Lokerse Feesten: Dag 10 met o.a. Oscar & The Wolf en Arsenal

Tien dagen lang was Lokeren de Belgische hoofdstad van de muziek en konden we er terecht voor heel wat knappe optredens van Belgische en internationale kleppers. De Grote Kaai verwelkomde o.a. de Scorpions, Christine and The Queens en The Chemical Brothers, maar ook op de laatste dag haalden ze nog eens alles uit de kast. De organisatie moest echter kampen met twee annulaties. Zowel Jess Glynne als Bizzey (annuleerde gisterenmiddag last minute) kampten met stemproblemen, waardoor naar vervangers gezocht moest worden. Arsenal vulde uiteindelijk het slot in van Jess Glynne en Glints nam de plaats in van de Hollandse rapper Bizzey.

Glints

Rond de middag rinkelde bij Glints de telefoon of hij nog gauw wou inspringen voor Bizzey en enkele uren later stond hij al op de Main Stage van de slotdag. Dat hij zich als een meer dan degelijke vervanger ontpopte, bleek al na enkele nummers. Energiek, gedreven en charismatisch presenteerde de Antwerpenaar zich. Een debuutalbum is er nog steeds niet, maar de veertig minuten kreeg hij toch goed gevuld. Zijn samenwerkingen met The Subs of VRWRK vonden dan ook hun weg naar de set, maar het waren toch vooral “Fear” en “Bugatti” die het in de slotfase deden. Hij stond helemaal alleen op het grote podium en kreeg het op de een of andere manier toch klaargespeeld.

Arsenal

Deze editie van de Lokerse Feesten was de 45e en sinds 2014 stond Arsenal (afgezien van 2016) elk jaar op het festival. Doordat Jess Glynne noodgedwongen haar komst moest annuleren, trad de ‘huisband’ van de Lokerse Feesten dus ook dit jaar onverwacht op. Goed was het andermaal, maar het viel bij momenten wel op dat zanger John Roan niet elke toon even zuiver trof. In “Melvin”, dat gewoonlijk het hoogtepunt is, brachten ze dan ook nog een stukje van Jess Glynne’s “Don’t Be So Hard On Yourself”, dat door timing- en pitch-problemen de mist in ging. Gelukkig hadden ze het zelf door en was de rest van de set degelijk zoals altijd. “Amplify” was weer een energiebom van jewelste en ook “Lotuk” bracht de mensen aan het springen. Jammer van de kleine misser, maar die zijn we na een nachtje alweer vergeten. Nadat de motor in het begin nog wat traag op gang kwam, trok die naar het einde toe nog eens helemaal op.

Kodaline

Kodaline was de vreemde vogel op de line up gisterenavond. Dat werd live des te duidelijker, want frontman Steve Garrigan is allesbehalve een podiumbeest. Zijn schuchtere uitstraling kwam dan ook wat stijfjes over, zeker in de productie die zijn groep Kodaline had meegebracht. De muziek die ze brachten was licht verteerbaar, maar op muzikaal vlak miste de show bij momenten pit. Dat is dan ook al jarenlang het grote struikelblok van de Ierse groep, die in oktober nog in de AB stond. Nummers zoals het akoestisch gebrachte “The One” klinken verder ook enorm naar oncreatieve afkooksels van Coldplay. Hun grote hits spaarden ze uiteraard op voor het einde van de set. Met de nodige drama en ook wel ingetogenheid werden “All I Want” en “High Hopes” uiteindelijk de verwachte kantelmomenten van een voor de rest zeer voorspelbare show.

Oscar & The Wolf

Afsluiter van de 45e editie was niemand minder dan de Belgische koning van de popmuziek. Oscar & The Wolf speelde de afgelopen jaren enkele keren in uitverkochte Sportpaleizen en ook de festivalpodia werden grondig onder handen genomen door de Belgische trots. In Lokeren gaf Colombie het laatste Belgische optreden voor de band zich stort op een nieuw album. Ondertussen is hun jongste welp Infinity al bijna twee jaar uit en ook hun live productie is al een tijdje ongewijzigd. Niet dat dat erg is, want zelden zagen we in België strakkere en internationaal ogende producties zoals dat bij deze wolvenroedel het geval is.

Het spektakel dat Colombie telkens weer opnieuw brengt, blijft toch wel indrukwekkend. “The Game” is nog steeds een knallende opener, “Princess” kroonde ook deze keer Colombie tot koning van het festival en “Strange Entity” was weer een dansfeest voor jong en. oud. Verrassend was ook dat “Killer You” nog eens gebracht werd, en hoe. Adembenemend intens bracht de strak uitgedoste Colombie het nummer met volle overgave. Anderhalf uur heerste Max Colombie over de Grote Kaai en trok hij alles en iedereen in zijn ban. Confetti, vuurwerk, lasers… alles was weer aanwezig en het oogde andermaal indrukwekkend. We zijn benieuwd hoe ze gaan terugkeren, want zichzelf overtreffen gaat moeilijk worden.

We merkten aan Max Colombie dat hij voor het afscheid nog eens alles uit de kast wou halen. Vocaal klonk hij loepzuiver en wervelen deed hij zoals gewoonlijk als een echte windhoos. “Touch Down” werd aanzienlijk sterk gebracht en blonk uit door de sterke opbouw. Het contrast met het daaropvolgende “On Fire” kon niet groter, maar de grootsheid van beide live versies verbond hen met gemak. De overweldigende présence van Max Colombie doet het hem altijd en bracht het anders redelijk schuchtere publiek toch aardig aan het dansen. Een overweldigendere en betere afsluiter had de organisatie niet kunnen kiezen, want met “Fever” werden de Lokerse Feesten met een groot feest afgesloten. Hopelijk tot snel, Koning Max.

Setlist:

Intro
The Game
Exotic
Chevrolet
Undress
So Real
You’re Mine
Joaquim
Killer You
Princess
Strange Entity
Touch Down
On Fire
Dream Car Ocean Drive
Breathing
Fever