Brussel is steeds meer het mekka van de Belgische muziekindustrie en is de thuishaven voor heel wat spannend talent. Eentje daarvan is Ana Diaz, een singer-songwriter met Spaanse roots die tegenwoordig aan het doorbreken is. Tot haar vriendenkring horen onder andere Blu Samu en Le 77, maar ook ene Roméo Elvis is grote fan van deze artiest. Na een paar experimenten is haar debuut-ep Rec_Final eindelijk klaar en toont ze dat ze een zangeres is om in de gaten te houden.
Haar inspiratie haalt Diaz uit haar Spaanse roots, wat we dan ook duidelijk kunnen horen in de slottrack “Jalapartap”, waar ze dan ook enkele zinnetjes in haar moeder taal brengt. Op de andere nummers uit ze haar gevoelens in het Frans en weet ze zo onze aandacht helemaal te trekken. Op vlak van productie is er niets aan te merken, want elk nummer kent een sterke constructie met meerdere lagen aan geluiden. Verveling komt zo zelden naar boven.
Flamenco, hiphop, jazz en raggamuffin gaan hand in hand op Ana Diaz’s eerste project en begeestert vooral in “Bx”, waarin ze als een iets mysterieuzere versie van Angèle klinkt. Het daaropvolgende “Love” past dan weer in het laatje van Flamencopop, wat door Rosalía dit jaar absoluut doorbrak. In “Raf” is ze dan heerlijk nonchalant en toont ze dat ze niet op haar mond gevallen is. De coolness spat er vanaf en geeft Rec_Final een portie pit, die we in heel wat gelijkaardige projecten missen.
Rec_Final is een zeer mooi visitekaartje geworden, waar we heel wat potentieel in horen. Op het ene moment is het wat mysterieuzer, op het ander moment laat ze ons dan helemaal wegdrijven door zachte beats en vocals. Haar tracks, waarvan “Allô” een van onze favorieten is, blijven ondanks de soms wat complexere structuren hangen en kunnen zowel de hipsters als het brede publiek aanspreken. Ana Diaz is zonder twijfel aan een zeer mooi parcours begonnen dat nog maar in de beginfase zit. Met de nodige hype staat ze misschien al snel hoog op de affiches van grote festivals.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
