Violent Femmes is ondanks de bandnaam geen band bestaande uit boze vrouwen. Het is een folkpunktrio uit Milwaukee, dat al sinds 1982 muziek uitbrengt, waarbij ze de nadruk leggen op veelzeggende teksten. Hun bekendste nummer is zonder twijfel het energieke “Blister in the Sun” uit 1983. Na hun Freak Magnet uit 2005 brachten ze nog een verzamelalbum uit, maar daarna bleef het heel erg lang stil. In 2016 begon het blijkbaar terug te jeuken; toen bracht de band We Can Do Anything uit. Ook dat album bleek niet hun laatste worp te zijn, want met Hotel Last Resort blijft het trio verder teren op goede ideeën. Voorspellen wanneer de veteranen hun instrumenten aan de wilgen hangen, is dus natte vingerwerk, al denken wij dat het wel nog even zal duren.
Men zegt wel eens dat een mens rond zijn dertigste levensjaar minder openstaat voor nieuwe muziek. Dat is natuurlijk onzin, al lijkt de openingstrack “Another Chorus” een tegenargument te zijn. De band steekt de draak met de hedendaagse populaire artiesten. Violent Femmes is een band die het zonder al te veel refreinen doet en daar lijken ze best trots op te zijn. Wat direct weer opvalt, is dat het trio hun vertellende stijl nog altijd niet veranderd heeft, wat ons direct terug katapulteert naar de alternatieve eighties. Die throwback krijgen we ook op “I Get What I Want”, een nummer dat zo uit Neutral Milk Hotel’s In the Aeroplane Over the Sea geplukt lijkt te zijn.
Die lang uitgerokken verhalende zangstem is op zich wel plezant, maar begint na enkele nummers toch sterk te vervelen. Wat ooit vernieuwend was, lijkt nu met momenten afgezaagd. Als de band toch wat andere elementen gebruikt, valt het echter wel degelijk op zijn plaats. Zo kan “Everlasting You” rekenen op een fijn gitaartje en een onderdompelende sfeer. Als er muziek moet zijn op een bloedhete dag, is die van Violent Femmes een zekerheid. Die valse traagheid waarmee de band al jarenlang meedraait, is het best hoorbaar op “It’s All Or Nothing”. Het doet ons denken aan een naakte versie van folkpunkbands als Flogging Molly. Scheurende gitaren zal je bij Violent Femmes niet snel horen, maar tekstueel staat de band meer dan hun mannetje. Het is alleen jammer dat die vertellende stijl de aandacht geen uur kan vasthouden.
De titeltrack springt er wel uit, met verblijdend tromgeroffel als decor weet het nummer de aandacht terug te trekken. Een meezingbaar volkslied, waar de band enkele maatschappelijke thema’s niet schuwt. Hier komt de groep gevaarlijk dicht bij een refrein, zonder hun traditionele stijl te verloochenen. Een nummer kan ook gewoon eens plezant zijn. Op “I’m Nothing” krijgen we meer van hetzelfde, maar dan sneller. Hierop bekritiseren ze de moderne politiek, zoals het een punkband betaamt. ‘Are you a gay or are you straight? / Do you believe in love, or do you believe in hate?’ is simpel, maar het werkt.
Is een band dan oubollig als ze album na album hun ding doen? De neutrale luisteraar zal het laatste nummer op het album waarschijnlijk niet halen, de trouwe fanbase van de groep zal zonder twijfel tevredengesteld zijn. Wie kan genieten van een verhalende stijl gemixt met een aangename en zuivere zangstem zal Hotel Last Resort zonder twijfel kunnen pruimen. Het volledig uitluisteren zal misschien wat te veel van het goede zijn, maar in de tropische temperaturen is weinig echter al snel te veel en dan zijn deze rustige liedjes ideaal om lekker in de zon te liggen. Niet te veel moeite voor doen: gewoon luisteren en je niet schamen als je het album niet volledig beluistert.
Facebook / Instagram / Spotify
