Benjamin John Power is de ene helft van het duo Fuck Buttons, maar de voorbije jaren heeft hij zich vooral op zijn soloproject Blanck Mass gestort. Op zijn vorige plaat World Eater kregen we zijn sterkste materiaal tot nu toe te horen; Powers inventieve gejongleer met synths en stemmen resulteerde in een van de meest intrigerende elektronische albums van 2017. De man stond onlangs nog achter de knoppen voor het wat teleurstellende Violence van Editors, maar vond gelukkig ook nog de tijd om aan eigen muziek te werken, en Animated Violence Mild is daarvan het toonbeeld.
Veel verrassingen biedt deze plaat eigenlijk niet; Powers recente escapades als producer lijken op Animated Violence Mild geen invloed gehad te hebben. Op World Eater heeft Blanck Mass een formule gevonden die werkt, en dit album is een voortzetting daarvan. Het resultaat is een veertigtal minuten muziek dat ons grotendeels kan boeien, maar nooit echt nieuwe grond breekt.
Of we ons daaraan storen hangt uiteraard af van hoe sterk de nummers zijn. Het begint gelukkig al goed met “Death Drop”, een zeven minuten durende odyssee die opent als het muzikale equivalent van een drilboor, maar langzaamaan steeds meer melodie tevoorschijn doet komen. Een aantal plotse toonaardwijzigingen zorgt voor wat lichtstralen in de donkere atmosfeer, waardoor het geheel innemend en indrukwekkend blijft.
Door single “House vs House” raken we iets minder overtuigd. Het nummer is Blanck Mass volgens het boekje—knip-en-plakvocals, glinsterende melodielijnen en verwoestende drums—en we krijgen het gevoel dat we het allemaal al eerder gehoord hebben. De song weet zijn status als langste nummer op de plaat ook niet geheel te rechtvaardigen. De grootse hook van “Hush Money” kunnen we dan weer wel smaken, maar het nummer verliest in zijn strofes wat aan stoom, en Power maakte met datzelfde principe al een betere song in de vorm van “The Rat”.
Ook de B-kant kent een goed begin en een wat zwakker einde. “Love Is a Parasite” begint als een stormram, maar vervelt na even tot een verdacht beweeglijk stukje elektronica. Het nummer bouwt subliem op naar een aantal explosieve passages, en houdt ons op het puntje van onze stoel. Na ongeveer de helft duikt een grootse, orkestraal aandoende passage op die ondanks het ruwe karakter van de muziek heel mooi klinkt. Tweede single “No Dice” geeft ons een eightiesgevoel, en hoewel het nummer even nodig heeft om op gang te komen weet een reeks kleurrijke synthpassages ons alsnog naar binnen te trekken.
Helaas kan afsluiter “Wings of Hate” het verhaal niet op een al te bevredigende manier afsluiten. Het nummer is veruit het luidste op de plaat, en de compressor moet zo hard werken dat het geheel uiteindelijk wat lastig te volgen is. De nodige ademruimte van eerdere ‘harde’ nummers ontbreekt ook, wat als gevolg heeft dat de constante stroom energie naar het einde toe moeilijk wordt om te slikken. Ook het einde, een weinig boeiende fade-out, had volgens ons beter gekund.
Animated Violence Mild is ondanks een paar zwakkere momenten een goede plaat. We hebben enkel iets te vaak de indruk dat we gewoon naar het vervolg van World Eater aan het luisteren zijn. De productionele sterktes die daar zo’n indruk maakten voelen intussen vertrouwd aan, en Blanck Mass biedt niet genoeg inhoudelijke nieuwigheden om dit album echt essentieel te maken. Genialiteit hangt uiteindelijk voor een stuk af van de verrassingsfactor. We hopen dan ook dat Power op zijn volgende plaat zijn kunnen als producer in een vernieuwender licht laat zien.
Blanck Mass staat op 10 november op het Kortrijkse Sonic City.
