Amper twee jaar geleden vond Tropical Fuck Storm het levenslicht toen de Australische rock underdog Gareth Liddiard een pauze van onbepaalde duur inlaste bij zijn toenmalige band The Drones. Binnen het jaar lieten ze hun eerste album A Laughing Death in Meatspace op de wereld los. Het succes van die plaat zorgde ervoor dat de band snel nieuw materiaal moest uitbrengen om hun tours gevarieerd te kunnen houden. De tweede plaat van het vreemdste Australische collectief heet Braindrops en is een voortzetting van hun enigmatische en absurde sound.
Braindrops begint heel sterk met het adembenemende “Paradise”. In tegenstelling tot de meeste van hun nummers begint “Paradise” met trage en atmosferische gitaren. Het nummer bouwt op tot het explosieve en noisy einde. Tropical Fuck Storm windt er geen doekjes om. Braindrops vangt aan met een van de beste nummers uit de band zijn snel uitbreidende repertoire.
Op “Planet of the Straw Men” krijgen we de funky kant van de band voor het eerst op Braindrops te horen. Het is een volledig andere sound dan op “Paradise”, maar de band staat nu eenmaal gekend om hun experimentele escapades en deconstructieve aanpak. Op “Who’s My Eugene” toont achtergrondzangeres Erica Dunn haar capaciteit als songwriter. “The Happiest Guy Around” klinkt als een verloren neefje van Captain Beefheart. Als je een visualisatie wil van hoe dit nummer klinkt, kijk dan even naar de cover van het album.
De tweede helft van Braindrops komt jammer genoeg iets minder sterk en excentriek uit de hoek als de eerste. “Maria 62” is een onrustgevend slaapliedje en is een broodnodige adempauze. Bij “Aspirin” wordt er echter wat te hard op de rempedaal gedrukt. Het instrumentale “Desert Sands of Venus” klinkt vervolgens als een overblijfsel van hun debuut. De titeltrack “Braindrops” staat, gesandwicht tussen twee adempauzes, als de sterkhouder van deze tweede helft.
Bij afsluiter “Maria 63” valt alles echter weer mooi op zijn plooi. Een dramatische zeven minuten, vol emotie. De tekst lijkt tijdens een eerste luisterbeurt over een verloren liefde te gaan. Niets is minder waar; Liddiard zingt over het fictieve personage Maria Orisic, die gelinkt is aan Hitler, aliens en het Vierde Rijk. Om het met een iets modernere term samen te vatten: fake news. De harmonieuze samenzang van Dunn en Kitschin balanceert tussen engelachtig en demonisch. Het explosieve, purgerende einde refereert terug aan “Soft Power” van hun debuutplaat. Een heel sterk einde na een iets mindere tweede helft.
Tropical Fuck Storm blijft de grenzen van het muzikaal aanvaardbare aftasten op Braindrops. Hun debuut springt er misschien nog net iets bovenuit, maar toch blijft Tropical Fuck Storm een heel frisse wind in een dor en ongeïnspireerd rocklandschap. Het is misschien wel geen slecht idee dat de band hun sound nog verder evolueert en blijft experimenteren vooraleer ze aan een derde album beginnen.
Braindrops verscheen op 23 augustus via Joyful Noise Recordings.