Noah Gundersen is niet die doordeweekse singer-songwriter die het moet hebben van die ene melige hit, waarbij bakvissen als vliegen op stroop aan zijn voeten liggen. Wat hij wel is, is een rasmuzikant, die de grenzen van zijn mogelijkheden steeds verder lijkt op te zoeken. Met zijn laatste plaat White Noise vonden we die verandering in de duidelijke toenadering van poppy synths, waardoor de focus niet zozeer meer op het vocale alleen was gericht. Bij zijn nieuwe plaat Lover gaat Gundersen verder in het verhaal van die popsound, waardoor hij een definitieve breuk lijkt te creëren met de klassieke singer-songwriter die hij een goeie tien jaar geleden was.
Een nummer dat Gundersens evolutie perfect weet te schetsen, is zijn single “Lover”, die hij vorige maand op de wereld losliet. Een oerdegelijke en doorleefde popsong met een donkere tint. Bij het nieuwe muzikale pad hoort kennelijk ook een nieuwe look. Zijn lange zwarte haren hebben plaatsgemaakt voor kortgeknipt blond haar en ook dat was even wennen toen we de videoclip zagen. Het totaalpakket straalt verandering uit en dat zal de fans zeker niet onverdeeld laten. Want waar is die verdomde akoestische gitaar gebleven? Wij malen er alvast niet om; “Lover” smaakt naar meer en daar nemen we die autotune voor één keer wel bij. “Lover” is ambitieus en die stelling zet hij kracht bij met “Crystal Creek”, een nummer dat het moet hebben van zijn bombastische drums, wat in schril contrast staat met die breekbare stem. Een complex geheel dat je na wat getouwtrek met succes meesleept in zijn verhaal.
Toen we Gundersen een paar jaar geleden voor het eerst hoorden, was de vergelijking met Ben Howard nooit veraf. Die vergelijking is nog steeds relevant, ook al is dit op Lover slechts tot een minimum beperkt. Maar goed, nummers als “Robin Williams”, “Wild Horses” en “Watermelon” doen er ons maar mooi aan herinneren en daar is op zich niets mis mee. Gekenmerkt met dezelfde mijmerende stem en, jawel, toch die akoestische gitaar toont de Amerikaan zich van zijn meest donkere en onversneden kant. Geen resem details en lagen deze keer, maar wel een moment om even terug naar die veilige basis terug te keren. De Amerikaan cirkelt bij momenten ergens tussen hoop en wanhoop en die balans voelt heel natuurlijk aan.
Gundersen reikt op Lover menselijke thema’s aan als liefde, seks, afwijzing, ouder worden en onmacht. Zo is “Lose You” een pianoballade geworden met een speelse, poppy twist, een twist die overigens nooit veraf is op deze plaat. “Lose You” leunt op het randje van meligheid, maar er echt over gaat het nooit. “Lose You” is een mooie vertaling van een man die zijn grote liefde dreigt te verliezen en daar kunnen jij en ik maar weinig aan veranderen. Het meeslepende “Older” gaat dan weer over ouder worden, of wat had je anders gedacht? Eens te meer een boeiend luisterspel zoals we dat ook bij “Crystal Creek” terugvinden. Een complex nummer dat heel even aan de ribben blijft kleven. Op “Styrofoam” weergalmt de zin ‘I need some time alone / I’ll start breaking something’ en daarmee toont de man eens te meer dat hij een artiest is die zijn inspiratie onder meer haalt uit eigen leed, ook al geeft hij in interviews toe dat hij het op die manier voor zichzelf niet makkelijker maakt. Het is die eerlijkheid en beleving in zijn teksten die de plaat tot nog toe meer dan gemiddeld doet klinken.
Het is niet alleen kommer en kwel op Lover, want met “All My Friends” gaat Gundersen honderd procent voor vrolijkheid, die we ook terugvinden bij bands als The 1975, Bastille of JR JR. Een eervolle poging van Noah om wat meer licht in zijn plaat te steken, maar een echt succes moeten we het ook weer niet noemen. Daarvoor klinkt “All My Friends” iets te flets en geforceerd. We begrijpen de intentie wel, maar voor ons had die gemaakte vrolijkheid achterwege gelaten kunnen worden.
Dat Noah Gundersen een man is die grenzen van zijn kunnen opzoekt, is ondertussen meer dan duidelijk geworden. “Little Cup” en “Kamikaze” zijn duidelijke voorbeelden van een artiest die die grens opzoekt en dat doet hij met vallen en opstaan. Het maakt de plaat daarmee meer dan interessant, maar dat betekent niet noodzakelijk dat het altijd barst van de kwaliteit. De plaat telt veertien nummers, maar daar mochten er naar onze mening enkele tussenuit gehaald worden. Desalniettemin een boeiend schouwspel van een man die zoekende lijkt te zijn.
Met Lover zet Noah Gundersen eens te meer een gedurfde zet richting verandering. Hij houdt in tegenstelling tot vele anderen niet vast aan de succesformule van de standaard singer-songwriter. Het mag dan ook van veel respect getuigen dat deze Amerikaan het anders durft aan te pakken. Lover bezit enkele uitstekende popnummers, die uitbundiger en groter klinken dan hij op eerder werk vertoonde. Naast de prominente rol van synths en andere muzikale effecten valt de oprechte beleving in de nummers op, waardoor Lover op geen enkel moment aanvoelt als platte popmuziek. Die beleving is naar onze mening misschien de grootste sterkte van deze plaat. Naast de duidelijke verschuiving in stijl bezit Lover ook enkele flarden van de oude Noah Gundersen, waardoor we het gevoel krijgen dat het een overgangsplaat is geworden, die bij momenten iets te veel last heeft van experimenteel gedrag. Toch is deze vierde langspeler een mooi voorbeeld geworden van een artiest die zichzelf tracht heruit te vinden, en die poging mag geslaagd genoemd worden.
