Dour 2019 (Festivaldag 5): Vijfde keer goede keer

Het was gisteren de laatste dag van Dour en dat was vooral te merken aan de hese ‘Doureeeeuh’-kreten van menig festivalganger. De slotdag van vijf dagen muziek, feest en plezier was er eentje om in te kaderen. Het afzeggen van A$AP Rocky leek niemand echt nog dwars te zitten, want met ScHoolboy Q kregen we een zeer waardige vervanger. Het was ook weer een dag waarop we heel wat goeds zagen en dat was ditmaal heel uiteenlopend van Franse hiphop van Lord Esperanza, naar de elektronische jazz van GoGo Penguin tot een zegevierende Roméo Elvis. Deze drie waren nog maar het topje van de ijsberg en stuurden ons zo met een voldaan gevoel naar huis.

Dijf Sanders @ Le Labo

Met saxofonist Mattias De Craene onder de arm mocht Dijf Sanders het handjevol mensen dat erin geslaagd was uit hun bed te komen entertainen. Voor zijn laatste plaat Java trok hij de wereld rond op zoek naar niet-westerse instrumenten en muzikanten, waarmee hij dan ter plaatse opnam. Eenmaal thuis kneedde hij een album vol tropische funkjazz, die voor de gelegenheid overgoten werd met een coulis van De Craenes kunnen. De twee vulden elkaar perfect aan in het soleren: de ene keer Sanders op toetsen, de andere keer De Craene met wat hij ook maar kon vastgrijpen en voor een micro kon houden. Liveversies van “Jaipong” en “Kaster” met Indonesische zangopnames verpakten de nummers met een licht andere kink in de kabel. Slotnummer “Cibeusi” trok er definitief een melancholische strik rond.

DVTCH Norris @ Boombox

Dvtch Norris ontbolsterde zich de laatste jaren van de sidekick van Coely tot een van de fijnste hiphopartiesten van ons land. Zijn onlangs uitgebrachte ep Fahad Seriki, I Hate You is muzikaal meer gewaagd en graaft dieper in zijn ziel dan ooit tevoren. Geen wonder dat de Antwerpse klassebak ook ambities koestert die verder reiken dan de grenzen van ons Belgenland. Twee weken na Couleur Café mocht hij gisteren ook aantreden op de laatste dag van Dour. De meeste mensen lagen ogenschijnlijk nog in hun tent te snurken en het selecte groepje dat bij aanvang klaarstond, oogde redelijk uitgeblust.

Niet meer dan gepast begon Dvtch met “Sunday Morning”. Jammer genoeg zat er erg veel galm op de stem, een moeizame start. Volgend hierop was er het zelfverklaarde ‘gangster part’, waarin hij met “Badminton Wallace” van wal stak. Op “Save Us” begon hij zijn veroveringstocht met een laserblik en theatrale expressies. Steeds meer mensen vonden ondertussen hun weg naar de Boombox, het zou nog gezellig worden. Op de schouders van “Ignorance” belandden we in een ruige stroomversnelling. Dvtch Norris hield er vervolgens de vaart in en stoof vooruit. Zelfs zijn dj, Ashley Morgan, greep de micro om zijn rapkunsten te tonen. Om de twee miljoen views van “Toothpick” te vieren, waagde Dvtch Norris zich ten slotte nog aan de eerste keer crowdsurfen van zijn carrière.

It It Anita @ Le Labo

Deze Luikse noiserockers bleken duidelijk hongerig naar een beestige show, maar het geluid aan onze kant van het podium was hen niet goed gezind. De twee gitaren waren niet van elkaar te onderscheiden en de drum miste punch. Toch slaagde It It Anita erin het publiek op te jutten tot enkele moshpits en een overtuigende set neer te leggen. Na een stomende binnenkomer volgden het recentste “God” en speelsere “User Guide” elkaar op. Het ritmisch sterke “11” deed het vuur in het publiek helemaal aanwakkeren. Dat ze ook op een groot podium de traditie verderzetten om als climax bij het laatste nummer de drum in het publiek verplaatsen, moeten we ze wel aangeven. De podiumhulpen schudden van neen, wij knikten van ja!

Lord Esperanza @ The Last Arena

Ondanks het relatief vroege uur repten al heel wat mensen zich naar het optreden van Lord Esperanza op The Last Arena. De Parijzenaar was een van de vele Franse rappers op de line up dit jaar, maar zeker ook een van de betere. Backtrack? Niet nodig, want zijn herkenbare ruige stemgeluid is krachtig genoeg om het zonder te kunnen. De energie en de oprechtheid tijdens de bindteksten dropen er vanaf en je zag dat hij echt aan het genieten was. Het was wat kouder, maar het zomerse “Maria” deed de temperaturen en het aantal dansbenen stijgen. De interactie met het publiek zat goed en heel wat aanwezigen konden ook al de lyrics van zijn recente plaat Drapeau Blanc meezingen. De flow van Lord Esperanza is ook nog zoiets dat naast zijn aura wist te scoren gisteren. Wij hadden het gisteren naar onze zin bij Lord Esperanza en zien hem graag nog eens ergens terug!

Ocean Wisdom @ Boombox

Voor een non-stop spervuur aan woorden moest je gisteren bij Ocean Wisdom zijn. De Britse rapper is afkomstig uit Camden Town in Londen. Vergeet Octavian of Skepta even, ook Ocean Wisdom heeft de flows en het talent om in de toekomst aanspraak te maken op de kroon van de Britse hiphop. Zijn laatste album Wizville kwam vorig jaar uit. De meeste media-aandacht kreeg hij omwille van zijn debuutsingle “Walkin”. Hierop wist hij 4,45 woorden per seconde af te ratelen en verbeterde zodoende niemand minder dan rapgod Eminem. Ook vandaag ging hij weer hoog in de toeren. Volkomen onverstaanbaar natuurlijk. Naast zijn dj was er eveneens een extra MC van de partij, die echter niet voor veel extra punch zorgde. Het publiek liet zien nog niet helemaal uitgeteld te zijn tijdens een strakke en straightforward set. Zonder treuzelen liet hij de ene track met de volgende track versmelten. “Ting Dun” bevat normaal een feature van de legendarische Method Man, maar ook alleen trok hij zich goed uit de slag. Omdat het publiek hem goed beviel, trakteerde hij ons op een dansbare UK riddim rijke intermezzo. Finaal zetten de heren nog minutenlang de zaal op stelten.

Nakhane @ La Petite Maison

https://www.instagram.com/p/Bz24rO0Bn22/

Het was even schrikken toen we in een spaarzaam gevulde tent binnenkwamen voor de show van Nakhane. De Zuid-Afrikaan maakt synthpopmuziek die ook inhoudelijk een verhaal vertelt. De creatieveling beschikt over een intrigerende stem, goede dansbewegingen en bakken muzikaal talent. Vorig jaar loste hij met You Will Not Die een magnifiek album, waar hij zijn ziel blootgeeft en waarop ook duidelijk te horen valt dat hij het niet altijd even gemakkelijk heeft gehad. Op “Interloper” is dat duidelijk hoorbaar en ook live pakte het nummer ons bij de keel. Iets minder vonden we de uitvoering van “Clairvoyant”, waar ons iets leek te ontbreken, maar dat werd met het onheilspellende “The Dead” gelukkig rechtgetrokken. De gitaar op dat nummer en de bass dreunden door de luidsprekers en zorgden voor een ijzersterk slot. Op Dour toonde zich Nakhane iets introverter in de interactie met het publiek dan gewoonlijk, maar dat stoorde eigenlijk niet. Nakhane is een goede muzikant en dat bewees hij ook op Dour met verve.

Whispering Sons @ Le Labo

Rock Werchter kieperde hen op de Main Stage, maar aan de overkant van de taalgrens moest Whispering Sons het met de kleinste tent van het festival doen. Niet dat ze daar enig probleem mee hadden: de band heeft een jarenlange historie van clubtours in Europa achter de rug en weet hoe om te gaan met verschillende podia. Hun meest gekende “Alone” viel vroeg en miste zijn doel niet, al moesten de bandleden zelf nog wat loskomen. Verderop hadden “White Noise” en “Hollow” dan ook meer impact. Met zinderende blik maakte Fenne Cuypers aanstalten om te klikken met het publiek. Dat lukte halvelings, waardoor de grauwe mist die Whispering Sons zo graag creëert maar occasioneel bleef hangen. Apotheose “Waste” stak er dan weer wel met kop en schouders bovenuit.

Voyou @ La Salle Polyvalente

Had je gisteren last van een fikse kater, dan kon je deze vrolijk wegdansen op de tonen van Voyou. De podiumdecoratie was kleurrijk en zo valt ook de muziek het best te omschrijven die het viertal uit Parijs maakt. Onder leiding van zanger Thibaud Vanhooland brachten ze een joviaal optreden dat soms heel braafjes en soms dan weer wat zotter was. Ritmiek is bij Voyou dan ook heel belangrijk en dat was ook zichtbaar aan de vele percussieinstrumenten die op het podium stonden. Er werden vooral heel wat nummers van het recent verschenen Les bruits de la ville gespeeld en dat was best verfrissend na vijf dagen op Dour te zijn. Nog wat meer variatie had desondanks geen kwaad gekund, maar gelukkig was er de prettig gestoorde Thibaud. “Papillon” was het tofste nummer dat ze gisteren brachten en kreeg het volk weer aan het dansen. Voyou deed ons even vergeten dat het al de laatste dag was en dat zegt veel over het optreden.

Viagra Boys @ Le Labo

‘Thank you all for coming, there must be thirty thousand people of you here’, riep frontman Sebastian Murphy zijn publiek toe. Die sarcastische noot zette de toon voor de aangenaam rommelige set van het Zweedse Viagra Boys. “Slow Learner” opende de dansvloer en tijdens “Sports” gingen de voetjes synchroon van de grond. Murphy begoot zich nu en dan eens met bier, wat extra jolijt opwekte, maar de muziek er niet beter op maakte. Daarna had het publiek de four to the floor-formule ietwat door, en slinkte de animo in de tent. Niettemin een strakke, luchtige set van de Boys, zoals we van hen gewend zijn.

Curtis Harding @ La Petite Maison

Vorig jaar speelde Curtis Harding nog op Rock Werchter en dit jaar stond een volle La Petite Maison op Dour op de agenda. De Amerikaanse bluesrocker bracht twee jaar geleden zijn laatste plaat Face Your Fear uit, maar is ermee nog steeds op tour. Ons hoor je alvast niet klagen, want Curtis en band staan garant voor een zorgeloos optreden van een hoge kwaliteit. De vijf op het podium zijn inmiddels goed ingespeeld, maar om het voor zichzelf wat spannender te maken, klonken sommige nummers een tikkeltje anders. Curtis Harding maakt hoofdzakelijk bluesrock met heel wat flarden funk en dat sloeg gisteren aan. “Next Time” had een aangename drive en werd met veel gejuich onthaald. “On and On” is normaal ook een van de hoogtepunten van de set, maar helaas was bij dit nummer de saxofoon iets te luid en hoorden we Curtis’ stem amper. Afronden deden ze met het mooie en extra lang gebrachte “Need Your Love”, maar liefde heeft Dour gelukkig in overvloed en daar kon Curtis Harding een uur lang van genieten. En wij genieten stiekem nog even na van zijn prachtig optreden.

Action Bronson @ The Last Arena

Action Bronson is meer dan enkel een rapper; zo spendeert hij zijn tijd onder meer als host van verschillende shows, waarbij hij zonder uitzondering stoned als een garnaal wordt. De ex-kok aka Mr. Baklava schildert daarnaast neo-expressionistische kunstwerken, ontwerpt schoenen… Je hoort het al, een man bruisend van het leven. Ons vervelen is dan ook iets dat we niet deden. Eerst kwam hij tien minuten te laat om dan “Standing In The Rain” de spits te laten afbijten. Aan humor ontbrak het Bronson allerminst. Het helpt natuurlijk als je teksten bol staan van het vreemdste gedachtegoed. Na elke song hoorden we een kudde galopperende paarden, inclusief de manen wapperende soortgenoten op het beeldscherm.

Terwijl we gewag probeerden te maken van wat ons overkwam, speelden onder meer “Live From the Moon” en “White Bronco” ergens in de verte. Volgden nog: een shoutout naar de aanwezige Albanezen, bezoek van een uit de kluiten gewassen Jay-Z lookalike… De aanwezigen wisten niet eens of ze enthousiast waren. Het nummer “Baby Blue” dat op het einde met “Just a Friend” van Freddie Scott versmolt, tekende voor een bescheiden hoogtepunt. Na “Easy Rider” verdween de bebaarde rapper plotseling sneller dan zijn eigen schaduw van het toneel en liet ons allen verdwaasd achter. Een merkwaardig optreden dat logischerwijs zeer lauw onthaald werd.

Gus Dapperton @ Le Labo

Voor hippe, van zalmroze haren voorziene bedroompop moest je gisteren bij Gus Dapperton zijn. Hij begon vrij afstandelijk, maar raakte vanaf “I’m Just Snacking” gehecht aan het in grote getale aanwezige volk. Aan de klank van de drums te horen moet de geluidsman gedacht hebben dat het eergisteren was (de metaldag van Dour Festival), en dat bracht de dromerige aspecten van Dappertons werk soms met beide voeten op de grond. Ondanks dat werden we opnieuw verliefd op de catch van Brendan Rice’s soloproject: die verdomd flukse baslijntjes. “Prune, You Talk Funny” en andere plaatjes promoveerden Rice tot choreograaf van de dansvloer, en daarmee zijn bedroompop tot dancefloorpop.

Jordan Rakei @ La Petite Maison

Rond half negen ’s avonds waaide een frisse wind door La Petite Maison waar Jordan Rakei net aan zijn set begonnen was. Twee weken geleden speelde hij nog op Down The Rabbit Hole en kampte hij met technische problemen, maar dat was gelukkig gisteren niet het geval. De Brit opende magisch met het nieuwe “Mad World” en liet zich zo meteen van zijn beste kant horen. Die lijn werd doorgetrokken met het jazzy “You & Me” en het aan Roger Federer opgedragen “Nerve”. Ook het publiek toonde zich verrassend aandachtig en luisterde meer dan te praten. “Say Something” was de enige kleine tegenvaller en liep een beetje verloren in de grote bassoep. De band van Jordan Rakei bracht veel groove in de muziek (bijvoorbeeld tijdens “Add the Bassline”) en was ook heel het optreden lang gefocust. Bij “Mind’s Eye” werd het nog een laatste keer magisch en toonde Jordan dat hij wel degelijk een straffe live-artiest is.

Boy Pablo @ Le Labo

Boy Pablo uit Noorwegen streek op de laatste avond van Dour neer op het podium van Le Labo. Aan het hoofd van de band staat hun zanger Nicolas Pablo Muñoz, een jongen met Chileense roots. Al twee jaar lang bouwt de vriendengroep aan zijn weg en brachten ze al twee ep’s uit. Het meest van al doet de indiepop van Boy Pablo denken aan zomers liefdesverdriet; zonnig, maar tegelijk is die ook dieptriest. Voor aanvang van “Feeling Lonely” sprongen de jonge leeuwen elkaar speels tegen de borst en bouwden ze meteen een prachtig adolescentenfeest. Tijdens “Feeling Lonely” was eenzaam zijn nog nooit zo prettig en “Sick Feeling” werd al even frivool gebracht. Elk bandlid was op post gedurende een huddle bij het keyboard waarbij ze tezamen gezellig het uitzinnige publiek bezongen. Natuurlijk was het bekendste nummer “Everytime” ook een schot in de roos. Het jonge publiek was zo enthousiast dat ze op het einde van elke song uitbundig reageerden alsof het de laatste was. Geen complexe ritmes of vergezochte teksten, maar gewoon een heleboel fun, die jammer genoeg tien minuten vroegtijdig afgebroken werd.

Flatbush Zombies @ Boombox

Flatbush Zombies is dit jaar druk in de weer met de supergroep Beast Coast. Toch vonden ze nog tijd om langs te komen op Dour voor hun laatste concert voor ze aan het touren slaan met hun Beast Coast makkers. In het eerste deel van hun show moesten we ons jammer genoeg optrekken aan de hallucinatie-inducerende visuals. We kunnen niet met zekerheid zeggen of het aan de Zombies te wijten was omwille van de ondermaatse geluidskwaliteit. De Boombox slaagt er al vijf dagen in het slechtst te klinken van alle tenten. De stemmen, vooral die van Zombie Juice, geraakten vaak niet verder dan het microfoonmembraan en ook de beats van The Architect verloren hun complexiteit. Op “Bounce” konden we toch de raspige stem van Meechy Darko aka Dirt Cobain herkennen. Gaandeweg was het geluid gelukkig aan de beterhand.

Het tweede deel van het optreden was een pak kwalitatiever. Twee nummers van het Beast Coast album Escape From New York, waaronder “It Ain’t Easy, It Ain’t Easy” haalden de setlist, maar moeten onderdoen voor hun eigen werk. De liefhebbers werden daarnaast gezegend met niet één, maar twee ongereleasete nummers. Met “Notorious Thugs”, “Bliss” en “Bath Salt” bleef het archief tevens niet onbemind, tot genoegen van de afgeladen tent. Alfamannetje Meechy Darko riep verder op ‘Free Flaco’ te brullen tot in zijn cel en ergerde zich aan ‘This fucking EDM music’ van de Red Bull Elektropedia. De oude hit “Palm Trees” was de climax van het uitstekende hoorbare deel van het optreden. Toen was het tijd om onder de tonen van “Yamborghini High” de Boombox vaarwel te zeggen.

Fat White Family @ Le Labo

De Londense band Fat White Family was de laatste echte band dit jaar die in Le Labo stond en maar weinigen besloten hier dan ook de laatste Dour-nacht in te duiken. Sinds het vertrek van hun gitarist Saul Adamczewski duurde het even voor de groep hun derde plaat af was, maar dit jaar kwam er dus Serfs Up!. Fat White Family graaide dan ook gretig uit die nieuwe plaat en dat sloeg maar gedeeltelijk aan. Frontman Lias Kaci bleek trouwens al goed op voorhand te hebben gedronken en ook op het podium dronk hij wat om in de sfeer te komen. “When I Leave” rammelde door de luidspreker, maar dat is net de manier waarop Fat White Family het beste tot zijn recht komt. Bij “Hits Hits Hits” ging Lias even richting publiek, maar koos dan toch om het nummer op het podium af te werken. Aan intensiteit ontbrak het helaas lange tijd en we moeten ook toegeven dat we de band al betere shows hebben zien geven. Benieuwd of ze hun oude vorm zullen terugvinden bij hun volgende passage in ons land.

GoGo Penguin @ La Petite Maison

De kloof tussen Roméo en moderne jazz ligt aanzienlijk groot, maar dat liet Gogo Penguin niet nauw aan het hart komen. Met een drukke lichtshow en het heldere “Raven” van praaltje A Humdrum Star legde dit jazztrio uit Manchester de blauwdruk voor een minstens even vurige set. De tederheid van de vleugelpiano bleef intact, de reverb op de contrabas zette à la Sigur Ros scherende soundscapes in gang zonder veel moeite en de drums – die drums – die bleven ons leke brein altijd twee stappen voor. Even galoppeerde Gogo Penguin zelfs langs dub en mathrock. Een magistraal optreden, zelfs de knaap die vriendelijk om coke vroeg had het begrepen.

ScHoolboy Q @ The Last Arena

Geluk in ongeluk voor Dour, want een paar dagen voor het festival startte, moest A$AP Rocky afzeggen omdat hij na een incident nog altijd in de gevangenis zit. De organisatie vond in ScHoolboy Q echter een ideale vervanger die minstens even geliefd is bij het hiphop publiek. Het was ondertussen ook al drie jaar geleden dat Q in ons land speelde, toen in een uitverkochte Ancienne Belgique en sindsdien was het dus lang afwachten. Het was het wachten meer dan waard, want ScHoolboy Q verkeerde in topvorm en zorgde voor de ene turnup na de andere. Knaller na knaller werd gespeeld en de goesting in een topoptreden was aan hem te zien.

“ThaT Part”, “Water”, “Drug Dealer” waren één voor één nummers die ons aan het springen kregen in het begin, maar het buskruit werd niet alleen in het begin verschoten. Q deed geen half werk en rapte zo goed als elk woord feilloos mee in zijn overrompelde flow. Het nieuwe nummer “5200” klonk als een oude ScHoolboy Q en smeet voor nog meer olie op het vuur. Even ademhalen en verder ging het met “Man of tHe Year”, dat door een technisch probleem opnieuw gestart werd. “Numb Numb Juice” was de finale mokerslag die Q ons gisteren toediende en wat voor een. Alsof we nog geen hoogtepunten genoeg hadden gisteren, voorzag ScHoolboy Q ons de laatste climax. Hopelijk tot snel, Q!

Geschreven door Tijl Van de Casteele, Sam Donné en Simon Meyer-Horn.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram zijn er nog meer beelden te vinden. Volgen is de boodschap!