Muziek maken, dat is een opdracht voor het leven. Het geldt zeker ook voor Arno, die met het krachtige Santeboutique alweer een nieuw hoofdstuk toevoegt aan een inmiddels rijkelijk gevulde carrière. Arno blijft echter met de regelmaat van de klok nieuw werk afleveren. Zo waren er recent albums als Incognito en Future Vintage, die al duidelijk maakten dat er ondanks het drukke, door onophoudelijk touren gedomineerde bestaan van de onlangs zeventig geworden muzikant nog steeds nieuwe ideetjes en muzikale invalshoeken opduiken.
Santeboutique is een gloednieuw werkstuk dat in zijn geheel afklokt op een goed halfuurtje speeltijd. Om maar te zeggen: Arno houdt de teugels op zijn nieuwste plaat goed strak. Als vanouds lopen muzikale inspiraties kriskras door elkaar en is er een fikse dosis Belgisch surrealisme aanwezig. Bovendien werkt hij wederom samen met producer John Parish (van onder andere PJ Harvey, Sparklehorse en Eels), een combinatie die voor kleine wonderen zorgt.
Als opener is er “They Are Coming”, een stevige pandoering die het beste uit de rock ’n’ roll vermengt met rauwe, onopgesmukte blues in het verlengde van Charles And The European Blues Connection of Charles Et Les Lulus. Met een door het leven gekraakte stem kraait Arno dat religie mensen verdeelt en dat iedereen wel een koekje van de te verdelen macht wil (‘Power makes men crazy’). Het is opgevat als een statement van politieke allure: vier het leven terwijl het nog kan, maar blijf rebels en kritisch (‘No left, no right’) ten overstaan van de populistische en polariserende machten. Met als devies: ‘Watch out, they’re coming’.
Iets verderop: de opwindende, door disco aangesterkte titeltrack, waarmee Arno heel even teruggrijpt naar de erfenis van TC Matic. Hoogst dansbaar, bouncy en ondanks het zich in allerlei bochten wringende gitaarwerk (dat onder andere het gitaarspel van U2’s The Edge oproept), uiterst radiovriendelijk. Bovendien helpt de door eenvoud gekenmerkte tekst een rijmend stukje mee: ‘La vie est un santeboutique / bordélique / exclusive / excentrique’. Inhoudelijk gaat het over de soms dolgedraaide wegen van het leven, hoe liefde – eeuwig en tijdloos – aan de basis ervan blijft liggen.
Tijdens “Naturel” beschrijft Arno zichzelf onder meer als ‘un ancien spermatozoide’. Erg geestig gevonden, en zo duiken er op het album nog wel wat (surrealistische) vondsten op. Op goede leeftijd wil de zanger, ‘con mais content’, er geen doekjes meer om winden. Hij is wie hij is, naturel. Een vat vol contrasten vaak, maar bovenal een chanteur de charme. Een door emotie en melancholie aangepookte zanger die met zijn kenmerkend rauw klinkende stem songs voor het voetlicht brengt, die soms onzeker wankelen tussen voorzichtig optimisme, realisme en soms donker pessimisme (‘Aujourd’hui je suis un vieux pessimiste” terwijl “Hier, j’étais un beau jeune gauchiste’).
Toch voel je ook hoe Arno’s groep soms de boontjes moet rapen, zoals tijdens het uit het leven gegrepen “Les Saucisses De Maurice”, waarin onder meer de relatie tussen uitersten (hij is slager, zij een vegetarische serveuse) aan bod komt. Merk verder ook de gelaten, zelfs minimalistische toonzetting op van het emotionele “Oostende Bonsoir”. Heel kaal en sober, waarbij de grofkorreligere stem van de Oostendse schaduwburgemeester Arno, de zelfverklaarde chroniqueur van het (Oostendse) nachtleven, bijzonder goed uit de verf komt. De tekst van Sophie Dewulf is pakkend, terwijl de muzikale interactie tussen Arno, diens secondant/bassist Mirko Banovic en gitarist Bruno Févery verwijst naar de elegische, larmoyante tragiek die een band als Tindersticks soms ook te berde brengt.
Het contrast met de messcherpe, kwieke energie en drive van “Ça chante”, waarin Arno’s gedachtewereld (slecht betaalde voetballers, goed betaalde chanteurs de charme, gefrustreerde politici) op muziek gezet wordt, kon niet groter zijn. Hier betreft het bluesrock van de veel vuilere, zelfs ronduit vuigere soort. Ongewassen rock die ergens refereert aan de metalfunkrock die Rage Against The Machine destijds bedreef, evenals het onopgesmukte muzikaal kubisme van Captain Beefheart.
In de tweede helft van Santeboutique valt onder meer de uitgepuurde ballade “Court Circuit Dans Mon Esprit” op, die uiterst herkenbaar aandoet. Want in een door jachtigheid en dolgedraaide gekte gekenmerkte wereld heeft iedereen wel eens enige zelfbescherming – ‘Save me!’ – nodig. Heil zoekt le plus beau onder meer bij de blues, zoals ook duidelijk wordt middels de genadeloos stompende bluesbeat die aan de basis ligt van “Tjip Tjip C’est Fini”, die beschrijft hoe tijdelijkheid in essentie eigen is aan het leven. Of neem “Lady Alcohol”, waarbij Arno het beest dat alcoholverslaving is voorgoed (?) aan de ketting legt.
Hetgeen rest zijn flarden nostalgische herinneringen aan Elvis (‘J’ai perdu ma jeunesse / mais j’aime encore Elvis’, luidt het tijdens “Court Circuit”) en The Beatles. Rest nog: “Flashback Blues”, die geldt als een op bluesy Stones leest geschoeide ode aan zichzelf. Opmerkelijk heldere tekst: ‘I’m in trouble / with a flashback blues’. Het maakt inzichtelijk dat de Belgische rocker met Santeboutique terugkijkt op een al te wonderlijk leven. Maar er is gelukkig zoveel meer dan wat nostalgisch terugkijken alleen. Het leven zit vol kicks en heeft altijd wel wat verrassingen in petto.
Daarmee trekt de Belgische rocker (of is het toch eerder Zorro die we daar in de foto’s van huisfotograaf Danny Willems en de verzorgde hoesnota’s zien opduiken?) een streep onder alweer een nieuw album dat een prima aanvulling vormt op ’s mans aanzienlijke en best indrukwekkende discografie. Het in de Brusselse ICP studio’s opgenomen Santeboutique vormt een bij vlagen best geslaagd album, waarop Arno als frisse zeventiger nog eens het allerbeste uit zichzelf haalt.
