Het levensverhaal van Chance the Rapper leest als een sprookje. Geboren in een van de betere wijken van Chicago, als kind van ouders die werkten voor de hoogste politieke instanties in de stad, kreeg hij alle kansen om zichzelf te ontwikkelen in een omgeving waar excessief gebruik van drank, drugs en wapens uit den boze waren. Sinds 2012 heeft hij dan ook een quasi vlekkeloos parcours afgelegd op professioneel en persoonlijk vlak. Zijn eerste mixtape leverde hem meteen heel wat aandacht op en sindsdien wordt hij gezien als een van de meest creatieve en kleurrijke artiesten in het hiphopgenre. De geboorte van zijn dochtertje Kensli in 2015 en zijn recente huwelijk met high-school sweetheart Kirsten Corley vormen de kers op de taart. En dan moest zijn debuutalbum nog uitkomen.
De term ‘debuutalbum’ is echter ook gewoon dat; een term zonder meer. Met drie mixtapes op de teller, die hem in stijgende lijn fans en positieve kritiek opleverden, hoeft Chance eigenlijk niets meer te bewijzen. Zijn laatste mixtape Coloring Book werd genomineerd voor drie Grammy’s en verzilverde de nominatie voor Best Rap Album. Dus hoe hard Chance ook probeerde om zijn eerste #owbum te promoten, voor ons is het gewoon het vierde soloproject van de 26-jarige rapper. Toch is er een groot verschil tussen Chance’s mixtapes en dit album en dat ligt vooral aan de lengte van de plaat en het opvallende gebrek aan inspiratie.
Toegegeven, wanneer Chance’s kenmerkende ‘And we back’ en de bijbehorende kreetjes door de speakers klinken, stroomt er een lichte euforie door onze aderen. Coloring Book dateert al van 2016 en was een schot in de roos. De gospelinvloeden en dynamische flow van toen, komen zeker ook terug in het eerste nummer op The Big Day. “All Day Long” is een lied dat spontaan vreugde oproept, en terwijl Chance moeiteloos door het funky nummer sprint, is John Legend de geknipte persoon voor het refrein. De titel van het album refereert immers naar de huwelijksdag van Chance en Corley, die er als een rode draad doorheen loopt.
De vreugde is echter van korte duur. “Do You Remember” herneemt het thema van “Summer Friends” (Coloring Book), maar op een manier die zo ongeïnspireerd klinkt dat we al snel heimwee beginnen te krijgen naar hoe Chance klonk op zijn vorig werk in plaats van naar de zomer. “Summer Friends” wist de vluchtigheid van lang vervlogen zomerdagen op een bijna emotionele manier te vatten en eindigde met een ingetogen, maar perfect uitgevoerde verse van Jeremih. “Do You Remember” steunt volledig op de bijdrage van Death Cab for Cutie-frontman Ben Gibbard, die veel meer gevoel weet te leggen in het simpele refrein dan Chance in de rest van het nummer.
Chano lijkt even tot leven te komen op “Hot Shower”, dat het vooral moet hebben van de trapbeat (een welkome afwisseling) en puike prestaties van rookies MadeinTYO en DaBaby. Het is wachten tot het vijfde nummer op de plaat vooraleer Chance iets solo brengt. “We Go High” is een minimalistisch nummer dat niet meer nodig heeft dan een piano, een drum en wat trompetgeschal om Chance te doen excelleren. Met de gevleugelde woorden van Michelle Obama – ‘When they go low, we go high’ – durft hij eindelijk toe te geven dat een relatie niet enkel rozengeur en maneschijn is. Het gezang in het midden van het nummer is een van de weinige momenten op het album dat ons echt weet te raken.
I mean, I ain’t gon’ promise that the pain go away
And you can take your sweet time, but she ain’t gon’ wait
‘Cause a new coat of paint don’t make the stain go away
Daarna is het echter zoeken naar nummers die van begin tot eind kunnen boeien en ergens in het midden van het album vragen we ons af waar Chance heen wil gaan met dit album. Het is duidelijk een ode aan zijn vrouw, maar op muzikaal vlak is het all over the place. Dat Chance al eens graag experimenteert, is deel van zijn authenticiteit, maar dit is niet de hiphop waar we op hoopten. Naar eigen zeggen brengt hij op The Big Day het gevoel van zijn huwelijksdag terug, inclusief de verschillende muziekstijlen die het heuglijke evenement begeleidden. Blijkbaar hebben zijn gasten zich kunnen uitleven op een mix van hiphop, gospel, funk, elektro, indie en R&B. Het probleem is niet zozeer dat hij die stijlen aandurft, maar wel dat de consistentie ver zoek is en het geheel een overdaad van nummers, genres en features is.
Hoewel de meeste gastartiesten goed gekozen zijn (hoedje af voor Nicki Minaj die tot tweemaal toe bewijst dat ze nog niet afgeschreven is), fronsen we soms toch eens de wenkbrauwen. De samenwerking met Shawn Mendes op “Ballin Flossin” is eerder vervreemdend dan vernieuwend. Het nummer begint lekker funky en was uitstekend geweest als nummer van Shawn Mendes óf van Chance The Rapper, maar beide samen op deze beat is toch net iets te veel om in een keer te verwerken. Op een totaal van 22 nummers zijn er exact drie nummers waarop Chance als enige de micro grijpt, en dat is bitter weinig voor een artiest van zijn kaliber.
Ironisch gezien is het een van Chance’s meest eclectische en inconsistente werken geworden. Het is bij momenten ook gewoon ongemakkelijk om te luisteren hoe Chance zijn vrouw en hun huwelijk blijft verheerlijken zonder echt dieper in te gaan op wat het nu juist betekent om jezelf zo te verbinden aan iemand. Veel boodschap hebben we niet aan een nummer waarin er bij benadering honderd keer ‘I ain’t single no mo’ naar ons hoofd geslingerd wordt. Fijn voor jou, Chance, maar wat is je punt nu precies? Hoe dieper in het album, hoe meer we beginnen te vermoeden dat er een clausule in zijn huwelijkse voorwaarden is opgenomen over hoeveel keer hij moet vermelden dat hij het grote lot heeft gewonnen. Daar hebben we op zich geen probleem mee, maar wel met het feit dat de meeste nummers – denk bijvoorbeeld aan “Eternal”, “I Got You (Always and Forever)” en “Found A Good One (Single No More) – even melig en oppervlakkig klinken als hun titel.
Met zijn eerste drie mixtapes scoorde Chance een hattrick, maar met The Big Day schopt hij de bal toch behoorlijk ver naast doel.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
