Eindelijk is daar het debuutalbum van de Australische singer-songwriter Angie McMahon. Met twee eerder verschenen singles in de toonaangevende triple j Hottest 100 en een gouden plaat was het reikhalzend uitkijken naar McMahons eerste volledige werk. Hoewel die nummers al getuigden van haar enorme talent, blijven we toch perplex achter na deze achtenveertig minuten durende blootlegging van haar, en tegelijk onze, ziel.
De 25-jarige McMahon maakte via haar ouders kennis met de muziek van Bruce Springsteen, Bob Dylan en Johnny Cash. Ze kijkt ook enorm op naar vrouwelijke artiesten als Brandi Carlile en k.d. lang, en toont veel bewondering voor collega’s als Big Thief, Bon Iver en War On Drugs. Vanaf haar kindertijd probeerde ze verschillende stijlen uit, geïnspireerd door haar voorbeelden, maar intussen vond ze gelukkig haar eigen, unieke stem; al bevatten sommige nummers toch een knipoog naar andere bands, zoals het Bon Iver-aandoende “Mood Song”.
“Missing Me” en “Slow Mover” verdienden al een plek in de triple j Hottest 100, en ook op dit album blijven ze hun waarde bewijzen. Beide songs doen sterk denken aan DOGVIOLET van LAUREL, zeker wat betreft hun vermogen hevige emoties op te wekken. Al is het popgehalte dat LAUREL zo beheerst hier veel minder aanwezig, wat absoluut geen negatief waardeoordeel impliceert. Ook de gelijkenis met Lucy Dacus is nooit ver weg. Wat de drie vrouwen gemeenschappelijk hebben, naast hun jonge leeftijd, is hun gave om een intieme band te scheppen met hun luisteraars, waardoor die laatsten het gevoel krijgen dat er rechtstreeks in hun meest persoonlijke hersenspinsels gegraaid wordt.
Angie McMahon blinkt uit in wat je van een singer-songwriter verwacht: haar aparte stem staat als een huis, en haar songteksten getuigen van een aanzienlijk analytisch vermogen. Zo toont ze op “Push” een sterk staaltje van haar vocale capaciteiten, en is “And I Am A Woman” een van de beste voorbeelden van haar schrijftalent – het is niet voor niets haar lievelingsnummer van het album. Ze gebruikt haar feministische gedachtegoed als basis voor de aangrijpende, verhalende lyrics: ‘I want to get dirty now that I’ve got clean / And when I am bleeding I don’t feel like speaking / I’m not your teacher, I am little and I am learning.’ In de toekomst wil ze het qua feminisme niet op zingen alleen houden, maar wil ze ook breder activisme gaan voeren.
“Soon” is een van de mooiste nieuwkomers op Salt. Angies stem klinkt zo breekbaar en emotioneel, en ook tekstueel bevat dit lied enkele rakende zinnen, zoals ‘I’ve been hiding my tears from my mother and she / She and my father still laugh together, see’ of ‘I feel like I’m living when I smell of cigarette smoke / Rich and bitter.’ Slechte verrassingen bevat dit album niet, alles klinkt zoals het hoort, en misschien nog beter dan dat. Zelfs ogenschijnlijk minder imposante nummers als “Standout” zijn juweeltjes op zich, maar verliezen gewoon wat van hun glans wanneer ze vergeleken worden met de andere steengoede songs.
Zelf omschrijft Angie McMahon dit album als eenvoudig en instinctief. Het is zeker zo dat niet alles uit de kast getrokken wordt – veel meer dan haar gitaar en stem horen we doorgaans niet – maar dat heeft haar muziek ook helemaal niet nodig. Dat betekent daarom niet dat haar nummers weggezet kunnen worden als makkelijk, integendeel. De singer-songwriter doet aan soul searching en kan als geen ander de vinger op de wonde leggen, en die wonde doet vervloekt veel pijn, ook voor ons. Tijdens het beluisteren van Salt lijkt het of er niets anders meer bestaat op de wereld dan wij en McMahon. Hopelijk komt ze dit ijzersterke debuut snel eens voorstellen in ons land, maar daar is voorlopig jammer genoeg nog geen sprake van.
Facebook / Instagram / Twitter / Website
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
