Tussen 1988 en 1991 zetten Pixies de indierock wereld op zijn kop. Vervolgens duurde het 22 jaar vooraleer er nieuwe muziek te horen was. Twee duffe en teleurstellende albums later is het enthousiasme voor een nieuwe Pixies plaat toch wat getemperd. Maar net dan kan het soms meevallen. Het niveau van de gloriedagen wordt op Beneath the Eyrie niet gehaald. Maar toch, voor het eerst in ruim twee decennia laat Pixies nog eens wat nummers op de wereld los waar we toch even van opkijken. Nummers die daadwerkelijk spannend en dwingend zijn. En daar hadden we toch even nood aan.
Pixies maakten furore met nummers vol losgeslagen tempowisselingen en gekte. Tegenwoordig lijken ze de meeste nummers een stabielere flow mee te geven. “In the Arms of Mrs. Mark of Cain” is er zo een. Het begint direct op een drafje, maar de melodie en zanglijnen blijven helaas nogal stroef. Beterschap komt er op het tweede nummer “Graveyard Hill”, direct het beste dat ze sinds hun comeback maakten. Een enerverend en snijdend gitaarriffje wordt gevolgd door een dreunend nummer waarin het gaspedaal al eens goed wordt ingedrukt. Vooral het refrein beukt er lekker hard in.
“Catfish Kate” gaat op dat elan verder, al klinkt het hier een stuk fleuriger. Het refrein is een ware oorwurm waar je haast goed gezind van zou worden. Black Francis gaat in de tekst de verhalende tour op. Doorheen het hele album blijft hij zijn fantasie gebruiken. De teksten zijn volgestopt met folklore, natuur, Bijbelse referenties, mythologie en uiteraard ook nog wat liefde, twijfel en break-ups. De teksten zijn vaak even gek als de muziek en soms valt er helemaal geen touw aan vast te knopen. Ook is er plek voor een ode aan de overleden vriendin van bassiste Paz Lenchantin tijdens “Long Rider” en “Los Surfers Muertos”.
Verder op het album staan nog enkele erg geslaagde tracks. “Silver Bullet” begint erg koeltjes, maar bloeit dan open met schurende gitaren. Het ontpopt zich tot een nummer dat je alle hoeken van de kamer laat zien. In de staart van de plaat krijgen we met “Bird of Prey” nog een compact, koddig en soepel popliedje en “Daniel Boone” (over een bijna dood ervaring) is veruit de meest meeslepende track van het album. Toch is het niet allemaal om enthousiast van te worden. Over de gehele speelduur kan Beneath the Eyrie niet boeien. In “This is My Fate” proberen ze wat dreigend en mysterieus te doen, maar dat pakt helemaal niet goed uit. Het geheel komt eerder onnozel over. En dan niet op de goeie manier. Ook alle nummers in het midden van het album die hier onvermeld blijven, zijn gewoonweg vergeetbaar. De nummers vallen heel erg licht uit en hoe vaak je ook luistert, er blijft helemaal niks van hangen.
Beneath the Eyrie is een twee snijdend zwaard. Er staan tracks op van een niveau dat we niet meer verwacht hadden van de band. Onze playlist met favoriete Pixies nummers is eindelijk weer wat langer geworden. Voor het eerst sinds lang kunnen we nog eens nieuwe Pixies nummers luisteren waar we kriebels in de buik van krijgen. Maar we moeten helaas ook wel afrekenen met volslagen middelmaat die klinkt als een schim van wat de band eerder al gepresteerd heeft. Welk gezicht van de plaat in de lange termijn blijft boven drijven, dat mag de toekomst uitwijzen.
