AlbumsRecensies

Keane – Cause and Effect (★½): Een dutje als gevolg

Het leek er tot begin dit jaar op alsof Keane ermee was opgehouden, en zo erg was dat eigenlijk niet. Het laatste wapenfeit van de band uit Groot-Brittannië dateerde uit 2012 met Strangeland, waarbij ze het succes van de begindagen nog eens probeerden te evenaren. Maar frontman Tom Chaplin had niet genoeg succes, en besloot een solocarrière na te streven. Nu, zeven jaar later, is Keane toch helemaal terug met een nieuwe plaat en nog steeds dezelfde sound. Het resultaat is dus een erg voorspelbare plaat die slechts in het begin weet te boeien.

Het is alsof Tom Chaplin eigenlijk niet weet hoe hij andere muziek moet maken. Zijn stem in de kijker en heel wat meligheid in de sound is alles waar het om draait bij zijn muziek, zowel solo als bij Keane. Nu kreeg hij gelukkig wel weer hulp van Tim Rice-Oxley, die ervoor moest zorgen dat de nieuwe Keaneplaat niet te voorspelbaar zou klinken. Missie compleet mislukt. Het is alsof je iedere keer hetzelfde huis bouwt in een straat, maar dan telkens een tikkeltje minder sterk. Uiteindelijk valt ook dat huis uit elkaar, en dat is net zo bij deze plaat van Keane. Cause and Effect is zo voorspelbaar dat de fundamenten uit zand bestaan, en het slechts enkele nummers duurt vooraleer het instort.

Nochtans begint de plaat niet slecht. “The Way I Feel” en “Love Too Much” zijn uitstekende songs die alle sterktes van een Keanesong in zich hebben. Dat waren tevens ook de twee vooruitgeschoven singles die onze verwachtingen voor het album de lucht in lieten schieten, maar dat zijn ook de enige hoogtepunten op de verder erg vergeetbare langspeler. Het lijkt bij momenten zelfs alsof er geen moeite werd gedaan om ook maar iets boeiend in Cause and Effect te krijgen. Ze moeten gedacht hebben er wel in te slagen met de melige teksten en de breekbare sound, maar als het zo snel gaat vervelen, valt iedereen gewoon in slaap.

‘I’m not leaving’, zingt Chaplin op de gelijknamige song, en dat is al het negende nummer op het album. Op dat moment hadden we zo’n woorden liever niet gehoord, want dan weten we dat de rit er nog niet opzit. En met opvolger “Thread” krijgen we nog maar eens van hetzelfde laken een broek. Wat strijkers, een dramatische piano en een al even dramatische zanglijn. Een refrein is zoek, iets aanstekelijk ook en de energie al zeker. Vroeger kon Keane met zo’n nummers (denk “Somewhere Only We Know”) overtuigen, tegenwoordig mist het gewoon passie.

Keane is een beetje zoals Coldplay, alleen weten ze niet hoe ze de step verder kunnen zetten zoals zij dat deden. De band blijft te lang aanmodderen in hetzelfde riviertje en durft niet eens verder kijken naar wat zijpaedjes. En als ze dat dan toch doen, is het veel te voorspelbaar en ongeïnspireerd om de muziekliefhebber te boeien. Al die meligheid is ook moeilijk te verdragen; er mag al eens iets anders in zitten. Nadat je Keane’s nieuwste telg hebt uitgeluisterd, zit de nood hoog om eens iets als Slayer door je boxen te knallen, gewoon voor het broodnodige tegengewicht.

Niet dat melige songs slecht zijn, maar dan moet het eerlijk overkomen, en bij Keane voelt alles veel te gefabriceerd aan. De instrumenten zijn te braaf, de melodieën te traag en de songs zijn er gewoon echt niet. Een nummer als “Put The Radio On” heeft een goed refrein en is nog tamelijk betoverend door de grootse sound, maar hoeveel keer hebben we zoiets al gehoord van deze Britten? Wij zijn de tel ondertussen al lang kwijt. Het is wel een van de enige songs die blijft hangen, en naast de singles misschien het beste dat te vinden is op dit album. Alles wat erna komt, voelt zo laag aan dat we spontaan onze bureaustoel enkele standen hoger zetten.

De comeback van Keane is duidelijk veel minder dan wat een band van dat kaliber kan. Er staan enkele zeer goeie songs op Cause and Effect, maar die zijn slechts op enkele vingers te tellen. Meer heeft Keane natuurlijk niet nodig, want hun discografie is breed genoeg om live uit te puren. En we gaan er ook vanuit dat alle vergeetbare songs op deze plaat even snel zullen verdwijnen als dat ze kwamen. Gelukkig kan dat tegenwoordig allemaal vlot na elkaar volgen. De gevolgen van Cause and Effect zijn slaperigheid en een onmiskenbare nood aan power.

3662 posts

About author
Ook bekend als "Den Beir", oprichter van de site, leidt alles in goeie banen en schrijft ook wel eens iets.
Articles
Related posts
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

Keane, Dave Stewart en Loreen naar Beach Festival Nieuwpoort!

Nu de koude van de winter achter ons lijkt te liggen, mogen we ons stilletjes aan beginnen voorbereiden op de festivalzomer en…
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

Queens of the Stone Age, alt-J, Jamie xx, Jorja Smith en veel meer naar Rock Werchter 2022!

We hebben er de afgelopen jaren naar gehunkerd, maar in 2022 zal onze knaldrang eindelijk worden beantwoord. Een van de plaatsen waar…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Keane - "Dirt"

Afgelopen weekend was er de tweede hoogdag voor de onafhankelijke platenwinkels van dit jaar. Op deze Record Store Day verschenen onder meer…

4 Comments

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.