©️ CPU – Joost Van Hoey
Een mix van de “Brabançonne” en “God Save The Queen” gisteren op de voorlaatste dag van de Lokerse Feesten, zo mochten The Van Jets, Arno en Triggerfinger samen met Therapy? de laatste restjes energie uit het Lokerse publiek rammen. Na acht dagen dansen, zingen en pintjes drinken, zat er al wat sleet op het publiek; een heuse opdracht dus voor de bands om er de zoveelste memorabele avond van te maken. We kregen dit jaar onder andere al een punk-, metal-, techno- en hiphopdag, en gisteren was het weer tijd voor good old rock ‘n’ roll. Dan toch op de Main Stage, want de Red Bull Music Room stond helemaal in het teken van de legendarische Cherry Moon.
The Van Jets
©️ CPU – Joost Van Hoey
Dat het Oostendse viertal er dit jaar het bijltje bij neergooit, is al lang geen nieuws meer, en daardoor was het ook de allerlaatste keer dat de band in Lokeren zou aantreden. Ondertussen was het al de vierde keer dat de band rond Johannes Verschaeve de Grote Kaai mocht betreden. De sterren stonden dus gunstig om er van deze allerlaatste keer een heus volksfeest van te maken. De band had hun verzameling hits mee en vuurde de ene meezinger na de andere op het publiek af, al was de wekker van de aanwezigen blijkbaar nog niet afgegaan. Een suf publiek zorgde voor een wat verminderde sfeer, wat Verschaeve duidelijk door had. Pijnlijk om te vragen om mee te zingen en dichter bijeen te schuiven zonder enig gevolg.
De muziek die The Van Jets brengt is zeer melodieus gericht, al was er gisteren meer dan genoeg ruimte voor de gitaar. Zeker bij “Bankers” mocht Wolfgang Vanwymeersch zijn beste kunstjes bovenhalen, maar ook in het algemeen werden de nummers gewoon net iets harder gespeeld. Zo kreeg “Pink & Blue” een verlengde outro en kwam afsluiter “Two Tides Of Ice” stevig binnen. Het laatste concert van The Van Jets werd beëindigd met een ererondje en crowdsurfen van de leadzanger, waarna de hele band een taart cadeau kreeg. ‘Het is een roze cheesecake,’ wist Verschaeve ons te vertellen, direct ook zijn allerlaatste woorden op de Lokerse Feesten.
Therapy?
©️ CPU – Joost Van Hoey
Therapy?, de band met het vraagteken, is een graag geziene gast in ons land en zo was het al de vierde show van de heren uit Noord-Ierland. De band is minder bekend bij het jonge publiek, wat zich dan ook weerspiegelde in de massa. Het drietal kwam tien minuten te laat op doordat ze nog maar net gearriveerd waren. Het moet geen cadeau zijn om direct dat podium op te stappen, al leek het de heren vooral energie te geven. Voornamelijk frontman en cultheld Andy Cairns bruiste van vitaliteit en leek vastberaden om de show van zijn leven te spelen. Met “Kakistocracy” haalde de band voor een allereerste keer zwaar uit; muzikaal zat het zeker en vast goed. Vele aanwezigen waanden zich dertig jaar terug in de tijd, met hun cassettespeler in de kelder. Resultaat daarvan waren heuse moshpits bestaande uit mensen op enige leeftijd, mooi om te zien.
Het zorgde voor een razend enthousiast publiek, zeker wanneer Cairns verklaarde Belgisch bier over Iers bier te kiezen. Begin over het Belgische bier en je hebt gegarandeerd je publiek mee; andere bands kunnen er zowaar nog van leren. Het nam echter niet weg dat de stem van Cairns zijn beste dagen al even achter de rug heeft, want zo klonk de man bij momenten zeer dof. Het ontnam de nummers aan kracht en is ook misschien de reden dat “Diane” in een rockjasje werd gegoten. Jammer, maar helaas. Al bij al was Therapy? toch een kleine teleurstelling.
Arno
©️ CPU – Joost Van Hoey
Arno was de tweede act met de koningin der badsteden als afkomst. Meneer Hintjens (ja, zo mag je hem ondertussen wel al noemen) stond voor het eerst op de Lokerse Feesten in het gezegende jaar 1990 en de man blijft lustig doorgaan. Op een concert van Arno weet je wat je te wachten staat en toch blijft het elke keer genieten. Dat de man zijn coole zelve zal zijn, dat er gezongen zal worden bij “Les yeux de ma mère” en dat er hier en daar al eens een TC Matic cover passeert, zijn allemaal dingen die je op voorhand kan verwachten.
Dat maakte de beleving er echter niet minder op. Ook al stroomde het plein maar langzaam (half)vol, Arno bleef zijn eigenwijze zelve. Zijn eeuwige onvervalste rauwheid kwam zoals altijd aan als een slag in het gezicht en nam ons direct mee in zijn verhaal. Dat je niet altijd verstaat wat de man zingt, is van ondergeschikt belang. Het bleef gewoon genieten van zijn humor en energieke performance. Met stevig gitaarwerk legde de band er evengoed de zweep op, wat steeds smaakte naar meer. Met enkele goed gekozen rustpunten bleef de afwisseling perfect onderhouden en konden we genieten van een boeiende set die tegelijkertijd op de juiste momenten ook kon ontroeren.
Triggerfinger
©️ CPU – Joost Van Hoey
Met een nieuwe show tourde de strakst geklede Belgische band de laatste maanden vooral door Nederland, maar voor de Lokerse Feesten zakten ze terug af naar het zuiden. Zo zagen we de koelbloedige heren eerder dit jaar al Vestrock in brand steken; onze verwachtingen lagen dus bijzonder hoog. Vorig jaar werd hun show nog afgezegd vanwege een storm, wat wel imposante beelden opleverde. De weergoden waren Block en co dit jaar gunstiger gezind, dus kon er al eens een mopje af. Block speelde als vanouds alsof zijn leven ervan afhing. Hij bleek gegarandeerd een van de meest elegante gitaarspelers ooit, en dat allemaal terwijl hij zijn riffs perfect afleverde. Als kers op de taart haalde de band Arno nog eens het podium op en dat was op zich wel een leuke verrassing. Hij zong twee nummers, wat op het einde toch wat het tempo eruit haalde.
©️ CPU – Joost Van Hoey
We waren getuige van een band in vorm (zo verloor Goossens bij het fanatiek drummen een drumstok), al leek het publiek niet echt volledig mee te willen. Overladen stond het plein allerminst en bij momenten was het gebabbel gewoon storend. Jammer, het drietal verdiende beter. Met “It Is” sloot Ruben Block de gitaardag af.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram zijn er nog meer beelden te vinden. Volgen is de boodschap!
