Hoe moeilijk is het voor een band als blink-182 om relevant te blijven in tijden waarin poppunk niet meer zo hip is als tien jaar geleden? Als we afgaan op de nummers die ze al uitbrachten voor hun negende album Nine, kunnen we zeggen heel moeilijk. “Blame It On My Youth” en “Darkside” waren platte poprockers, “Happy Days” haalde de nostalgie boven en klonk uitstekend en dan was er nog “Generational Divide” dat in net geen minuut een hardcoreversie van de band neerzette. Het klonk dus allemaal niet super slecht, maar met “I Really Wish I Hated You” vrezen we dat het schip toch gezonken is.
We weten ook niet waar blink deze lege lyrics blijft halen, maar ook “I Really Wish I Hated You” gaat over niets. En dan hebben we het nog niet over het muzikale aspect van de song gehad. De intro lijkt uit een Martin Garrix song te komen, tot er dan toch wat gitaren en percussie in het geheel komen, maar de toon is helaas al gezet. Het klinkt allemaal zeer gefabriceerd en we zijn al heel blij dat er tijdens het refrein geen EDM-drop komt. Maar zelfs de iets stevigere gitaren kunnen dit gebouw niet stabiliseren, na een tweede strofe stort het gewoon als een kaartenhuis in elkaar. Slap en zonder enige durf, blink zal hiermee zeker geen potten breken.
Nine verschijnt op 20 september; of dat iets is om naar uit te kijken, is een ander verhaal. Wie liever blink hoort zoals het zou moeten klinken, luistert beter naar de laatste van Angels & Airwaves.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
