Gisterenavond vonden de eerste selectierondes plaats van het nieuwe kansen- en podiumparcours Sound Track. We waren op alle locaties aanwezig om nieuw talent te ontdekken en zo belandde een van onze beren in JH Wollewei in Turnhout. De locatie was gezellig, de sfeer zat erin en er passeerden vijf beloftevolle bands. Op basis van een korte liveset moesten ze het in Wollewei weliswaar tamelijk beperkte publiek overtuigen en hieronder lees je hoe de verschillende bands het ervan af brachten.
De beloofde zesde act werd nog een weekje uitgesteld. Billie Rodney zou ook een setje komen spelen in Wollewei, maar zij zal elders ingepland worden. Rodney was namelijk ziek gevallen. Voor de overige bands bepaalde loting gisterenavond de volgorde, maar verder werd er niets afgeschoven op het lot en enkel vol nieuwsgierigheid gekeken en geluisterd naar het talent van de bands.
Sun Gods
De avond openen is altijd een moeilijke taak, maar Sun Gods ging de uitdaging vol goede moed aan. De groep is dan ook al langer dan vandaag bezig en het was dus niet de eerste keer dat ze voor de opdracht stonden om een publiek mee te krijgen. Hun erg persoonlijke en altijd ietwat nostalgische sound blijkt op zo’n moment een enorm voordeel, aangezien iedereen zich wel eens graag verliest in dekentjeswarme en indie-aandoende zweefnummers – ook in het begin van de avond.
Was dat hier een wedstrijd? Van competitieve spanningsgolven in de lucht was er in ieder geval niets te merken. Zoals altijd bij Sun Gods was het de omhelzende warmte die overheerste. De unieke stem van de frontman zit daar voor een groot deel tussen en die stal dan ook de show tijdens de korte set. Naar zo’n klok hadden we gerust nog wat langer kunnen luisteren. Het debuutalbum van deze zelfverklaarde zonnegoden zit in de pijplijn en we zijn ongetwijfeld niet de enigen die naar de release aftellen.
HOFFMAN
Vervolgens kwam HOFFMAN in zijn eentje het podium kapen van achter zijn laptop met Overlast sticker op. Die Antwerpse spotters van vers talent hadden HOFFMAN dus al in de gaten en dan weet je eigenlijk meteen dat het goed zit. En inderdaad, de elektronica die de achttienjarige Maurice Luijten bracht, was het meest intense en overweldigende dat we gisterenavond gehoord hebben.
Luijten bood een muzikale weergave van een aanslepende duisternis met kolkend bloed en een instabiele hartslag als resultaat. Wanneer hij dan telkens begon aan zijn opbouw werd het pas echt materiaal dat je smoelwerk deed openvallen. Immer heftige melodieën met een aanstekelijke kern barstten los in zotte hoogtepunten met breaks die ergens te vergelijken zijn met de hoekigheid van Cashmere Cat, maar dan ontdaan van alle schattigheid. Het publiek stond nog steeds even ver weg, maar de eerste danspasjes werden gretig uitgevoerd, en dat terwijl HOFFMAN zelf geconcentreerd zijn ding stond te doen. Een indrukwekkende tweede act.
The Girl Who Cried Wolf
The Girl Who Cried Wolf begon er veelbelovend aan met een heleboel noise, waarna de band overging naar indierock met een shoegazegehalte. Het deed daardoor ineens iets toegankelijker aan dan we aanvankelijk gedacht hadden en wanneer de zang ingezet werd, kregen we een kleine teleurstelling te verkroppen. De frontvrouw begon er namelijk nogal aarzelend aan en dat kwam de sound niet ten goede. De uitstraling mocht er dan wel zijn, ze zong nogal stil en breekbaar, en niet op de goede manier. Er ontbrak wat punch in die stem, maar gelukkig konden we een lading power zelfs in overvloed terugvinden in de drummer. Die speelde met een opvallende strakheid en trok de aandacht naar zich toe.
Over het algemeen was de sound van The Girl Who Cried Wolf nog iets te doorsnee om echt te kunnen overtuigen. De spanningsbogen waren talrijk en de goesting van de bandleden was niet de minste, maar toch konden we ons niet ontdoen van het gevoel dat er nog een extraatje nodig is in de sound.
Zediam
De set van Zediam ging in stijgende lijn. Hij begon eraan met een opvallende hiphopsound met erg goeie beats, maar tot onze spijt was het niet altijd even juist gezongen. Misschien lag het aan de stress, want in zijn tweede nummer stelde Zed zijn rappe raptalenten tentoon en in de song die volgde was er zelfs werkelijk niets aan te merken op de zang. Muzikaal werd de set dus enkel maar beter naarmate die vorderde en geleidelijk aan raakten we overtuigd van het kunnen van Zediam.
Qua performance bood de hiphopper dan weer de meest entertainende set van de hele avond. Er kon al eens een scheldwoord af, de thema’s van de songs werden kort gesitueerd en er werd voor de eerste keer naar interactie gevraagd. Z’n enthousiasme werkte aanstekelijk en opnieuw konden er enkele dansbewegingen af. Zediams podiumprésence leek zelfs op die van een doorgewinterde artiest die al sinds jaar en dag op de planken staat; doe het hem maar eens na.
GlasHelder
Glashelder is de nieuwe en jongere STUFF. in wording. Het viertal bracht een heel plezante, experimentele jazzsound met meer hoeken van de jazz af dan eraan. Hun aanpak konden we absoluut pruimen; ze konden van uitgesponnen verdwaalsessies gaan naar een klank zo strak als een leren broek waarin werkelijk àlles zichtbaar wordt. Ingewikkelde ritmes werden gespeeld met een grote glimlach, alsof ze zelf verbaasd waren over hun sterke prestaties. De ene boeiende solo volgde de andere op zonder dat er ‘gesoleerd werd om te soleren’. Hun solo-uitspattingen stonden telkens in dienst van het consequent vette geheel, en toch kon je er niet naast kijken dat GlasHelder vier getalenteerde muzikanten heeft gebundeld.
Wanneer al dat geïmproviseer (of indrukwekkend geherhaal van moeilijk van buiten te leren solo’s) dan nog uitmondde in het gezamenlijk focussen op de aanstekelijke hook van de song, was het hek helemaal van de dam. Vlak voor hun set erop zat, deden de bandleden teken na elkaar om het nog even in gang te houden. En gelijk hadden ze, want zo enthousiast was het publiek deze avond nog niet geweest. Het grote verschil met een gelijkaardige band als STUFF. is dat GlasHelder meer speelt met standaardjazz. Ze foefelen er klassieker aandoende passages tussenin om de gewaagdheid van het eindresultaat nog meer in de verf te zetten. Geen platte afkooksels dus! GlasHelder zorgde voor veel vonken in JH Wollewei en de afsluiter van de avond bleek los onze favoriet.
Neem een kijkje op hun vi.be-pagina.
Sound Rank
Nadat alle bands het beste van zichzelf kwamen geven in deze eerste selectieronde in jeugdhuis Wollewei, is het tijd om al eens een tussentijdse score op te stellen. Hieronder vind je onze top drie bands van deze avond in Turnhout:
3. Sun Gods
2. HOFFMAN
1. GlasHelder
Of de jury van Sound Track het eens is met onze top drie, komen we pas te weten wanneer alle selectierondes achter de rug zijn.
Lees ook onze verslagen van de andere selectierondes op deze avond:
Jeugdhuis XL in Herk-de-Stad
De Klinker Club in Aarschot
Harmonie in Oudenaarde
Hier vind je het overzicht van alle Sound Track evenementen. Volgende afspraak alweer vanavond!
