Op de hoes van Free, Iggy Pops meest recente album, zien we hem – blote bast vooruit -de woeste zee intuimelen. Het tekent hoe de wild child van de rock ’n’ roll geen enkele zier geeft om conventies. Iggy Pop doet wat hij wil. En hij doet dat vooral enorm goed.
Tien nieuwe songs, goed voor een halfuurtje speelplezier, heeft Pop in de aanbieding. Een opvallend korte en op punkethiek geschoeide plaat dus, zijn nieuwste soloworp die in het teken staat van bevrijding en overgave. Pop is nu eenmaal op die leeftijd gekomen waarbij hij rustig kan stellen: anything goes, jongens en meisjes. Het is allemaal goed. Samenwerking met agent provocateur Michel Houellebecq (‘To Stay Alive: A Method‘)? Check. Wat dollen, thee drinken en plaatje maken met Underworld? Waarom niet? Of neem het in 2016 verschenen Post Pop Depression, waarop Iggy een samenwerking aangaat met onder andere Josh Homme (van Queens of the Stone Age). Pop is immers een fucking legende die kan gaan en staan waar hij wil, volledig vrij om gelijk welke nieuwe spannende uitdaging aan te gaan.
En toch geldt Pop op zijn tweeënzeventigste nog steeds als een buitenbeentje. Live staat hij garant voor een al te zwierig feestje, met naast eigen werk ook steevast een of meerdere The Stooges klassiekers op de setlist. En dat terwijl zijn discografie een allegaartje is, waarbij zeker de laatste jaren een heel uitgesproken meer experimentele zijde opduikt. Neem er zijn onverwachte samenwerkingen met Underworld (een recente escapade) en Oneohtrix Point Never (een al iets ouder projectje) maar terug bij. Twee acts die heel uitgesproken aan de slag gaan met blitse elektronica, al is daar op Free eigenlijk weinig tot niets van te merken.
Met Free beweegt Pop zijn kronkelende zelve ergens tussen zwoele ambient, radiovriendelijke pop, primale oer-rock en – met dank aan trompettist Leron Thomas – rokerige laatavondjazz. Een album dat zich graag laat beluisteren in de vroege ochtend of in de late avond en bovendien strak genoeg is om ook het maar aanhoudende gesukkel met ellendige treinritten op succulente wijze op te luisteren. Free is een plaat waarop Iggy meer dan ooit de dualiteit tussen geest en lichaam los leert laten en al zijn donkere angsten bezweert. Balsem voor de ziel.
Opener “Free” werpt zich op als een soort mission statement: ‘I want to be free’, kraait Pop heel even in deze ambient aandoende soundscape. Het blijkt de ideale opmaat voor “Love’s Missing”, een song die een erg lekkere rechttoe rechtaan vibe te pakken heeft. Hoekige drum, lome bas en uitstekend gitaarwerk dat de song mee draagt. En dan die uit duizenden herkenbare stem van Pop die onder meer aangeeft dat ‘de klok aan het tikken is’. Waardoor Pop zich dan maar op de essentie toespitst: de eeuwige jacht naar goedkeuring en de immense, onbeschrijfelijke bevrijding die liefde in zich draagt. Liefde is alles, ook al lijkt ze dan soms afwezig.
Een van de onbetwistbare hoogtepunten op Free is het fraaie, dromerige, atmosferische miniatuurtje met jazzy klemtonen “Sonalil”, waarbij Pop aan het overlijden van David Bowie herinnert: ‘On the freeway / Stay in your lane’. En ook Lou Reed blijft, onder meer tijdens “We Are The People”, op Pops nieuwste album erg aanwezig. Het is bij uitstek een moment van berusting, een poëtische jazz parlando die een wereld op buitensporige drift beschrijft.
Beiden knikkend ongetwijfeld vanuit de hemel lachend toe hoe Pop de luisteraars op het verkeerde spoor zet (de wat theatrale single “James Bond” die geïntroduceerd wordt middels een erg aanstekelijk basloopje. Prima, maar al bij al toch de zwakste schakel op dit verder uitstekende Iggy Pop album), en als vanouds toch behoorlijk grote risico’s blijft nemen zonder op zijn bek te gaan.
Verderop is er de wat naar Ennio Morricone, de woestijnrock van Calexico en het te gekke Gorillaz verwijzende pastiche, die als “Dirty Sanchez” door het leven gaat. Heerlijk trompetwerk van Thomas die hier een zeer essentiële bijdrage levert. En ook een clevere en sterke tekst van Iggy die tussen de kinky uitspattingen door (‘This online porno is driving me nuts’) messcherpe maatschappijkritiek aanlevert (“So it’s my fault / For your success by default / Will you lighten up on me?’).
Het mooie, diep doorleefde “Page” – waar Pop zich uit als croonende liefhebber van Frank Sinatra – is dan weer heel anders en echoot tezelfdertijd het al te weirde universum van filmmaker David Lynch. En het sobere, maar bovenal mysterieuze “Glow In The Dark” valt dan weer op door zijn kristalheldere eenvoud. Een kale, los uit de pols bespeelde bas, glorieus Miles Davis-achtig trompetwerk en Pop die op enkele minimale, mysterieuze regels na (‘Positive thoughts make a brighter you / Your sense of community is killing you’) zijn muzikanten het magische klusje in het duister doet klaren. Top.
Free is – hoeft het eigenlijk nog gezegd? – een uitstekend album van Iggy Pop. Kort en strak, maar bovenal een wezenlijk vitale uithaal. Iets waar Pop ook naar verwijst in het onder andere op het tijdloze gedicht van Dylan Thomas gebaseerde “Do Not Go Gentle Into That Good Night”. Pops muzikale bochtenwerk blijkt wederom talloze malen spannender dan dat van de verzamelde concurrentie, zoals ook de donkere, duister en lyrieke passage “The Dawn” puntig bewijst. Eindejaarslijstje? Eindejaarslijstje!
