” worstelde ook even met technische defectjes, maar werd wel luidkeels meegezongen door de aanwezige fans. Cooper trok van bij het begin alle registers open, en volgde met meezingers als “No More Mr. Nice Guy” en “Bed Of Nails”. Als een cokeverslaafde Jack Sparrow slingert hij over het podium, zwaait hij met zijn baton en met een zwaard en stuurt zijn uitgebreide band aan als stond hij op een piratenschip.
https://www.instagram.com/p/B2tKZKeI6zv/
Het moet gezegd dat het tempo daarna toch snel de dieperik in dook. Minder sterke nummers als “Raped and Freezin'” of “Muscle of Love” doorbreken het masker van onraakbaarheid dat Cooper optrekt, en ondanks de vele trucjes van de foor was het toch duidelijk harken naar een volgende tophit. Met “Poison” heeft Alice Cooper er natuurlijk zo eentje op zijn palmares, en halfweg het optreden reanimeerde hij daarmee dan ook de hele boel. Effectief, en ook gewoon heel leuk om uit volle borst mee te zingen.
In het tweede bedrijf kwam de theaterman in Cooper helemaal ten tonele. Het thema van dit optreden bleek dode babies te zijn, en gruwelijke babyhoofden -denk aan de pop Chucky uit de horrorfilms- werden overal geprojecteerd. Cooper zelf kuste een bruid de verdoemenis in, en verscheen even later voor “Dead Babies” in een dwangbuis, waarna hij traditiegetrouw ook nog eens onthoofd werd op het podium. Muzikaal ging het intussen allemaal wat erg op elkaar lijken, maar dat deerde niemand in de zaal echt.
https://www.instagram.com/p/B2tKNEQIPRR/
De sterkte van Alice Cooper’s larger than life performances is dat hij een soort inside joke lijkt op te zetten waar iedereen in het publiek deel van uitmaakt. Natuurlijk, het is cliché, en het is allemaal wat belegen. De songs leunen soms heel erg naar The Rolling Stones, één van de gitaristen kon niet meer op een jonge Ozzy Osbourne lijken als hij het probeerde, en ongeveer elk platgetreden paadje wordt gewoon nog eens bewandeld. Maar is het leuk? Dat zeker. Enige minpunt: een mop die je te vaak herhaalt, is op den duur niet meer grappig.
Wanneer de bisnummers kwamen – het heerlijk ouderwetse “Under My Wheels” en klassieker “School’s Out”, waren we dan ook blij Alice Cooper’s nachtmerrie toch weer te kunnen verlaten. Dromen is leuk, maar wakker worden is dat evenzeer. Het was fijn ontsnappen naar Vorst Nationaal – dat wel.
