De moeilijke derde is een horde die voor veel artiesten een make or break gehalte heeft. Ofwel ben je vertrokken voor een carrière die hoge toppen scheert (Radiohead met OK Computer, Queens of the Stone Age met Song for the Deaf of Arcade Fire met The Suburbs), ofwel drukken de toenemende verwachtingen je opnieuw de kop in. Hoewel Alex Cameron nog niet de grote doorbraak gehad heeft, wist hij met amper twee platen toch al een heel uniek en intrigerend plekje in de Australische popscene te bekleden. Op zijn debuut kroop Alex Cameron in de huid van een rimpelige en met zichzelf worstelende entertainer om daarna zijn escapades op het internet te gebruiken als inspiratiebron voor Forced Witness. Voor zijn nieuwe plaat ruilde hij zijn lange blonde lokken voor een fris en helemaal zwart kopje. Een stijlbreuk die ook in zijn muziek duidelijk te horen is.
Op Miami Memory probeert hij de stijlen van zijn vorig werk aan elkaar te koppelen, maar Cameron doet dat met wisselend succes. Waar zijn vorige platen een geweldige aaneenrijging van catchy nummers vol intrigerende elektronica, opzwepende hooks en even geniale als hilarische lyrics waren, weet Miami Memory slechts op dat laatste vlak consistent te scoren. De titelsong knipoogt met zijn donkere en harde beats naar het debuut Jumping The Shark terwijl uitstekende single “Divorce” zo weggelopen lijkt uit Forced Witness. Maar daarnaast weet Cameron ons minder te overtuigen met zijn keuzes. De grote stijlbreuk tussen plaat één en twee was een verademing; hier klinkt hij eerder als een doorslagje van zijn vorig werk dan een harmonieuze samensmelting van beide stijlen.
Neem nu opener “Stepdad”, die met zijn eenzame en priemende synths meteen fel afsteekt tegen Camerons doorleefde stem en zijn geheimen pas prijsgeeft in het mooi openbarstende refrein. Een pianoriedeltje, gitaarriffjes en zorgvuldig verstopte achtergrondzang komen schuchter piepen, terwijl Alex Cameron zich opwerpt als stiefvader in goede en kwade dagen. Als eerste nummer op de plaat mist het zijn effect, want helemaal overweldigen doet het niet. Het doet ons wel de oren spitsen en aandachtig zijn voor de subtiele details en kleine arrangementen die op het eerste zicht niet zo belangrijk lijken, maar toch o zo fijn klinken. De accordeon in “Gaslight”, Roy Molloys saxofoon op “PC With Me” of het Hammond orgel op “Other Ladies”: Alex Cameron weet opnieuw zijn nummers op interessante wijze in te kleden, al moeten we toch vaker eventjes doorbijten om ten volle te kunnen genieten.
Net als “Stepdad” hebben ook “Gaslight” en “End Is Nigh” een ruwe bolster, die pas na enkele luisterbeurten zijn blanke pit laat zien (of vooral horen). Op die eerste pakt de kleverige mayonaise van gitaren en synths ons pas na een zoveelste luisterbeurt. “End is Nigh” wentelt zich dan weer in zelfbeklag en daarop heeft hij het over erectieproblemen, praatgroepen en zijn eigen dood. Op het eerste gehoor klinkt het als een te dramatische klaagzang, maar wie doorzet ontdekt hier een naakte en heel kwetsbare Cameron die eventjes laat piepen in zijn ziel. Deze keer steekt hij zich niet weg achter personages of alter ego’s en krijg je eindelijk een glimp van wie Alex Cameron nu eigenlijk is. Of dat denken we toch, met deze man weet je nooit.
Telkens was het thema van zijn plaat meteen duidelijk en dat is op Miami Memory iets minder voor de hand liggend. In “Far From Born Again” neemt hij het op voor de vaak onterecht beschimpte strippers en prostituees. Hij schildert ze als de geëmancipeerde en sterke vrouwen die ze zijn en maakt komaf met alle vooroordelen. ‘Same men tell her to stop are the same fuckers that pay,’ sneert hij naar alle criticasters. “Bad For The Boys” toont dan weer de andere kant van de zaak. Dane, Phil, Jack, Mike en Cory zijn mannen die maar niet overweg kunnen met de veranderende maatschappij. De een krijgt een seksuele aanklacht aan zijn broek, de andere slaat zijn vrouw of is verknocht aan zijn motor, terwijl ze allemaal in hun hoofd nog steeds in hun goeie ouwe dagen denken te leven. ‘Now you’re living in lives without women / Blaming them for all the change / You thought the boys were gonna stay the same / But no one cares about your good old days,’ het is een statement dat kan tellen.
Cameron heeft heel wat te vertellen en doet dat nog steeds op zijn eigenwijze en slinkse manier. Muzikaal schurkt hij op Miami Memory soms wat te veel op tegen Father John Misty dan hem lief is. “Other Ladies” of “PC With Me” hadden zo op een plaat van de bebaarde bard kunnen staan, inclusief de klassieke piano, croonende zangstem en achtergrondkoortjes. Net als Father John Misty richt Cameron deze keer zijn pijlen op de ‘maatschappij’ en bekrompen visies op liefde, vrouwelijkheid en seksualiteit. ‘The meaner they are / The harder I fall in love,’ smacht het vrouwelijke personage uit “PC With Me” dat niets met computers maar alles met politieke correctheid te maken heeft.
Misschien nog meer dan een pamflet over onze huidige politiek correcte maatschappij is Miami Memory een liefdesbrief aan Camerons vriendin en actrice Jemima Kirke. Ze bevolkte al zijn muziekclips en duikt deze keer ook op als onderwerp van veel nummers. Op “Other Ladies” zweert Cameron haar trouw, terwijl hij zich op “Too Far” afvraagt of het omgekeerde waar is. ‘One boy in your head / One boy in your heart,’ het brengt hem duidelijk in de war. Het album eindigt zelfs met een haast letterlijke brief aan Kirke. ‘Sometimes I find myself contemplating what my life could be like after you left me,’ begint hij meteen heel dramatisch. Onderweg spreekt hij haar bemoedigende woorden toe om te eindigen met: ‘I only care that you’re mine for as long you’re around.’ Door opzwellende strijkers en drums lijkt die gesproken outro wat op een inspirerende speech van een basketbalcoach tijdens de rust van een belangrijke wedstrijd. Laat het aan Alex Cameron om je uit de put te sleuren.
Opnieuw onder de vleugel van Jonathan Rado, die ook Forced Witness produceerde, en met de hulp van habitués Holly Sidewinder, Jack Ladder en zijn getrouwe businesspartner Roy Molloy, laat Alex Cameron ons op Miami Memory toch opnieuw een andere kant horen. Het is misschien niet meteen zijn beste of mooiste kant, maar wel zeker en vast zijn meest rauwe en natuurlijke. Zoals Cameron je zit aan te turen in de videoclip van “Divorce” lijkt het alsof hij in een spiegel naar zichzelf zit te staren. Die aanblik is niet meteen flatterend, maar hoe langer je kijkt, hoe meer details en nuances je ontdekt in zijn nummers. Miami Memory mag dan niet zijn meest hapklare brok zijn, het is wel een album waar je blijft van proeven tot je er uiteindelijk niet genoeg van krijgt.
Op 19 september komt Alex Cameron zijn nieuwe plaat voorstellen in een inmiddels uitverkochte AB Club.
