De tweede dag van Leffingeleuren 2019 was er een met hoogtes en laagtes. Met een heel diverse line-up kan dat ook bijna niet anders. Zo is er natuurlijk voor ieder wat wils, maar is het ook moeilijk om echt iedereen te blijven boeien. Moeilijke keuzes en vermoeiende concerten waren soms ons deel, maar desalniettemin zorgden het fijne weertje en de andere leuke bands voor een gezellige dag. Hoogtepunten waren er onder meer van The Blinders, Crows, The Germans, Mystic Braves en Willy Organ.
Mirek Coutigny @ Zaal De Zwerver
De tweede dag Leffingeleuren begon vredig maar intens met het optreden van Mirek Coutigny en zijn medemuzikanten. De West-Vlaamse pianist is uitgegroeid tot componist en wist zo te overtuigen op Verse Vis, de muziekwedstrijd waarbij de winnaar steeds een plaats aangeboden krijgt op de affiche van Leffingeleuren. Zijn composities klinken wervelend en complex, maar tegelijk is het ook relatief toegankelijk en intrigerend om naar te luisteren. Mede door de celliste en de vibrafoonspeler / percussionist die op een gestroomlijnde en vooral heel menselijke manier op Coutigny inspeelde. De muzikant wordt dikwijls vergelijken met Nils Frahm en Olafur Arnalds, maar wij hoorden voornamelijk een artiest met een eigen visie en die heel goed weet wat hij maakt. Een optreden van hoog niveau.
Conjunto Papa Upa @ Kapel
Het was nog vroeg, maar de Venezuelaanse band Conjunto Papa Upa moest en zou je aan het dansen krijgen. De psychedelische, oriëntaalse ritmes lieten dan ook niemand onbewogen en van bij het begin van de set begonnen ieders beentjes aan het dansen te slaan. De focus lag duidelijk op het instrumentale met heel wat frisse percussie en lekker groovy gitaarlijnen. En wanneer de Spaanse tongval opdook, kreeg je nog meer het gevoel aan een of ander zuiders strand te vertoeven. De muziek was zonnig en de sfeer heel warm, en net doordat de band ook vol energie speelde, werd de show overtuigend overgebracht. Toch zakte de set in het midden wat in, waardoor niet iedereen bleef dansen. Gelukkig was er nog een genadig eindschot dat iedereen nog eens gezamenlijk aan het bewegen zette. Het was een moeilijke taak, maar Conjunto Papa Upa slaagde er met verve in om rond 15u00 een hele kapel aan het dansen te krijgen.
The Blinders @ Zaal De Zwerver
The Blinders mocht last-minute invallen en bracht strak in het pak een harde set, waarbij invloeden van vroege Arctic Monkeys en hedendaagse Queens Of The Stone Age nooit ver weg waren. Snedige rock dus, maar wel met durf en allure gebracht. Het drietal heeft al een bepaalde attitude, die hun performance ten goede kwam. Er was een leuk evenwicht tussen de hardere nummers en de iets meer aanstekelijke, maar toch zat er altijd een bepaalde duistere agressie in de muziek. De ene keer kwam deze er melodieus uit, de andere keer kregen we een vettige riffstorm van jewelste. Er kropen dus heel wat tempowissels in de sound, maar ook de band zelf bracht alles met de goeie energie. Wat de band uit Manchester doet, is allesbehalve vernieuwend, maar ze brachten het wel met de nodige overtuiging. Net daardoor zou het groepje al snel wel eens kunnen doorbreken, want we kunnen ons voorstellen dat ze er in Groot-Brittannië van smullen. De liefhebbers van donkere indierock kunnen met The Blinders alvast een nieuwe groep aan hun lijstje toevoegen.
Martha Da’ro @ Kapel
Martha Da’ro ken je misschien als actrice in de film Black, maar ook op de muzikale podia weet ze hoge ogen te gooien. We horen dan ook steeds meer van de beloftevolle artieste: van airplay op Studio Brussel en Radio 1 tot interviews in de pers. Haar nummers klinken dan ook fascinerend; zwoele pop met abstracte beats en een stemgeluid dat diep tot je doordringt. Op het podium vertaalt zich dat naar een optreden van iemand die met veel plezier en zelfzekerheid haar hart kan luchten en heel haar gevoel in haar muziek kan leggen. Al gaat het over sombere gevoelens zoals op “Summer Blues” of over het onstuitbaar geluk dat ze beschreef op “Orange Mood”.
Bill Ryder-Jones @ Zaal De Zwerver
Bill Ryder-Jones is al een tijdje geen lid meer van The Coral, maar heeft solo al heel wat strepen verdiend. De artiest en zijn band waren een perfecte boeking voor Leffingeleuren. De Brit is namelijk een bijzonder talentvolle songschrijver die de eigenzinnigheid durft te bewaren en eens een scherpe bocht durft te maken. Zo mondde zijn melancholische, ietwat rustige songs uit tot experiment en ongeremdheid en durfde de groep het roer omgooien naar de robuuste sound van indiebands uit de jaren negentig, zoals Pavement, Yo La Tengo en Sebadoh. Een artiest die van alle markten thuis is, want even later zou hij het een stuk rustiger en intiemer aanpakken in de kerk.
Valley Maker @ Café De Zwerver
Het was warm op de tweede dag van Leffingeleuren en dus was het in het compact café goed warm voor Valley Maker. Het project rond Austin Crane kwam helemaal alleen naar Leffinge afgezakt en had in het begin wat moeite met het geluid buiten. Een deur dichtdoen deed wonderen, al was het soms nog altijd moeilijk om de aandacht te behouden. Het waren dan ook heel stille liedjes die de man uit Seattle bracht. Zijn stem klonk weliswaar oprecht en ook zijn muziek kwam goed aan. Met de nodige concentratie kon je genieten van zijn uniek stemgeluid, maar laten we afspreken dat hij volgende keer zijn band meeneemt, gewoon voor een betere dynamiek. Nu had Valley Maker de sympathie van het publiek, maar mede door de warmte had hij niet altijd iedereen mee.
Crows @ Zaal De Zwerver
Crows is een band die de laatste maanden al heel wat in België aan het werk te zien was en ook op Leffingeleuren konden ze niet ontbreken. De band begon duister en krachtig en ook op het podium stond zwart centraal. Samen met wat witte lichten was er niet veel meer nodig om de sfeer van hun muziek perfect weer te geven. In combinatie met een repetitieve sound wist de band een krachttoer van jewelste neer te zetten. Er werd namelijk nagenoeg geen gas teruggenomen en de uithalen die de band hier presenteerde, kwamen aan tot in het diepste orgaan van je lichaam. Het sneed, het deed pijn en toch wilde je alleen maar meer. De frontman smeet zich volledig en bracht zo ook perfect de intensiteit van de muziek over. Maar het was niet altijd hard en rechtdoor, soms kon je er eens een aanstekelijke melodie uit halen. De nadruk lag weliswaar op alles kapot spelen, en dat is ook wat Crows deed. Straffe liveband die wat ons betreft binnenkort eens voor wat grotere zalen mag spelen.
Peaking Lights @ Kapel
Gisteren kregen we forse synthpop te horen van Lust For Youth (al wisten die op zijn zachtst gezegd ons niet te overtuigen), dus was het tijd voor Peaking Lights om het beter te doen. Waren ze daar in geslaagd? Ja en nee. Het duo bracht kwalitatieve elektronica en pop met een vleugje psychedelica, maar die begon toch snel te vervelen na een paar nummers. Hun sound was goed opgebouwd en prima gebracht, maar meer was het ook niet. Dat merkten we ook aan het publiek dat de aandacht al snel kwijt was en begon te babbelen. Het feit dat je geen steek kon zien (de band verhulde zich in schaduw en rook), maakte het optreden er nu niet bepaald boeiender op.
Tomàn @ duyster.live (kerk)
Wegens succes verlengd: duyster.live, in de kerk waar Ayco Duyster en Eppo Janssen een zorgvuldige selectie passende muziek draaien en een aantal artiesten uitnodigen om een sessie te spelen. De opvallendste naam hierin was zonder twijfel Tomàn. De Belgische postrockband was niet uit elkaar, maar het was wel acht jaar geleden dat we ze samen konden zien spelen. Er hing dan ook veel spanning in de lucht alvorens het optreden begon, maar dat mondde heel vlot uit in een bijzonder intense twintig minuten. Ondanks dat het vijftal in een kerk speelde, was Tomàn onverbiddelijk. Gitaarlijnen en motieven werden op verrassende wijze aaneengeschakeld, de elektronica gaf extra kleur aan het geheel en de drums galmden genadeloos door de kerk. Na afloop leek de ontlading groot te zijn. Niet alleen bij de muzikanten, maar ook bij het publiek, dat vol extase en verwondering een uitzinnig applaus gaf. Zonder twijfel een van de meest onvergetelijke momenten van deze editie. We kunnen ons moeilijk voorstellen dat hier geen vervolg op komt.
Marissa Nadler @ duyster.live (kerk)
Voor het tweede jaar op rij had Duyster de ideale headliner voor in de kerk en deze keer was dat Marissa Nadler. De kerk was dan ook bij het begin van die show tot in de nok gevuld. De zweverige en fragiele stem van Nadler bleek de perfecte match te zijn voor dit magische decor. Een kerk spreekt dan ook altijd tot de verbeelding en met de muziek van Nadler erbij kon je zo ieder liefdevol bijbels verhaal voor je zien passeren. De kerkelijke galm leek zelfs een perfect extraatje te zijn voor de zijdezachte muziek van Nadler. Mensen laten zich meezuigen in de breekbare muziek en met wat zachte gitaarlijnen begeleidde Nadler ons naar het einde van de Duystersessie op Leffingeleuren. Alweer zeer fijn en op zijn minst geslaagd.
Charlotte Adigéry @ Zaal De Zwerver
We hebben het publiek op Leffingeleuren al een aantal keren zien dansen op deze editie, maar nog niet zo hard als op de set van Charlotte Adigéry. De Gentse muzikante is ontzettend populair en na het zien van haar optreden zijn we daar extra blij om. Haar ep Zandoli is niet alleen een schot in de roos op plaat, maar ook het materiaal van een liveshow om u tegen te zeggen. Bolis Pupul perste vol overgave forse beats uit zijn gear, waarop Adigéry op bedwelmende wijze haar eigenzinnige songs bracht. Die werden vol enthousiasme onthaald (vooral de hits “High Lights” en “Paténipat”) en deden het publiek volop dansen terwijl minimalistische visuals achter het duo flitsten. De set zat bijzonder goed in elkaar en zorgde voor een van de plezierigste en meest energieke momenten van het festival.
Mystic Braves @ Kapel
Met Mystic Braves leek het alsof Leffingeleuren een band recht van de jaren zestig had geteleporteerd richting de kapel. De snorretjes, de hippiekledij en natuurlijk de psychedelica die tijdens die jaren zegevierde: alles was aanwezig bij Mystic Braves. De kapel was heel goed gevuld om de band uit Los Angeles aan het werk te zien, en je kon jezelf zowel zien surfen als trippen op de muziek van het vijftal. Het was tamelijk laidback, maar er was altijd wel ruimte voor wat tempo, waardoor er ook een bepaalde dansbaarheid opdook. Die schwung bleven ze dan ook de hele set door behouden, waardoor de show nooit verveelde. Iedereen was dan ook enthousiast doordat het zo fijnbesnaard en rijp klonk. De surfy vibes waren zalig en we waanden ons bij momenten op het zonnige strand. Waar de volledige set vooral nadruk legde op die good vibes, eindigde de band wel snedig met heel wat strakke gitaren en lekkere solo’s. Fantastisch einde van een heerlijke set.
Steve Gunn @ Zaal De Zwever
https://www.instagram.com/p/B2Z4kAuiVQg/
Steve Gunns set in de zaal van De Zwerver kon je perfect opdelen in twee delen. Het eerste deel was traag, saai en minder boeiend en het tweede deel was dynamisch, strak en vol passie. Het is dan ook dat tweede deel dat ons het meest bijbleef. De chille americana vibes die Steve Gunn altijd presenteert, waren ook nu weer aanwezig, maar soms ging het iets te chill. Het was pas wanneer Gunn en zijn band durfden uit de bocht te gaan, dat het allemaal zeer boeiend werd. Zo kregen we silhouetten van Sonic Youth en zijn de noisepassages, waarbij de gitaren letterlijk in het rond vlogen om duimen en vingers bij af te likken. Gitaarsolo’s, heel wat fuzz en natuurlijk reverb; als dit de bovenhand nam, bleven we aan Steve Gunns lippen plakken. Volgende keer mag hij het brave deel dus gewoon weglaten en zich focussen op al die wilddoenerij, want zo hebben we het graag.
Willy Organ @ Busker Stage
‘Er is niets meer aan te doen,’ die wijze woorden prijkten aan de ingang van Leffingeleuren en het waren ook die wijze woorden die Willy Organ uitsprak tijdens zijn set op de Busker Stage. Het plein stond propvol en iedereen wilde een glimp opvangen van de mythe uit het meetjesland. Organ was dan ook naar Leffinge gekomen om iedereen rond zijn vinger te winden, en het was al van bij de eerste song raak. Natuurlijk moest het allemaal van de kitscherige beats komen, maar ook de hilarische alledaagse lyrics zorgden ervoor dat al zijn songs echte oorwormen zijn.
Vooraan gaf iedereen zich dan ook volledig en werd er gedanst, gezongen en gesprongen. Niemand, maar dan ook niemand die zich niet amuseerde en daar brachten de minder positieve lyrics geen verandering in. Het was het muzikale aspect dat hier de bovenhand nam en natuurlijk Organs natuurlijke charisma. Organ mengde zich vaak zelf in de debatten, en het mocht dan ook geen verrassing zijn dat op het eind gewoon iedereen op het podium kwam dansen met hem. Willy Organ mag dan wel op zoek zijn naar zichzelf, hij zorgde ervoor dat niemand genoeg van hem kreeg, staat garant voor een dik feest en daar is niets meer aan te doen.
The Germans @ Kapel
The Germans is een band die al een hele tijd meegaat, maar nog steeds even verrassend uit de hoek kan komen. In de kapel kwamen ze er hun nieuwe album Sexuality voorstellen en dat klonk opnieuw ontzettend bevreemdend. We werden in een trance gebracht door circusmuziekjes en krolse kreetjes, maar het vijftal wist op de juiste momenten toe te slaan. Een hoogtepunt was “William”, waar de groep werd bijgestaan door niemand minder dan Charlotte Adigéry, maar ook de afsluiter was naar goede gewoonte bijzonder indrukwekkend. De band bracht “Are Animals Different” in een wat kortere versie dan ze wel eens in het verleden durfden spelen, al is kort in dit geval wel relatief. De band ging namelijk nog een dik kwartier te keer op het nummer dat het ideale slot was van deze beklijvende trip.
Brutus @ Zaal De Zwerver
Leffingeleuren gaat met Raketkanon, Brutus en Whispering Sons volop voor Belgische headliners met een stevige sound. Powertrio Brutus toert tegenwoordig regelmatig in het buitenland en verschijnt op tal van internationale muzieksites, maar ook in hun thuisland kunnen ze nog steeds rekenen op een trouwe schare fans. Het drietal deed precies wat we van hen verwachtten: het leveren van een verpulverende set met gierende gitaren, pompende bassen en uiteraard het uitzinnig gedrum van frontvrouw Stefanie Mannaerts, die daarbij nog eens de ziel uit haar lijf zingt. De stijlen die de groep hanteert zijn nog steeds even talrijk. Hun geluid reikt van postrock tot metal en hardcore en alles daartussen. Toch klinkt de groep op elk moment typisch ‘Brutus’. Herkenbaar en vol overgave. Het optreden was misschien niet iedereen zijn cup of tea, maar een indruk zal het bij ieder van ons wel nagelaten hebben.
Deze recensies werden geschreven door Jan Kurvers en Niels Bruwier.
1 Comment