Sziget 2019: Dag 7 met o.a. Foo Fighters, Twenty One Pilots en Johnny Marr

Foto: Sziget Festival Vlaanderen

De laatste dag hangt er wolk boven ons hoofd, en dat mag je vrij letterlijk nemen. De weersvoorspellingen beloven niet veel goeds: regen, onweer en veel wind. Wakker worden doen we met een waarschuwingsnotificatie uitgestuurd door de organisatie, en ook op het festival zelf weerklinkt een omroep in verschillende talen door de luidsprekers verspreid over het eiland. Erg onheilspellend allemaal en we doen ons best geen Pukkelpop 2011 flashbacks te krijgen.

Zeven dagen is lang voor een festival. Zeker voor een festival met zoveel randactiviteiten. Gelukkig had de organisatie het beste voor het laatste opgespaard. Met Twenty One Pilots en Foo Fighters zette het festival een dubbele headliner in om iedereen wakker te houden. Daarvoor Johnny Marr en Frank Carter & The Rattlesnakes. Ideaal voor een stevige dosis rock & roll.

Frank Carter mocht om 15u al de Main Stage openen. Een uurtje vroeger dan normaal, aangezien Foo Fighters een uur meer kreeg dan de andere headliners van de organisatie en ook Twenty One Pilots anderhalf uur voor hun rekening zou nemen. De ex-frontman van Gallows doet het tegenwoordig op z’n eentje, samen met z’n Rattlesnakes. Wie Frank een beetje kent, weet dat hij meestal niet lang op het podium blijft staan en dat was op de Main Stage van Sziget niet anders. Halfweg “Kitty Sucker” dook Frank de ruimte tussen de stage en de barrières in om de rest van het nummer en het daaropvolgende “Heartbreaker” van daar verder te zetten. Samen met gitarist Dean Richardson duikt hij al crowdsurfend het publiek in op “Vampires”. Een gekke bedoening is het steeds met hem, maar ook muzikaal valt op Frank en zijn Rattlesnakes weinig aan te merken. Stevige rock & roll die gesmaakt kan worden door de Twenty One Pilot en Foo Fighters fans op de eerste rij.

Voor het optreden van Johnny Marr had zich al een hele massa volk verzameld. Helaas kwamen zij niet voor de man zelf, maar waren het de Twenty One Pilots fans die al een plekje kwamen reserveren voor hun favoriete band. Openen doet de voormalige gitarist van The Smiths met zijn solowerk en nieuw uitgebrachte single “Armatopia”. Gevolgd door “Big Mouth Strikes Again”, het eerste nummer van zijn ex-band, en dat wordt duidelijk gesmaakt door (de oudere generaties in) het publiek. De Britse zanger wisselt zijn eigen songs af met de bekendste nummers van The Smiths, want laten we eerlijk zijn: dat is waarvoor je naar de man komt kijken. De zanger sluit dan ook zijn set af met de klassieker “There Is A Light That Never Goes Out”.

Overal waar je keek na Johnny Marr zag je mensen uitgedost in het geel of in gele accenten. Twenty One Pilots is populair, niet alleen bij het jonge volk, maar ook bij een oudere generatie. Het decor is simpel: een drumstel en een uitgebrand autowrak. Hoewel, uitgebrand is veel gezegd, want halverwege opener “Jumpsuit” schiet het wrak terug in brand. De set staat grotendeels in het teken van de laaste cd Trench. “Levitate” wordt gerapt vanop het dak van de auto, “The Hype” met een vissershoedje op het hoofd van Tyler.

De mix tussen pop en hiphop klinkt verrassend fris bij de twee Amerikanen. “Heathens” en “Stressed Out” worden enorm luid meegezongen door het publiek. Ook de twee drumsolo’s van Josh worden gesmaakt. Vooral de tweede, waarbij hij een drumbattle doet tegen zichzelf op het videoscherm was een leuk intermezzo. Toch was het meest spectaculaire het moment waarop Tyler helemaal tot op een platform op de PA toren klom om daar “Car Radio” te zingen. Het ultieme bewijs dat Twenty One Pilots hun headlinerposities op de zomerfestivals meer dan waard is.

De eer om deze 2019 editie van Sziget af te sluiten gaat naar de ultieme goden van de hedendaagse rock & roll: Foo Fighters. Dave Grohl en co komen zoals gewoonlijk met een overvloed aan enthousiasme en lawaai het podium opgelopen en groeten het publiek met: ‘Are you ready for some rock and roll?!’. De Amerikaanse muzikanten laten er alvast geen gras over groeien en openen met een paar kleppers van formaat: “All My Life”, “Learn To Fly” en “The Pretender” weerklinken uit de gitaren en zetten onmiddellijk de weide in vuur en vlam.

De mannen van Foo Fighters rijgen moeiteloos hun hits aan elkaar, met daartussen menig gitaar- en drumsolo. Drummer Taylor Hawkins speelt halverwege de set een solo van jewelste, terwijl zijn drumstel enkele meters boven het podium zweeft. Hawkins is niet alleen een topdrummer, maar zingt ook al eens graag een nummertje mee. Hij en Dave wisselen ook deze avond even van plaats en als die hard Queen fan koos hij ook deze keer voor “Under Pressure”. Het voorspelde slechte weer bleef gelukkig uit, al waren er halverwege de set verschillende bliksemschichten te zien. Bij aanvang van het nummer “Big Me” vraagt de zanger aan de crew alle lichten op het podium te dimmen en aan het publiek om zich om te draaien en samen te genieten van de kracht van moeder natuur. Daar staan we dan met 50.000 man met onze rug naar het podium, te staren naar de bliksemschichten in de lucht, bijgestaan door de muziek van de Foo Fighters. Een bijzonder intiem moment.

Wanneer het slotakkoord valt, voelen we een collectieve snak naar adem van het publiek. Foo Fighters heeft nogal de reputatie om intensieve en lange sets te spelen en dat was op Sziget niet anders. Het festival had zich geen betere headliner kunnen wensen, en het feit dat ze het boeltje mogen afsluiten na zeven dagen maakt het helemaal af. Moesten we met sterren werken, dan waren de Foofies er zeker vijf waard. Hopelijk staan ze binnenkort opnieuw op Belgische bodem.