De woestijnrockers van Tinariwen zijn met Amadjar aan hun negende album toe. De mannen draaien dus al even mee en zijn inmiddels onze vaste leveranciers van oosterse trancemuziek, die ongetwijfeld boodschappen uitdraagt, maar waar we geen snars van begrijpen. Een leuk weetje is wel dat Tinariwen ‘woestijnen’ betekent, maar daartoe beperken we onze vertaaltaak dan ook. Voor Amadjar trok de band als nomaden doorheen de woestijn om hun muzikale creaties daar, bij voorkeur onder de sterrenhemel, vorm te geven. Dat ze een passie voor zand en authenticiteit hebben moet je hen dus meegeven!
Bij momenten voelt het dan ook alsof het zandmannetje bij ons langskomt. Niet dat het een slaapwekkend gebeuren is, want het is alsof we in een gehypnotiseerde toestand mee beginnen wauwelen met hun hymnewaardige melodieën en traag dansbare ritmes. Deze gemeende zonnegroet gaat al van start bij de opener “Tenere Maloulat” en keert met de regelmaat van de klok terug. Misschien is het zelfs iets te veel van hetzelfde, maar wat moet een mens anders doen om de uitgestrektheid van de woestijn positief te kunnen benaderen? We zijn dus genadig, maar alsnog had een streepje duidelijke variatie hier en daar niet misstaan.
Onze verlangde afwisseling krijgen we meer naarmate de plaat vordert. Tinariwen klinkt dan iets experimenteler; de band speelt met ingewikkeldere zanglijnen en een vaak ietwat drukke instrumentatie. Vooral met “Zawal”, “Anina”, “Wartilla” en “Lalla” bewijzen ze heer en meester te zijn van de woestijnrock, want terwijl wij het spoor bijster zijn, zetten zij hun dartele parade al hummend verder.
Het meest authentiek van al lijkt toch wel “Iklam Dglour”, een song die ongeveer in het midden van Amadjar geplaatst werd en klinkt als de weerspiegeling van vermoeidheid. Het gaat er slepend aan toe en van uitbundig gezang is er deze keer nergens sprake. Ook Tinariwen zelf moet soms een bekomen van hun trektocht, en degenen die dat zonder hoogmoed toegeven kunnen pas echt authentiek genoemd worden. Tinariwen heeft het niet zo op schone schijn en sleft dan maar even uitgeblust voort. Kudos!
Op Amadjar klinkt Tinariwen als de meest authentieke versie van zichzelf. Deze keer werden hun vaak gebruikte bluesinvloeden aan de kant geschoven, en ook al vinden we dat een beetje jammer, het gebeurde wel ten voordele van een extra bezwerende sound.
Wij zijn nog lang niet uitgedanst en kunnen binnenkort ook live met de bandleden in trance geraken. Op zaterdag 26 oktober staat Tinariwen in Trix in Antwerpen en de dag erop houden ze halt in Het Depot in Leuven.
