AlbumsRecensies

blink-182 – NINE (★): Nobody likes you when you’re 43

Blink-182 brengt dit jaar de achtste langspeler uit hun carrière uit, en heeft besloten dat album NINE te noemen. Tot zover de beste mop van heel dit gebeuren, want wat we de afgelopen maanden van de heren te horen kregen, was niet bepaald om vrolijk van te worden. Het begon allemaal toen Tom DeLonge de band gedag zei, en zijn rol als zanger-gitarist werd overgenomen door Alkaline Trio-frontman Matt Skiba. Skiba fungeert sindsdien als een soort van moderne Sid Vicious: de man is stem noch instrument de baas, waardoor blink live én op plaat maar zelden weet te overtuigen. Een afgeblazen tour en tenenkrullende cover met Lil Wayne later luisteren we met een klein hartje naar hoe onze tienerhelden in 2019 klinken.

De eerste tonen van opener “The First Time” temperen het pessimisme enigszins, door de stevige intro die wat “Feeling This“-gewijs werd samengesteld. Al snel verwatert het geheel echter in slappe kost, met een nietszeggende humorloze tekst, zeer basic instrumentatie en Matt Skiba die zijn autotunehaak er telkens inslaat. Ook opvolger “Happy Days” klinkt voor deze beer net iets te veel als een soort van muzikale Lunchable: te gefabriceerd, vlotjes binnen te werken, en het doet ons terugdenken naar hoe goed het leven was rond de millenniumwissel. In een andere tijdsgeest en bezetting kan je moeilijk verwachten dat blink een nieuwe Enema Of The State gaat uitbrengen, maar dat pop punk of rock nog steeds goed kan klinken, moet op zijn minst een mogelijkheid zijn.

Of wat dacht je van een muzikaal niemendalletje met een tenenkrullend gênante muziekvideo? Al moet je de veertigers wel loven voor hun poging om in 2019 nog relevant te zijn, door de clip van “Darkside” vol te stouwen met kinderen die floss dances, orange justice emotes en ander Fortnite randentertainment opvoeren. De discrepantie tussen de puberale tekst, het drietal veertigers en de horde overenthousiaste minderjarigen doet pijn aan alle zintuigen. Ook de volgende single die we tegenkomen, “Blame It On My Youth” klinkt in alle opzichten fout. De vreemde tekst over de twee verschillende bands die Hoppus en Skiba oprichtten, wordt begeleid door een gefabriceerd geluid dat doet hopen dat een tweede split er weldra zit aan te komen.

Na “Generational Divide” leefden we even in de waan dat blink-182 zijn roots nog niet was vergeten, al is die single een vreemde eend in de bijt. “Generational Divide” omvat wat elementen van een old school blink-182 song: een stevige punkbeat, een gering aantal akkoorden en Mark Hoppus’ iconisch aanhoudend stemgeluid. Jammer maar helaas valt Skiba hier ook in als een volleerd politicus die het betoog van de tegenpartij wil overstemmen. Waar California (2016) nog songs had waar Hoppus en Skiba elkaar konden vinden in hun zanglijnen, staat NINE bol van de nummers waar Skibas intermezzo’s opdringerig en ronduit vervelend gaan klinken. Het gekunstelde geluid dat hij bij blink-182 aan het geheel toevoegt, klinkt daarnaast totaal anders dan bij Alkaline Trio, wellicht in een poging om de nasale DeLongesound te imiteren.

Een vergelijkbare song waarbij Skiba wél zijn vocalen leuk weet in te passen, vinden we op het einde van de plaat in “Ransom”. Jammer genoeg is ook die song omringd door platte emopop als “Hungover You” of “I Really Wish I Hated You“, en duurt het liedje nog geen anderhalve minuut. Afsluiter “Remember To Forget Me” is een soort van samenvatting van wat we doorheen de hele plaat hebben moeten doorstaan. De stemmen van zowel Hoppus als Skiba zijn overijverig bewerkt, er wordt een elektronische hiphopbeat toegevoegd en het nummer zwelt aan tot een ronduit saaie en voorspelbare powerballad, aangevuld met excessief gedrum. De songtekst gaat daarnaast over moeders die hun tourende zonen moeten leren loslaten. We hopen in dat geval dat zoonlief Jack Hoppus dit nummer heeft geschreven.

Blink-182 gaat op NINE op alle mogelijke manieren de mist in. Muzikaal zijn de poppunkers nooit ‘the sharpest tool in the shed’ geweest, maar voor riffs als in “Dammit”, een opbouw als in “Violence” of een flow als in “Heart’s All Gone” hoef je dat niet te zijn. Puberale teksten moeten kunnen als veertiger, wanneer een vleug humor of metaforisch gegoochel te bespeuren valt, maar ook daar zijn Hoppus en Skiba liever lui dan moe. Tom DeLonge wordt ferm gemist, enerzijds door zijn eigenzinnige (niet altijd even logische) kijk op de muziekwereld en de rol die blink-182 erin kan spelen. Anderzijds is Matt Skiba een misdadig slechte vervanger die de bescheiden capaciteiten als frontman van een poppunkband niet beheerst. Onze nostalgische ziel is een beetje gestorven, en dat kan enkel verzacht worden wanneer blink-182 er liever gisteren dan vandaag mee kapt.

Ontdek meer nieuwe muziek op onze Spotify.

Related posts
2023FeaturesInstagramUitgelicht

De 101 beste singles van 2023

Voordat we het nieuwe jaar ingaan, hebben we nog enkele eindejaarslijstjes voor te stellen. Nadat we al de beste albums, ep’s, debuten…
LiveRecensies

When We Were Young 2023 Las Vegas: Voor altijd jong

When We Were Young lijkt bijna op een bijeenkomst van de Verenigde Naties, maar dan voor poppunkbands; alle invloedrijke grootheden zijn vertegenwoordigd….
AlbumsFeatured albumsRecensies

blink-182 - ONE MORE TIME... (★★★½): Een vos verliest zijn haren, maar niet zijn streken

Dat blink-182 terugkwam in de oude bezetting, was een van dé muzikale nieuwtjes van 2022. Single “EDGING” beklonk de wederopstanding van de…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.