Sommige bijdragen aan de muziekwereld kunnen als irrelevant worden beschouwd, andere dan weer als mijlpaal. Meestal wordt later pas ontdekt of de zogenaamde vooraf beschouwde mijlpaal er ook effectief een was. Als je een cd bespreekt zonder dat je weet wat de mensenwereld van deze release gaat denken, kan je de bal ooit deftig misslaan. Toch wagen we ons hier weer aan een aantal boude uitspraken. En we zijn er bijna zeker van, hoe arrogant dat ook mag klinken, dat we met deze bespreking er niet ver naast zullen zitten. Een mijlpaal of iets om snel te vergeten? We glimlachen al bij deze uitspraak, dus je kan het wel raden.
Zanger Mike Patton en de Franse componist Jean-Claude Vannier zijn het duo achter het album Corpse Flower. Mike Patton dient weinig introductie, maar als supplement van deze review krijg je er gratis bij dat hij de zanger is van onder andere Faith No More, Dead Cross, Fantômas, Mr. Bungle enzovoorts. Jean-Claude Vannier is een componist die misschien het best bekend staat als de beeldhouwer der geluiden in de schaduw van Serge Gainsbourg. Zo verwijzen we naar zijn uitgebreide werk met de Franse muzikant, waaronder Histoire de Melody Nelson. Zijn carrière omvat negen soloplaten, talloze bijdragen aan film- en tv-scores en zijn invloed werd aangehaald door talloze muzikanten, waaronder Beck, Pulse, Portishead, Massive Attack, Air en Tricky.
Na deze passage kan je misschien al raden welke kant deze plaat muzikaal opgaat. Het is een mix geworden tussen het Amerikaanse opportunisme van Patton en de muzikale Franse ingetogenheid van Vannier. Tussen deze twee protagonisten zit daarbij nog ontzettend veel muzikale opvulling. De zang zorgt ervoor dat je vaak het gevoel krijgt op een filmset rond te dwalen ergens in de jaren zestig. Zeer straf gezongen met een stembereik dat we ondertussen wel kennen van Patton. Het gevoel van de muziek zelf begeeft zich ergens tussen sprookjesland en de tuin van Eden, maar evengoed soms in een donkere kroeg.
Deze combinatie van stem en muziek zorgt ervoor dat de release altijd spannend blijft. Het geheel is overwegend rustig en gezapig, maar af en toe wordt de droom iets donkerder. En laat dat net de sterkte zijn van dit album. Je kan deze release nergens betrappen op een moment van saaiheid. Dit laat opener “Ballad C.3.3.” al meteen horen. Een muzikale voltreffer en voor de liefhebbers van mooie literatuur zijn de teksten ontleend aan het gedicht ‘The Ballad of Reading Gaol’ van Oscar Wilde. Je merkt het wel, saaiheid wordt niet aangewend.
En dan heb je ook gewoon mooie ballades zoals “Yard Bull” en “Pink and Bleue”. Deze ballades zorgen voor de perfecte balans met alle gekkigheid die Patton er toch weet in te wringen ten opzichte van de nuchterheid van een componist. Deze gekkigheid en hoekige songs vinden we terug bij “Camion” en “Cold Sun, Warm Beer”. Daar hoor je onmiddellijk de hand van Patton. En tussen dit alles zitten er ook nog eens hitgevoelige nummers, zoals de titeltrack en “Browning”. Hitgevoelig wil in dit geval niet zeggen dat het platte radiosongs zijn, maar wel nummers met een ontzettend hoog beweeggehalte.
Verschillende muzikanten, zowel van in Los Angeles als Parijs, namen deel aan de opname, waaronder Smokey Hormel (Beck, Johnny Cash), Justin Meldal-Johnsen (Beck, Air, Nine Inch Nails) en James Gadson (Beck, Jamie Lidell). Vanuit Parijs deden muzikanten Denys Lable, Bernard Paganotti (Magma), Daniel Ciampolini, Didier Malherbe, Léonard Le Cloarec en het Bécon Palace String Ensemble mee.
De verbondenheid tussen de twee muzikanten neemt dus duidelijk grote proporties aan. De grote toewijding en aandacht voor detail gecombineerd met wederzijds respect leidt tot een prachtig eindresultaat. Corpse Flower kwam op 13 september uit op Ipecac Recordings. Touren zal voorlopig niet gedaan worden.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
