Is er een band die verschillende liefhebbers van metal zo goed verenigt als de Deense band Volbeat? Publiekslieveling “Still Counting” is nu al een tijdloos nummer, dat zelfs op de Belgische radio airplay krijgt. Elke keer dat de band Graspop aandoet, mogen ze net iets later spelen en elke zaal die ze bezoeken, is elke keer wat groter. De band timmert al sinds 2001 aan de lange weg naar de top, al moeten we zeggen dat ze al verdomd hoog op de ladder staan. Hun album Seal The Deal uit 2016 was het absolute hoogtepunt van de band, een album waar ze ondertussen al drie jaar op teren. De band tourt heel graag, dus was de nood aan nieuw materiaal hoog geworden. Aan die vraag voldoen ze met hun nieuwste genaamd Rewind, Replay, Rebound.
Een Volbeat nummer herken je uit de duizenden en ook op Rewind, Replay, Rebound houdt de band van Michael Poulsen vast aan hun succesformule. Riffs, doordringende drums en die herkenbare stem, alle elementen zijn ook op deze plaat weer in overvloed aanwezig. Het succes van Volbeat had de band in het verleden vooral te danken aan hun creatieve opbouw van hun nummers. Zo is “The Devil’s Bleeding Crown” een heuse oorwurm, toont de band op “Still Counting” een sterk staaltje zangspel en is “A Warrior’s Call” gewoon steen, steenhard. Dat succes blijven herhalen, is alles behalve een koud kunstje, dus stond de band voor een enorme opgave.
Openen doet het album heel sterk, zo is “Last Day Under The Sun” een tof nummer dat we ook zien werken op hun stomende liveshows. Verder worden we verwend met sneller gespeelde nummers, zo is “Pelvis On Fire een sneltrein met een uitstekende outro. Het toont aan dat Volbeat gewoon hun ding blijft doen en dat is over het gehele album duidelijk hoorbaar. Doordat sommige nummers iets zachter van aard zijn is het bij momenten nog moeilijk om het genre metal er op te plakken, toch staat het album gevuld met aangename liedjes. De kwaliteit van Volbeat nummers lijkt te staan en te vallen met hun bruikbaarheid op de liveshows. Daar is uiteraard niks mis mee, een band als Volbeat is een band die live het beste overkomt. Gelukkig is het oorwurmgehalte ook weer in overvloed aanwezig, zo is “Sorry Sack Of Bones” een humoristisch nummer dat perfect aanleunt bij die typische Volbeat sfeer. Die vibe kneden ze in allerlei vormen en maten, het album bevat namelijk ook rustigere nummers. Het moet niet altijd beenhard zijn, we worden verwend met plezante nummers die in de lijn liggen met hun eigen stijl.
Het beste aan dit album is misschien wel dat de band erin slaagt die lijn over het gehele album door te trekken. Met “Cheapside Sloggers” treedt er wat metaalmoeheid op, tot de band (en vooral Poulsen) ons terug wakker schudt op “Maybe I Believe”. Volbeat fans zullen dit zeker en vast smaken. Het tempo gaat de hoogte in, zo krijgen we nog een 37 seconde durend intermezzo waar het gitaarspel ons rond de oren vliegt. Heerlijk, hoe het album harden en harder wordt, de tweede helft van het album bevat enkele nummers waar het publiek zal van smullen. De creativiteit waarmee de band groot werd, blijft aanwezig op Rewind, Replay, Rebound. Als we dan toch een minpunt moeten geven? Het Deense gebrabbel op “The Awakening of Bonnie Parker” is gewoon vreemd. Met “The Everlasting” en “7:24” krijgen we een zeer sterk einde, zo is die eerste vintage hypnotiserende Volbeat en misschien wel het sterkste nummer op de plaat, de afsluiter is een leuke, simpele ballad.
Heeft Volbeat dan voldaan aan de verwachtingen? De organisatoren van Graspop verklaarden onlangs nog dat de put aan headliners langzaam leegloopt en dat er de volgende jaren aan stevige verjonging zal moeten worden gedaan. Als er dan één band is die ervaren is, zichzelf al heeft bewezen én die wel nog een decennium meekan, moet het gewoon Volbeat zijn. Met Rewind, Replay, Rebound presenteren ze nogmaals een sterke verzameling aan nummers. Het gaat er hard aan toe, het gaat er zalvend aantoe, maar het gaat er vooral vastberaden aan toe. Na 18 jaar touren en albums maken weet de band hoe ver ze staan en hoe ze de kwaliteit hoog moeten houden. Dat levert een sterk album op dat hun status als band alleen maar ten goede zal komen.
staat er dit keer geen cover op? dat is toch wel een soort van gewoonte?