LiveRecensies

Geslaagde openingsdag voor Horst 2019

Horst festival profileert zich als zijnde meer dan een louter muziek festival, en gelijk hebben ze! Op het post-apocalyptische terrein is er plaats voor installatiekunst, workshops en meditatie en dat alles tussen een zeer aangenaam publiek, dat opvallend veel zwart droeg op de eerste dag. Black is the new black, dachten de hippe twintigers en dertigers ongetwijfeld. Een korte bloemlezing:

Openen deden we de eerste dag met een kijkje in een van de twee tachtig meter hoge koeltorens, die zich net buiten de festivalsite bevinden. Binnenin valt een flinke installatie te bewonderen van de hand van de Nigeriaanse kunstenaar Emeka Ogboh. Het werk ‘The way earthly things are going’ zou een reflectie zijn van de financiële crisis die Griekenland trof. Beurskoersen worden live geprojecteerd op de bombastische betonnen muren en ondersteund door Griekse klaagzangen. Het werk kon ook al bewonderd worden in Tate Modern, maar toen Ogboh zijn werk voor het eerst in de verlaten koeltoren zag, was hij in tranen. De koeltoren zelf toont wel enkele tekenen van verval: een roestige ijzeren trap loodst ons naar binnen, waar de koelingsbuizen zijn bedekt met mos. Een verwijzing naar de wankele staat van ons huidig financieel systeem?

We zagen hoe de festivalweide, die om 16u open ging, maar druppelsgewijs gevuld geraakte. Zowel Chris Ferreira als Call super b2b Objekt hadden het moeilijk de 90*360-zaal – die gezien kan worden als main stage – gevuld te krijgen. Een jammere zaak wanneer je weet dat Objekt vorig jaar nog werd verkozen tot beste dj van het jaar door toonaangevend magazine Mixmag. Ergens begrepen we de afwezigen wel: het was nog klaarlichte dag en er kon ook heerlijk gedanst worden bij de openluchtpodia, zoals bijvoorbeeld bij de opzwepende elektroset van Mad Miran. Anderzijds ging de camping ook slechts een uurtje voor het festival open en je kan toch moeilijk verwachten dat de traditie van tentje opgooien, bekomen van het zeulwerk en even indrinken plots van de baan werd geschoven. Misschien slaat de organisatie met deze beslissing dus ook een wel een mea culpa in het traag gevuld geraken van de weide.

Toen de avond viel, vonden de festivalgangers echter wel de weg naar de polyritmische set van Objekt en Call Super. Het podium wordt beiderzijds omkaderd door uitgestrekte spiegelconstructies, ontworpen door Duits architectenbureau Brandlhuber+. Onder invloed van de bassen trilden de mat aangeslagen spiegels, wat er op zijn beurt weer voor zorgde dat ook de lasers die daarin weerkaatsten een extra golfbeweging en blurry effect meekregen: een heus cascade-effect.

Ook naast de podia is het heerlijk vertoeven. Tussen de bossen en verlate loodsen vindt de goede speurneus gezellige hoekjes met oude rustieke stoeltjes om even te bekomen. Als je daar dan even aan het genieten bent van een gin-tonic uit conserven blik, heb je ongetwijfeld de twee mannen in blinkend zilveren astronauten pak zien passeren die met kruiwagen aan de hand het hele terrein voorzien van flikkerende opspeldbare lichtjes. Als je even aan de futuristische omgeving wou ontsnappen, kon je dit het best tijdens de yoga- en meditatie-sessie die werd gegeven bij het ‘Ceiling For A Crater’ podium. Je bevind je dan wel midden op een festivalterrein tussen de ratelende elektronische beats, dit hield de aanwezige zenmeesters niet tegen zich volledig uitgerekt in bochten te wringen op de houten planken.

Op datzelfde podium zagen we later die avond ook Ceephax Acid crew aan het werk. Het podium is zo georganiseerd dat dj’s om de beurt ofwel op een verhoog draaien, ofwel net in een dalletje van de skatepark-achtige constructie, waardoor je zelfs in vogelperspectief zicht had op het knoppenwerk van de vakmeesters. In dit podium – dat overigens nog overkoepeld wordt door een laaghangend gitzwart zeil – wordt letterlijk gespeeld met niveaus en Ceephax Acid Crew draaide letterlijk en figuurlijk op het hoogste niveau. Het publiek werd dan ook uitbundig toen Andy een van zijn bekendste hits “Fossil Funk (piano mix)” bracht, maar eigenlijk hadden we die herkenbare deuntjes zelfs niet nodig om uit de bol te gaan. We hadden dan ook het gevoel dat we ledematen te kort kwamen om perfect op de maat te kunnen dansen bij de stuiterende acid-set.

Identified patient, die ondertussen al onder het donkere sterrenkleed mocht draaien, kwam traag op gang met een reeks darkwave nummers, waarbij een luisterend oor belangrijker was dan getrainde quadriceps. Uiteindelijk  werd hij wel met enthousiasme onthaald toen zijn set omsloeg naar de aardezwarte EBM waarvoor hij gekend is. Tussendoor wist hij zelfs “Lounge Act” van Nirvana vlekkeloos te mixen. Aangezien de Oostendse dj Nosedrip ons ditmaal niet volledig wist te overtuigen, sloten we de avond maar af bij Eris Drew die zijn meest heavy-hitting house tracks aan elkaar reeg: all killer, no filler.

Wie de avond nog jong vond omstreeks 2 uur kon zich neerleggen in een van de vele strandstoelen rondom de gezellige vuurkorven die aanwezig waren op de camping. Hier werd onder begeleiding van eigen voorziene muziek nog tot in de vroege uurtjes nagepraat en bekomen van een stevige openingsdag.

Related posts
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

Horst lost complete affiche voor tienjarig jubileum!

Voor de Belgische alternatieve danceliefhebber is er één weekend per jaar dat met fluostift aangeduid staat in de agenda. Dit jaar is…
InstagramLiveRecensies

Horst 2023 (Festivaldag 3): Opgewekte energie

Een driedaagse kruisbestuiving van elektronische muziek, creatieve kunst en grenzeloze architectuur: dat is wat Horst in een notendop inhoudt. Het festival vindt…
LiveRecensies

Horst 2023 (Festivaldag 2): Ogen, oren en tijd tekort

Dansen kan je overal, vraag dat maar aan de bietenboeren uit Sint-Truiden. Maar dansen is nergens zo leuk als in Vilvoorde dit…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.