© CPU – Nathan Dobbelaere
Prophets Of Rage, de naam op zich straalt iets agressiefs en revolterends uit, maar wie ze ooit live aan het werk zag weet wel beter. Deze (zelfverklaarde) supergroep, waarbij de drie ex-bandleden van Rage Against The Machine als begeleidingsorkest fungeren van oude glorieën Chuck D (Public Enemy) en B-Real (Cypress Hill), is maar een flauw afkooksel van die échte supergroep uit de jaren negentig. Enkel vedette/gitarist Tom Morello steekt er met kop en schouders bovenuit. Wat The Nightwatchman met een gitaar(pedaal) kan, maakt hun live-optredens nog nét de moeite waard. Maar de rest kunnen we gerust omschrijven als Rage Against The Machine Light. Let wel, het doel en de opzet van Prophets Of Rage zijn heel nobel. Ze kaarten de maatschappelijke problemen aan die de wereld op zeep helpen, maar bij de manier waarop hebben we eerder een groot ‘mja’-gevoel. Speel gewoon die muziek, en speel ze fucking keihard, zonder te focussen op een overvloed aan politiek-maatschappelijk gezwets.
Na hun zeer matige naamloze debuutalbum uit 2017, toerden ze de hele wereld rond, waarbij ze eerder dienst deden als jukebox ‘oude nummers’ in plaats van innovatief te zijn. “Killing In The Name” en “Bullet In The Head” zonder de brullerige stem van Zach De La Rocha zijn gewoon een lachertje. Het lauwe “Unfuck The World” kon even goed op het mislukte album Skull & Bones van Cypress Hill staan. Eind juni werd “Made With Hate” de wereld ingestuurd, als alcoholvrij aperitiefje van iets wat een slappe hap van een nieuw album schijnt te worden.
Op 5 september was het de beurt aan “Pop Goes The Weapon”. Geen idee wat ze hiermee willen bereiken. We zien een aftiteling met alle slachtoffers van schietpartijen in de VS met een cringy deuntje op de achtergrond. B-Real en Chuck D haspelen hun tekst af en het blijft wachten op een ‘ontploffing’. Niets van dat. We modderen maar wat aan en ‘pop pop goes the weapon’. De absolute kracht en credibiliteit van Prophets Of Rage liggen volledig in de handen van Tom Morello, maar zijn riffs komen zelfs niet aan bod. De fans van Cypress Hill zullen dit nummer absoluut wel smaken, maar als adepten van Rage Against The Machine haken we deze keer definitief af. Deze twee minuten en 57 seconden zijn er drie teveel. Hoog tijd om Evil Empire nog eens op te leggen om van dit gedrocht te bekomen.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
