© CPU – Joost Van Hoey (Archief)
We zijn al fan van Amber Run sinds in 2015 hun debuutplaat 5am het levenslicht zag. Vier jaar later is de groep al aan haar derde toe; Philophobia komt volgende week uit, en zoals die titel bondig omschrijft is het een plaat over de liefde en haar negatieve kanten geworden. Niet alle singles wisten ons aan boord van de hypetrein te krijgen, maar hun indrukwekkende show in de Orangerie du Botanique deed dat wel, en met verve.
Eerst was het echter de beurt aan Fatherson, een Schots trio met bijbehorend heerlijk accent. Op basis van de nederige en oprecht dankbare bindteksten van frontman Ross Leighton zou je echter niet verwachten hoe explosief ze kunnen klinken. Er zat een duidelijke formule in hun nummers—zachte strofe, hard refrein—maar die hadden ze wel perfect in de vingers. Vooral het wervelende “Just Past the Point of Breaking” maakte een sterke indruk. Het verraste ons om zoveel fans van het voorprogramma in het publiek te zien, maar ze hadden gelijk: dit is een groep om in de gaten te houden!
Ook Amber Run viel met de deur in huis, en wel met het kolkende “Neon Circus”. Niet hun beste single, maar live bracht het nummer de sfeer er meteen in. Al snel had de groep ons in een houdgreep, en die zou doorheen de avond amper gelost worden. Al vroeg in de set werd een zegetocht ingezet; “Stranger” was intens en dansbaar, en de gitaarsolo van “Fickle Game” deed onze dopamineniveaus instant de hoogte in gaan.
Het vroegere kwintet is intussen afgeslankt tot een trio, en om die leegte op te vullen had de groep twee extra muzikanten meegenomen. Het verraste ons om Glyn Daniels, tot voor kort nog lid van Childcare, achter de drums te zien. Afgezien van een paar kleine schoonheidsfoutjes werken de vijf samen als een geoliede machine; hun songs klinken even strak als op plaat, met nog dat tikkeltje extra levendigheid erbij om het helemaal af te maken.
De setlist was vrij evenredig verdeeld tussen de drie Amber Run-platen, maar hoewel we tegenwoordig vooral nog For a Moment, I Was Lost opzetten, konden we genieten van zowat alles wat voorbijkwam. Het waanzinnige “Dark Bloom” paste perfect tussen hitjes als “Noah” en “Pilot”. Eigenlijk zat er maar één echt minpunt in de set, en dat was “Affection”. We hebben al langer gemengde gevoelens over dat nummer, en hoewel het na heel wat extra luisterbeurten al een diepere indruk heeft nagelaten, kwam het live nog steeds ietwat zwak over.
Gelukkig volgde er een veel betere low-key song in de vorm van het ontroerende “Amen”, volgens zanger Joshua Keogh een nummer dat eigenlijk ‘niet bedoeld was om ooit door iemand gehoord te worden’. Hij heeft het duidelijk moeilijk, en bij de intieme performance die volgt kunnen we het zelf ook niet laten om een traantje weg te pinken. Er passeerde ook een aantal nieuwe nummers; onze favoriet was “What Could Be as Lonely as Love”, veruit de meest funky compositie die deze band tot dusver op plaat gezet heeft. Een ijzersterke baslijn van Tom Sperring en een uiterst herkenbare tekst: meer hebben we niet nodig.
Blijven boeien tijdens een set van twintig songs is voor sommige bands een moeilijke opdracht, ware het niet dat Amber Run een vlekkeloze eindsprint had meegebracht: “Spark” en “The Darkness Has a Voice” hadden een effect dat de atoombominslagen op respectievelijk Hiroshima en Nagasaki zou kunnen rivaliseren, en klassieker “I Found” werd zorgvuldig tot het einde opgespaard. Moe maar voldaan werden we vervolgens op de tonen van “No Answers” naar huis gestuurd, om des te harder naar Philophobia te gaan uitkijken.
Ietwat tegen onze verwachtingen in wist Amber Run ons in de Botanique totaal van onze sokken te blazen. Nummers die op plaat niet voor een wauw-effect zorgden werden op het podium een ware ervaring. ‘Als je onze discografie wat kent, dan weet je dat we fucking sadboys zijn’, wist Keogh nog toe te voegen, maar verdriet is maar een van het honderdtal distincte emoties dat we deze avond ervaren hebben. Op met onze gevoelens spelen staan normaal gezien zware straffen, maar we laten het voor één keer toe, want deze Britten doen het met klasse. Subliem!
Setlist:
Leader Countdown
Neon Circus
Just My Soul Responding
Insomniac
Stranger
Fickle Game
Pilot
No One Gets Out Alive
Dark Bloom
Affection
Amen
5am
Carousel
What Could Be as Lonely as Love
Noah
Spark
Wastelands
The Darkness Has a Voice
Haze
I Found
No Answers
