Eenvoud siert. Dat idee vormt de basis van Hope, het akoestische album van pianist Kevin Hays en gitarist Lionel Loueke. Oorspronkelijk kwam dit album in 2017 enkel op vinyl uit, nu werd de geluidskwaliteit nog eens extra opgepoetst voor de digitale cd-versie. Een goed idee, want ook op de met enkele bonustracks voorziene cd blijft het genieten van de aantrekkelijke mix van sereniteit en warme, ritmische dialoog.
Neem bijvoorbeeld de titeltrack, die een en al rust uitstraalt. Het is het geluid van de blik op oneindig. Een uitkijk op de uitgestrekte eindeloosheid van de zee. Diepe emotionele doorleefdheid is doorheen het hele album aanwezig, maar in de klein gehouden intimiteit van de titeltrack nog een tikkeltje meer. Het vormt een welgekomen rustpunt na de iets robuustere improvisatie in de opening met “Violeta”.
Hope als album voelt bovendien erg genereus aan. Een beetje alsof beide muzikanten best beseffen hoever hun muzikale dialoog wel kan reiken, maar onbedoeld net iets verder geraken dan ze oorspronkelijk misschien voor ogen hadden. Het gros van de composities op dit album is nieuw en hoogst oorspronkelijk materiaal, al weten ze met het met stem opgetuigde “Feuilles-O” ook nieuw leven in een traditional te blazen. Het doet niet echt verbazen, want een van de uitgangspunten van Hope is net de uitdaging die Hays en Loueke zichzelf (en de luisteraar) hier voorschotelen.
Kenmerkend is ook het uitgepuurde geluid, met vrijwel enkel piano en gitaar, al komt er af en toe ook de menselijke stem aan te pas. Toch pakken beide muzikanten het zo aan dat hun composities zich bij uitstek richten op ritmiek. Neem bijvoorbeeld hoe het prachtige “Aziza Dance” zich laaft aan diverse inspiraties, waaronder het Afrikaanse continent (ook “Veuve Malienne” en “Ghana Boy” bijvoorbeeld doen dat). Loueke en Hays laten hun instrumenten grotendeels voor zich spreken en weven hun melodieën vaak rond erg prikkelende en tot de verbeelding sprekende ritmes.
Hope communiceert bij uitstek een boodschap van (mede)menselijkheid. De muziek voelt vrij, los, spontaan en organisch aan, met aan het roer twee klassemuzikanten die zich ongebonden weten. Niets mooier dan dat eigenlijk: stielmuzikanten – “Twins” zeg maar – die het beste uit zichzelf en elkaar weten te halen en zo een verdomd mooi album presenteren. Bloedmooi en intiem. Een zacht, teer en delicaat, zelfs oorstrelend genot.
