Babe Rainbow, oftewel vier Australische surftypes die klinken alsof ze af en toe wel eens een blaadje LSD op hun tong laten smelten. De psychedelische hippie-happynummers die we sinds 2017, met het uitkomen van hun self-titled debuut, als zoete broodjes krijgen toegestopt, smaakten wel degelijk naar meer. Hun overtuigende bevestiger Double Rainbow kwam amper een jaar later uit en bracht de band verdere naamsbekendheid. Nu ja. Bekendheid blijkt echter een relatief begrip, aangezien Babe Rainbow er net niet in slaagde de nochtans tamelijk kleine (doch charmante) Witloof Bar uit te verkopen.
Geen voorprogramma, en dat bleek de band niet eens nodig te hebben om het publiek dat zijn weg had gevonden naar de catacomben van Botanique op te warmen. Laag, traag en groovy, moeten ze gedacht hebben bij het aansnijden van hun eerste nummer, getuige de vette baslijn in combinatie met de verdraaid snedige drums. Dat duurde dan toch tot frontman Angus het podium kwam op gesukkeld met een paar pintjes in zijn handen om vanaf daar een uur lang de show te stelen. Zijn exotische dansmoves en excentrieke gedrag bezorgden het publiek een show dat het niet snel zal vergeten.
Het extatische gevoel waarop de set bij momenten surfte, nam nooit echt af door de snelle opeenvolging van kleppers van nummers als “Johnny Says Stay Cool” dat live een improvisatorisch staartje kreeg dat we wel konden smaken. Het met reverb verzadigde “Love Forever” kreeg dan weer iedereen aan het dansen, en als kers op de taart lanceerde de ongelofelijke schreeuw van Angus op “Eureka” je nog eens tot de maan en terug.
Wat de set zo sterk maakte, was voor een groot stuk de verdienste van het sterke drumwerk: ritmisch gezien zat alles zo strak in elkaar dat niét bewegen moeilijker leek dan jezelf gewoon even laten gaan. Af en toe wist Angus zich in een rush van adrenaline zelfs naar de bongo’s te sleuren, waar hij het publiek trakteerde op een ritmische ingeving van het moment, tot groot genoegen van de rest van de band weliswaar. Gitarist Michael nam dan ook steeds van de gelegenheid gebruik om zijn kleurrijk pallet aan reverb- en choruseffecten van stal te halen en je even helemaal onder te dompelen in het warme golvende zeewater van de surfstranden van Byron Bay. Of dat ooit verveelt? Neen. Zeker niet na de massa herkenbare en dansbare nummers waarvan Babe Rainbow soms een radicaal andere versie uit haar mouw toverde. Anders, ja, maar steengoed.
https://www.instagram.com/p/B2SMWdpIkPn/
Niet al rozengeur en maneschijn helaas. Hoezeer de passage van Babe Rainbow in Botanique er ook eentje was gedragen op een roze psychedelische droomwolk, soms viel er toch een druppeltje zure regen te bespeuren. Dat dan in de vorm van Angus die vlak na het bisnummer in vliegende vaart van het podium stormde en niet alleen het publiek maar ook zijn band in totale verbazing achterliet. Michael nam nog afscheid met een stuntelige ‘Bonsoir et merci’, waarna het Australische hippiecollectief weer net zo snel verdween als ze gekomen waren om met een machtige set onze harten te veroveren.
