© Leffingeleuren
Het einde van het festivalseizoen gaat traditioneel gepaard met Leffingeleuren. Het festival keert nu al enkele jaren geslaagd terug naar hun roots en ook in 2019 doen ze dat trucje over. Ook nu al kunnen ze van een nagenoeg uitverkochte editie spreken, en dat ging van start op vrijdag de dertiende. In tegenstelling tot wat kwatongen beweren, bracht dat helemaal geen ongeluk. We zagen leuke sets van Squid, The Soft Moon, Yīn Yīn en veel meer.
Jacobin @ Kapel
Leffingeleuren 2019 werd geopend door Jacobin. Het soloproject van Jasper Segers won de Jong Muziek TAZ prijs en dus was het niet zomaar dat hij opende op het festival. Maar naar ons gevoel kon er toch een betere keuze worden gemaakt dan Jacobin. Zijn soundscapes zijn vervreemdend en zijn performance, waarbij hij enkel gebruik maakte van een gitaar en een effectenpaneel, nihil. Er werd vooral rond één centraal ritme gebouwd en daar werd nagenoeg niet van afgeweken. Als Segers dan nog eens experimenteerde met zijn effectenpaneel, verdween hij naar de grond, waardoor er dus helemaal niets meer te zien was op het podium. Een volgende stap zou dat effectenpaneel de lucht in steken zijn om zo toch iedereen te betrekken in zijn verhaal. Nu verliep dat verhaal stroef, traag en vooral weinig boeiend.
Peuk @ Zaal De Zwerver
Daar waar Jacobin maar een gezapige start leverde aan deze editie van Leffingeleuren, stak Peuk het vuur aan de lont. Het Limburgse trio vulde met gemak De Zwerver met kijklustigen en maakte de hype waar. Hoewel de band bekende liever in de kerk te spelen, waren de muzikanten in topvorm en leverden ze een ijzersterk concert af. Daarbij schakelde frontvrouw Nele Janssen voortdurend tussen tekstuele en muzikale vernuftigheid en loodzware uithalen die zweefden tussen Sonic Youth-achtige gitaarmelodieën en noisy climaxen. Samen met de uitstekende bassist en drummer vormden ze een hecht drietal dat prima op elkaar ingespeeld was. Op Leffingeleuren is er duidelijk nog steeds plaats voor de indrukwekkendste Belgische bands.
Squid @ Kapel
De kapel liep een eerste keer goed vol voor Squid. De Britse band kan een heuse hype genoemd worden en op Leffingeleuren bewezen ze met verve die hype helemaal waard te zijn. Een mix tussen LCD Soundsystem, Parquet Courts en Girld Band, maar dan nog iets vreemder en je krijgt Squid. Er heerst dus een goed evenwicht tussen het meer experimentele en het catchy, en die balans hield de band goed staande. Het begon nochtans eerder experimenteel met de frontman en drummer die gewoon voor zijn toestel ging staan en daar wat geluiden maakte, maar eens we dan met “The Cleaner” echt weg waren, verzorgden zijn crocs uitmuntende percussie. Daar is ook heel de set van Squid rond gebouwd: heel wat verschillende soorten percussie. Maar ook songs die heel dansbaar zijn en plots helemaal een andere kant uit gaan. Verrassende dynamieken, uitmuntende tempowissels en strakke muzikanten, bij Squid vielen we van de ene verrassing in de andere.
The Warlocks @ Zaal De Zwerver
Met The Warlocks had het festival een naam te pakken die al een lange tijd meegaat. De band werd zo’n twintig jaar geleden opgericht en is gerelateerd aan The Brian Jonestown Massacre. Gisteren wisten ze echter geen bijzonder uitgesproken indruk na te laten. Frontman Bobby Hecksher en zijn medemuzikanten stonden er maar wat statisch bij en dat is ook exact wat hun muziek is: weinig dynamisch, maar wel met een geluid dat staat als een huis. Wie achter de dikke wall of sound kon luisteren, hoorde af en toe een poppy melodie ontsnappen uit de opvallend zachte stem van Hecksher, maar bijblijven deed het niet. De suizende lagen gitaren waren net niet interessant genoeg om dat te compenseren.
Pile @ Café De Zwerver
Pile had het in het begin moeilijk om het café van De Zwerver op sleeptouw te nemen. Het is dan ook niet vanzelfsprekend als je begint met enkel de rustigere emosongs uit je oeuvre. We kunnen het eerste halfuur dan ook ronduit saai noemen, maar gelukkig werden de volharders beloond. Eens we door al die emosongs waren, werd er plaats gemaakt voor noise van de bovenste plank. Het tempo de lucht in, frontman Rick Maguire die het café bijeen schreeuwde en wall of sounds die door merg en been gingen. Het werd headbangen geblazen en enkele waaghalzen probeerden een moshpit te maken. Eindigen deed de zanger op de trap, de band knalde intens alles bij elkaar en zo was Pile alsnog een geslaagd optreden.
Yīn Yīn @ Kapel
De laatste jaren vinden we op Leffingeleuren altijd ontzettend dansbare psychedelische muziek terug en dit is ook in 2019 niet anders. De Nederlandse band Yīn Yīn is wat ons betreft een van de revelaties van het moment en dat trok heel wat nieuwsgierigen naar de kapel. De vijf silhouetten op het podium leverden een opzwepende mix van oosterse psychedelica, gelaagde grooves, wild gitaarspel en aanstekelijke baslijnen, waarvan er enkele bijzonder herkenbaar waren. Het publiek danste volop mee en zelfs een gebroken basgitaarsnaar kon hen niet stoppen. Yīn Yīn vertelde dat ze hun zomer afsloten op het festival, maar wij hebben de indruk dat ze de nazomer op Leffingeleuren in gang hebben gezet.
The Soft Moon @ Zaal De Zwerver
Sinds 2010 is Luis Vasquez bezig met zijn project The Soft Moon. Daarmee ging hij altijd op een heel open-minded manier om met stijlen en invloeden. Zo vertoefde hij al in de regionen van de postpunk, industrial en darkwave, maar tijdens zijn optreden op Leffingeleuren leek alles samen te komen. We kregen een genadeloos salvo van nummers uit heel zijn carrière, die hij stuk voor stuk bijtend en met volle kracht uitvoerde. Badend in het ijzig blauw licht brachten Vasquez en zijn band industriële ritmes, snijdende songs en onderkoelde synths en gitaren. Steeds onverbiddelijk. Zo werd The Soft Moon onverwacht een van de hardste optredens van de avond.
Brlrs @ Busker Stage
Leffingeleuren geeft ook ruimte aan lokale helden, en op vrijdag was dat de punkband BRLRS. Eens nog onze Zalm Van de Maand en nu headliner op de Busker Stage. Hun snedige, vettige punk heeft wel wat gevolg in en rond Oostende en dus is zijn plek verdiend. De muziek is weinig vernieuwend, maar strak genoeg om te overtuigen en met vuile vocals, vettige gitaren en strakke riffs knalden ze de Busker Stage op de eerste dag al meteen kapot. Moshpits ontstonden, soms iets te veel agressie, maar vooral heel wat plezier. Al de vrienden van de bandleden leken zich opgemaakt te hebben om er de show van hun leven van te maken. Met dansbare hardcorepunk en furieuze vocals lukte dat dan ook heerlijk.
Lust For Youth @ Kapel
Het Deense duo Lust For Youth wordt wel eens vergeleken met legandarische synthpopbands als Depeche Mode, New Order en Pet Shop Boys, maar dat bleek te mooi om waar te zijn. De twee lieten zich grotendeels begeleiden door een backing track op hun laptop, wat naar onze mening bij heel wat artiesten geen probleem is, al hadden deze muzikanten niets interessants toe te voegen. Bovenop de glimmende maar lelijke beats kregen we wat schamele gitaarlijnen te horen en vaag gemompel dat als zang moest dienen. Zelfs een overdaad aan galm kon niet verhullen hoe inspiratieloos Lust For Youth klonk, en zo was de exodus naar Raketkanon snel ingezet.
Raketkanon @ Zaal De Zwerver
Het nieuws dat de band ermee ophoudt, sloeg een week geleden in als een bom en dus stond de zaal goed vol om voor een eerste keer afscheid te nemen van Raketkanon. De band had er zelf ook heel veel zin in, en dus was de cohesie tussen publiek en band van een andere wereld. Raketkanon smeet met heel wat riffs in het rond, maar het waren vooral de breaks die echt de krachtuitspattingen veroorzaakten. De behekste synths, de energieke frontman en vooral de strakke performance zorgden ervoor dat er geen twee bands zoals Raketkanon zijn in België. De zaal veranderde dan ook al snel in een kolkende massa dat de intensiteit van de performance absorbeerde en er meteen weer uitgooide. Pieter-Paul Devos smeet zich zo nu en dan eens in het publiek en riep hen zelfs op om ook eens op het podium te komen. De band was onverwoestbaar, de sound agressief en het optreden alweer heel geslaagd. Met een bisnummer dat alle kanten uitging (vooral doordat ze het al heel lang niet meer speelden), nam Leffinge afscheid van Raketkanon. Tot op één van de zaalshows!
New Candys @ Café De Zwerver
In het café mocht New Candys de afsluit voor zijn rekening nemen. Ver moesten we niet gaan zoeken als we inspiraties wilden horen in de muziek van New Candys, want het leek zo alsof ze uit de jaren zestig naar hier geteleporteerd zijn. Bands als Temples en Velvet Underground waren dan ook nooit ver weg, maar bij New Candys moest het vooral komen van de hypnose. Er kroop namelijk heel wat repetitiviteit in de sound van de band, waardoor ieder nummer op elkaar begon te gelijken. De psychedelische fuzz sound werd wel beter naarmate de set vorderde, maar het groovy tempo bleef iets te veel aanmodderen. Toch wist de band met lekkere solo’s en lang uitgesponnen nummers af en toe wel eens aangenaam te verrassen. Maar een uur dit beluisteren, is moeilijk vol te houden en dus was er heel wat verloop in de zaal. Toch een leuke trippy afsluiter van een duistere eerste dag.
Freddy Wally @ Grote Bar
De laatste artiest van de dag was tot gisteren nog een mysterie. In het programmaboekje werd er verwezen naar een surprise act en ook op sociale media werden we nieuwsgierig gemaakt. Daar waagden sommigen al een gokje: Donny Benet? The Van Jets? Tool?! Ze hadden het allemaal niet bij het rechte eind, want iets na 1u verscheen op miraculeuze wijze Freddy Wally, of beter gezegd, een imitator van Eddy. ‘Eindelijk echte muziek, na al die raketkanonnen,’ vertelde de gecapete held, waarop hij het enthousiast publiek deed meezingen met hits “Valencia” en “Ik Spring Uit Een Vliegmachien”. Een grotere verrassing konden we ons niet inbeelden.
Deze recensies werden geschreven door Jan Kurvers en Niels Bruwier.
