Het leek er tot begin dit jaar op alsof Keane ermee was opgehouden, en zo erg was dat eigenlijk niet. Het laatste wapenfeit van de band uit Groot-Brittannië dateerde uit 2012 met Strangeland, waarbij ze het succes van de begindagen nog eens probeerden te evenaren. Maar frontman Tom Chaplin had niet genoeg succes, en besloot een solocarrière na te streven. Nu, zeven jaar later, is Keane toch helemaal terug met een nieuwe plaat en nog steeds dezelfde sound. Het resultaat is dus een erg voorspelbare plaat die slechts in het begin weet te boeien.
Het is alsof Tom Chaplin eigenlijk niet weet hoe hij andere muziek moet maken. Zijn stem in de kijker en heel wat meligheid in de sound is alles waar het om draait bij zijn muziek, zowel solo als bij Keane. Nu kreeg hij gelukkig wel weer hulp van Tim Rice-Oxley, die ervoor moest zorgen dat de nieuwe Keaneplaat niet te voorspelbaar zou klinken. Missie compleet mislukt. Het is alsof je iedere keer hetzelfde huis bouwt in een straat, maar dan telkens een tikkeltje minder sterk. Uiteindelijk valt ook dat huis uit elkaar, en dat is net zo bij deze plaat van Keane. Cause and Effect is zo voorspelbaar dat de fundamenten uit zand bestaan, en het slechts enkele nummers duurt vooraleer het instort.
Nochtans begint de plaat niet slecht. “The Way I Feel” en “Love Too Much” zijn uitstekende songs die alle sterktes van een Keanesong in zich hebben. Dat waren tevens ook de twee vooruitgeschoven singles die onze verwachtingen voor het album de lucht in lieten schieten, maar dat zijn ook de enige hoogtepunten op de verder erg vergeetbare langspeler. Het lijkt bij momenten zelfs alsof er geen moeite werd gedaan om ook maar iets boeiend in Cause and Effect te krijgen. Ze moeten gedacht hebben er wel in te slagen met de melige teksten en de breekbare sound, maar als het zo snel gaat vervelen, valt iedereen gewoon in slaap.
‘I’m not leaving’, zingt Chaplin op de gelijknamige song, en dat is al het negende nummer op het album. Op dat moment hadden we zo’n woorden liever niet gehoord, want dan weten we dat de rit er nog niet opzit. En met opvolger “Thread” krijgen we nog maar eens van hetzelfde laken een broek. Wat strijkers, een dramatische piano en een al even dramatische zanglijn. Een refrein is zoek, iets aanstekelijk ook en de energie al zeker. Vroeger kon Keane met zo’n nummers (denk “Somewhere Only We Know”) overtuigen, tegenwoordig mist het gewoon passie.
Keane is een beetje zoals Coldplay, alleen weten ze niet hoe ze de step verder kunnen zetten zoals zij dat deden. De band blijft te lang aanmodderen in hetzelfde riviertje en durft niet eens verder kijken naar wat zijpaedjes. En als ze dat dan toch doen, is het veel te voorspelbaar en ongeïnspireerd om de muziekliefhebber te boeien. Al die meligheid is ook moeilijk te verdragen; er mag al eens iets anders in zitten. Nadat je Keane’s nieuwste telg hebt uitgeluisterd, zit de nood hoog om eens iets als Slayer door je boxen te knallen, gewoon voor het broodnodige tegengewicht.
Niet dat melige songs slecht zijn, maar dan moet het eerlijk overkomen, en bij Keane voelt alles veel te gefabriceerd aan. De instrumenten zijn te braaf, de melodieën te traag en de songs zijn er gewoon echt niet. Een nummer als “Put The Radio On” heeft een goed refrein en is nog tamelijk betoverend door de grootse sound, maar hoeveel keer hebben we zoiets al gehoord van deze Britten? Wij zijn de tel ondertussen al lang kwijt. Het is wel een van de enige songs die blijft hangen, en naast de singles misschien het beste dat te vinden is op dit album. Alles wat erna komt, voelt zo laag aan dat we spontaan onze bureaustoel enkele standen hoger zetten.
De comeback van Keane is duidelijk veel minder dan wat een band van dat kaliber kan. Er staan enkele zeer goeie songs op Cause and Effect, maar die zijn slechts op enkele vingers te tellen. Meer heeft Keane natuurlijk niet nodig, want hun discografie is breed genoeg om live uit te puren. En we gaan er ook vanuit dat alle vergeetbare songs op deze plaat even snel zullen verdwijnen als dat ze kwamen. Gelukkig kan dat tegenwoordig allemaal vlot na elkaar volgen. De gevolgen van Cause and Effect zijn slaperigheid en een onmiskenbare nood aan power.
Ik heb het album nog niet kunnen luisteren, maar deze recensie maakt me enthousiast. Coldplay is juist een betreurenswaardige weg ingeslagen, op zoek naar de grote galmende stadions, die vragen om een geluid dat de gewiekste Britten in de productieruimte al ruimhartig over de nummers hebben gegoten. Zolang er maar 50.000 fans kunnen mee-woohooën, met veel confetti en iedereen voorzien van reeds van tevoren uitgedeelde multikleurlampjes – terwijl stagiair Kensington in een hoekje driftig aantekeningen staat te maken.
Gelukkig is Keane gewoon nog altijd in en rond hun oude buurtje te vinden, waar de fans ook nog altijd graag verkeren. Niet omdat de rest van de wereld eng en onwenselijk is, maar omdat je soms gewoon direct op de perfecte plek bent gaan wonen.
P.S. Wat bedoel je overigens met ‘melig’? In het Nederlands betekent dat voornamelijk ‘lacherig/flauwgrappig’. Maar in deze context lijkt het meer iets te betekenen als ‘sentimenteel’, of zit ik dan helemaal verkeerd?
Ik hoop dat Tom met Keane never leaves. Geweldige nummers. Beluister het album eens een paar keer en de songs worden alleen maar mooier. Tom’s stem is voor mij de allermooiste stem, hij raakt mij diep en zijn stem zal dat altijd blijven doen. Jammer van de recensie. Ik ben het er totaal niet mee eens, na al de jaren dat Keane er niet was, zijn zij met een grandioos album teruggekomen. Ik ben iig helemaal in mijn nopjes. Tom’s hemelse stem brengt mij in hogere sferen. Wat mag je dankbaar zijn als je met zo’n geweldige stem geboren bent en er zulke mooie songs mee weet te maken en ik durf te zeggen er velen mee te raken!
1 tip; luister het album nog een keer en herzie je review.
Het is werkelijk waar een geweldige plaat, live zijn de mannen ook zo ontzettend goed! Je voelt het of je voelt het niet en de recensent doet dat duidelijk niet. Eigenlijk een beledigende recensie dus ik za er verder geen woorden aan vuil maken. Slaap lekker verder, zou ik zeggen..