Zaterdag zat het weer alvast mee en we waren klaar voor een goed gevulde line up met enkele klinkende namen die hun opwachting maakten. We vertoefden in royaal gezelschap met king of the dancehall Beenieman en Marcia Griffiths, queen of reggae. Ook was het uitkijken naar headliner Buju Banton, die na acht jaar cel werd vrijgelaten. Nu kwam hij ook Geel verblijden met zijn Long Walk to Freedom tournee.
Kingston Echo ft. Nga Han
Beginnen deden we omstreeks 15u45 aan de Tallawah stage met de Antwerpse producer Kingston Echo. De Antwerpse producer en muzikant werkt vanuit een hi-fi studio in zijn achtertuin in Hoboken. Hij werkt volledig analoog, neemt instrumenten rechtstreeks op op tape en mixt ze vervolgens tot een geheel. Voor de gelegenheid had hij zanger Nga Han meegebracht. Dit bleek al snel een fijne combinatie die de dj-set boeiend wist te houden. Tot onze verbazing was er ook een gastmuzikant met melodica aanwezig, die gedrenkt in reverb enkele experimentele noten in het geheel blies. Al bij al een fijne start op de nog ontwakende weide.
Kumar
https://www.instagram.com/p/B0vjr5UAU3F/
We vervolgden onze weg richting Mainstage om het optreden mee te pikken van Kumar, een dertigjarige Jamaicaan met heel wat in zijn mars. Hij startte als drummer bij de lokale kerk, maar groeide al snel uit tot volwaardig muzikant. Sommigen kennen hem misschien als ex-frontman van Raging Flyah. Recent besloot Kumar om zich te storten op een solocarrière met heel wat nieuwe ideeën op zak. Het resultaat mocht er dan ook zijn en een eerste maal werden we omver geblazen door het imposante nummer “Faith Can Move Mountains”, je misschien nog bekend van de Twinkle Brothers.
Het werd al snel duidelijk dat het diepe geloof van deze man de rode draad vormde tijdens het optreden. De prachtige vocal van Kumar schitterde echt tijdens de show met enkele indrukwekkende momenten. We maten een kippenvelmoment tijdens de intro van het zeemzoete “Far away / First Love”. De set zat trouwens vol nieuwe nummers, we denken maar aan het nagelnieuwe “Turn The Wheel”. Ook onze hoed af voor enkele zeer mooie gitaarpartijen die voortspruiten uit deze band. Wij zijn alvast overtuigd van deze man en de zijnen hun kunnen.
Marcia Griffiths
Aan de weide konden we alvast merken dat de queen of reggae haar opwachting maakte. De Jamaicaanse Marcia Griffiths begon in de jaren zestig als achtergrondzangeres bij de I-Threes, die Bob Marley and the Wailers versterkten. In de jaren tachtig brak ze door als soloartieste, dankzij de hit “Electric Boogie”. Wereldwijd ging iedereen los op de Electric Slide, de dans die speciaal voor dit nummer werd gecreëerd. Marcia, die voor de gelegenheid in een fel geel tenue was uitgedost, wist het talrijk aanwezige publiek moeiteloos te beroeren. Er volgde een resem aan klassiekers; de weide ging uiteraard helemaal uit de bol bij hits als “Buffalo Soldier” en “Iron Lion Zion” van dé reggae legende Bob Marley.
We maakten geen optelsom aan jaren ervaring op het podium, maar als we ook nog eens vermelden dat de Lloyd Parks & We The People band de muziek verzorgden, kan je zelf aan het rekenen slaan. Maar de jaren staan hen allen goed. De warme stem van Griffiths kon niemand onberoerd laten en een a capella versie van evergreen “Redemption Song” liet dan ook elk aanwezig hart breken op de weide. Dit met een glansrol voor de backing vocals, die een meerstemmige harmonie als koud kunstje afdeden.
Burna Boy
Het publiek bleef door al dat moois dan ook graag wachten voor volgende act Burna Boy. Deze brak door na de release van zijn single “Like To Party” in 2012. Vervolgens won hij in 2014 de MTV Music Award voor Best New Act en de Nigerian Entertainment Award voor Best Album of the Year. De populariteit van Burna was dan ook duidelijk bij het aanvatten van de set met een overladen weide. Het begon allemaal zeer beloftevol met enkele dromerige, jazzy synths en een zeer prominent aanwezige, virtuoze saxofonist.
Maar deze sterke aftrap maakte al snel plaats voor enkele teleurstellingen. Na het kraken van enkele micro’s richtte Burna Boy zich tot het publiek: ‘I’m really not in the mood today, but I’m gonna push it.’ We voelden dan ook heel duidelijk dat de frontman zich niet goed voelde en het optreden zakte verder weg met een tekort aan energie. Dit resulteerde al snel in het slinken van het publiek. We maakten ons even zorgen wanneer hij de woorden ‘I feel like I’m gonna collapse’ te berde bracht, maar vervolgens wisten Burna en de zijnen hun energie terug te vinden en kregen ze de weide zelfs even in beweging met de hit “On The Low”. De meubels werden verder gered met succesnummer “Ye”. We besloten met gemengde gevoelens, al wisten we dat hier meer in zat. Veel beterschap, Burna Boy.
Keida
Onze speurtocht bracht ons vervolgens terug naar de Tallawah, en hier maakten we kennis met Keida. Haar eerste mixtape, Wickedest Ting, verscheen in 2012, waarna ze zich meer ging toeleggen op rootsreggae. In 2016 en 2017 tourde ze door Europa en Noord-Amerika. De band vatte aan met een grootse, instrumentale intro en vervolgens verscheen Keida op het podium. Een vrouw met ballen aan het lijf, zoveel was snel duidelijk. De song “75” over een stukgelopen relatie liet de bescheiden menigte meewiegen. We hadden graag wat langer gebleven voor het einde van de set, maar door een wat laattijdige start was dit helaas niet mogelijk. We spoedden ons in gezelschap van menig festivalbezoeker richting Mainstage.
Beenie Man
https://www.instagram.com/p/B0vjKIYC995/
Daar was het de beurt aan king of dancehall Beenie Man. Anthony Moses Davis is onlosmakelijk verbonden met de dancehall en reggae scene. Hij is een geboren entertainer en een absoluut pionier van de wereldwijde dancehall scene. Zijn internationale samenwerkingen met The Neptunes, Janet Jackson, Missy Elliott, Kelis en Lil’ Kim onderschrijven dit. Veel tijd had Beenie dan ook niet nodig om het nog smeulende publiek in vuur en vlam te zetten. We waren onder de indruk van de liveband, die probleemloos een indrukwekkende tour de force uithaalde en met “Feeling Hot Hot Hot” van The Merrymen een eerste keer de weide liet dansen.
Wat volgde, was een spervuur aan hits als “Murder She Wrote”, “Rivers Of Babylon” vervolgens, en eigen hit “Unstoppable”, die wel heel toepasselijk was op dit optreden. We konden amper naar adem happen vooraleer het slotstuk van de show werd ingezet met een medley die alle ingrediënten leek te bevatten om Reggae Geel in beweging te krijgen – inclusief enkele onverwachtse wendingen, zoals “Blurred Lines”. Wanneer we vervolgens de hit “I’m Drinking Rum And Redbull” hoorden overgaan in “Country Roads”, waren we met verstomming geslagen. We hadden het half uurtje turnover nodig om weer op onze positieven te komen na een wel heel indrukwekkende Beenie Man.
Buju Banton
Voor velen brak het langverwachte moment van de waarheid aan: Buju Banton besteeg het podium te Geel. Zijn meest recente album, Before the Dawn (2010), won een Grammy voor Best Reggae Album in 2011. Grote sterren als Rihanna, DJ Khaled, Gramps Morgan, Tarrus Riley en vele anderen steunden de Free Buju-campagne. Artiesten van zowel binnen als buiten de reggaekringen keken ernaar uit om met hem te kunnen samenwerken. Eind 2018 was dan het eindelijk zover: zijn vrijlating werd werkelijkheid…
Enkele technische akkefietjes later begon de show met een opmerkelijke, filmische intro en we herkenden onverwacht een vleugje “Carmina Burana”. Niet veel later vroeg Buju Marcia Griffiths nogmaals op het podium en opnieuw bleek wat een dijk van een stem deze dame heeft. Een warm deken in contrast met de harde stem van Banton: het maakte een mooie combinatie. Hits als “Murderer” en “Champion” mochten natuurlijk niet ontbreken in deze set en brachten de massa probleemloos in beweging. Ook het nieuwe “Steppa” klonk beloftevol. Wij wachten alvast op dat nieuwe album! Kortom, een mooi sluitstuk van een muzikaal hoogstaande dag.
Onze recensie van dag 1 op Reggae Geel lees je hier.
