LiveRecensies

Rock Herk 2019 (Festivaldag 2): Perfecte mix van zware gitaren en vrolijke pop

Na een drukke eerste festivaldag en een magistraal dEUS lag de lat voor dag twee meteen hoog. Net als vrijdag begon de dag regenachtig, maar mede dankzij onder andere Jaguar Jaguar, Whispering Sons en Amenra, lieten we dat niet aan ons hart komen. Het uitverkochte Rock Herk stelde zijn deuren opnieuw open voor de 20.000 bezoekers en die kregen voor de tweede dag op rij muziek van de bovenste plank.

Danny Blue and the Old Socks @ Main Stage

In 2018 greep Danny Blue and the Old Socks naast de titel van De Nieuwe Lichting, maar op Rock Herk kregen de prettig gestoorde jongens een half uurtje om het tegendeel te bewijzen. Met iets tussen surf- en garagerock amuseerden de Antwerpenaren zich zienderogen en ondanks dat ze de opener waren, sloeg dat ook over op het publiek. Met een pintje in de hand en wat goedkeurend geknik – en af en toe een beetje gedans – genoot een redelijk volgelopen tent van aanstekelijke nummers als “Idee 34” en “6FT Tall Baby”. Als Danny Blue and the Old Socks een voorloper was van wat de rest van de dag ons zal brengen, kon festivaldag 2 al niet meer mislopen.

Mooneye @ Main Stage

Waar Danny Blue niet in slaagde, lukte Mooneye wel; De Nieuwe Lichting winnen. Live doet de West-Vlaming het met band, die hem niet enkel muzikaal, maar ook vocaal perfect aanvulde. Nieuwe single “This Thing” werd met veel applaus onthaald en zanger Michael Libberecht was zelf verrast van de talrijke opkomst. De live-band bleek in de volgende nummers pas echt een meerwaarde te zijn toen er hier en daar zelfs enkele gitaarsolo’s passeerden. Met “Mickey”, ‘zoals de hond’ – of bedoelde Mooneye de mouse? – bouwde de band op naar hit van de doorbraak “Thinking About Leaving” dat live nog beter klinkt dan op plaat. Libberecht en co bewezen op de Main Stage dat ze een terechte winnaar van De Nieuwe Lichting waren en nog mooi meegenomen voor de jongens zijn de talrijke nieuwe vrouwelijke fans die op de eerste rijen stonden.

Hemelbestormer @ Club

Als vieruurtje werd de Club getrakteerd op meer zware gitaren. Sinds 2012 is Hemelbestormer een vaste waarde in Vlaamse doom- en sludgemetal. De muziek van Hemelbestormer is zeer zwaar en traag. Als instrumentale band moeten ze het dan ook hebben van hun overweldigend zware sound. Een opzwepend feest was het optreden niet te noemen. Los van synchroon headbangen aan gemiddeld 70 bpm was de band ook vrij statisch. Het is niet gemakkelijk om een optreden interessant te houden zonder vocals van eender welke soort. Na veertig minuten viben op de zware bassen en duivelse melodieën had je het ongeveer wel gezien. Een paar momenten waarin het tempo werd opgedreven, of er een synthesizer intermezzo werd ingezet, zorgden voor variatie. Als afsluiter sloegen alle vier de leden een trage, beklijvende mars op floortoms. Je kon de vellen van de trommels horen nazinderen, en het leek toch heel even alsof Satan hemzelf ging neerdalen in de Club.

Jaguar Jaguar @ Main Stage

Na de zware gitaren van Hemelbestormer, was het tijd voor de eerste grote publiekstrekker van de dag. Indiesensatie Jaguar Jaguar was nog maar net terug van het Portugese NOS Alive en mocht de Main Stage onderdompelen in hun melancholische elektrofunk. De band is de laatste maanden non stop aan het optreden en die ervaring heeft de heren deugd gedaan. Hoogtepunten waren laatste single “You Got Me” en “So Long” waarop niemand kon blijven stilstaan. Gitarist Emiel Raeymaekers blonk uit en frontman Thomas Lauwers toonde zich van zijn beste kant. Als de zon er op een druilerige dag als deze dan ook nog door begint te komen, klopt het plaatje helemaal. Jaguar Jaguar is goed bezig en als de heren zo doorgaan, zullen ze in de toekomst vast en zeker een hoger plekje op de affiches krijgen. Op Rock Herk hebben ze ons alvast meer dan overtuigd.

The Guru Guru @ Street

https://www.instagram.com/p/Bz3OoOBgXEu/?utm_source=ig_web_button_share_sheet

The Guru Guru maakte vijf jaar geleden zijn eerste doortocht op Rock Herk. Nu stond de groep omsingeld door een massa mensen op The Street. Deze plaats was zeer geschikt voor de gekte van The Guru Guru. Een mix van noisepunk en alternatieve rock die strak stond gespannen als eens boog was hetgeen dat we kregen. De frontman nam met zijn stem verschillende personages aan op de energieke tonen van de band. Er stonden duidelijk vijf goeie performers op deze straat, wat de performance alleen maar ten goede kwam. Bij de outro van het laatste nummer gaf de zanger zijn microfoon aan een man in het publiek, en liep hij door de massa mensen de wei op. Hij moest misschien heel nodig naar het toilet. De rest van de bandleden hebben dan nog maar wat mensen ‘op het podium’ uitgenodigd om een klein feestje te bouwen. Want dat was het knotsgekke optreden van The Guru Guru wel.

Warhola @ Main Stage

https://www.instagram.com/p/Bz4GsnJII_3/?utm_source=ig_web_button_share_sheet

Terwijl elders de gitaren werden bovengehaald, kon de Main Stage genieten van de donkere electropop van Warhola. In een fluoriserend roze trainingspak beklom Oliver Symons het podium om het publiek veertig minuten lang mee te nemen door zijn wereld van Young Loving. Met zijn twee drummers en synths bereikte Olivers stem soms ongekende hoogtes, met nu en dan eens een effectje weliswaar. “Drive” werd samen met partner in crime Tessa Dixson gebracht, die hier vrijdag nog solo stond. Nummers als “Promise” en “Look At Me”, opnieuw met Dixson, werden magistraal gebracht en stuurden het publiek met een goed gevoel de rest van de dag in. Warhola deed wat hij moest doen en dat was van hoge kwaliteit.

Band of Skulls @ Main Stage

Tussen al dat Belgische geweld door, stond er met Band of Skulls ook een internationale band op het programma. De Britten verdedigen een goede live-reputatie en die hielden ze ook op Rock Herk hoog. In tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden, maakt de band niet zo’n harde muziek. Toch klonk het op de Main Stage allemaal wat harder dan op plaat, wat resulteerde in geklap en wat hier en daar werd er wat geheadbangd. Band of Skulls bracht in april hun vijfde plaat Love Is All You Love uit en de tent werd hierdoor getrakteerd op heel wat nieuwe nummers. Doordat die soms nog wat onbekend en ook minder vlot klonken, werd het tempo een beetje uit de set gehaald. Op het muzikale vlak was in elk geval weinig aan te merken.

Whispering Sons @ Club

Van Whispering Sons kregen we twee weken terug nog een beklijvende performance op de gigantische Main Stage van Rock Werchter. Nu moest de postpunkgroep het doen met de kleine tent van Rock Herk. Het podium was misschien van een ander formaat, maar Whispering Sons was nog steeds even groots. In de donkere, bedompte tent kwam de duisternis en melancholie nog directer binnen. De band was ijzersterk met buitenaardse melodieën en een krachtige ritmesectie. Toch stal frontvrouw Fenne Kuppens weer de show. Zo luguber en duister als haar stem klinkt, zo volledig gaf ze zich over aan de muziek. In de instrumentale breakdowns ging ze in haar witte tenue op in de lichtshow. Die mateloze energie is zeker en vast een reden waarom Whispering Sons zich bij de top van Belgische livebands mag rekenen.

Dead Man Ray @ Main Stage

Dead Man Ray was de laatste zestien jaar eerder een ‘dead man band’, maar de radiostilte is voorbij. Met een vierde album en veel live optredens is de groep weer helemaal terug. De samenwerking tussen Daan Stuyven en Rudy Trouvé, die Dead Man Ray is, houdt experimentele gitaarrock met melodische kantjes in. Daan is natuurlijk een bekende stem in het Belgische muzieklandschap en hij viel zeker op. Al was dit een optreden van Dead Man Ray, het leek nog steeds veel op de grote Daan show, maar daar was ook reden voor. Daan zong uitstekend en gedroeg zich uitermate cool op het podium. Hij wisselde perfect van zijn diepe parlando naar een hoge falsetto. Dead Man Ray zette onder leiding van een uitstekende Daan Stuyven een zeer degelijke show neer.

And So I Watch You From Afar @ Club

Met And So I Watch You From Afar stond er ook in de Club een internationale band met een serieuze livereputatie. Het was alweer acht jaar geleden dan de Ieren op Rock Herk stonden, maar toch was de tent niet zo volgelopen als bij Whispering Sons. De afwezigen hadden duidelijk ongelijk, want ook al is And So I Watch You From Afar een instrumentale band, toch speelden ze onmenselijk strak. Doordat de mannen zich zo overgaven aan de muziek, sloeg dat al snel over op het publiek, dat hevig stond te headbangen met zelf een moshpit tot gevolg. Het was een blij weerzien met een ijzersterke liveband die nooit weet teleur te stellen.

Novastar @ Main Stage

Tussen al die gitaren door, stond er met Novastar toch een ietwat opvallende naam op de Main Stage. De Nederlander, die al jaren in België woont, werd door het afzeggen van Sting vorige week op Gent Jazz nog tot headliner gebombardeerd en mocht dat kunstje in Herk overdoen. Door te starten met “Never Back Down” kregen Joost Zweegers en co meteen de hele tent mee. Met een magistrale band – wat is Reinhard Vanbergen een goede muzikant – gaf de Nederlander zich over aan de muziek en dat sloeg over op de tent. Er werd hevig mee geklapt en gezongen, wat de set alleen maar ten goede kwam. Toen Zweegers tegen het einde van het concert achter z’n piano ging zitten en erop begon te rammen, wist iedereen hoe laat het was. Het publiek zette gemeenschappelijk de kelen open en “The Best Is Yet To Come” galmde door de tent. Novastar bracht een uitgebalanceerde mix van nieuw en oud materiaal, waarmee hij de twijfelaars allemaal over de streep trok.

Amenra @ Club

Na een doortocht van de andere koningen van West-Vlaamse metal, STAKE, was het nu de beurt aan Amenra. Voor de derde keer zou deze natuurkracht een doortocht maken op Rock Herk. Amenra staat bekend om zijn bijna angstaanjagende, spirituele postmetal. Het contrast tussen de zachte, aanslepende opbouw en de vurige uitbarstingen in de muziek werd zeer intens door de felle lampen en visuals op het witte doek. Frontman Colin H. van Eeckhout keerde op een paar momenten na de zaal het hele concert de rug. Zijn patroon van knielen, recht staan en wild beginnen schreeuwen, bleef praktisch de hele show onveranderd en toch kon je je ogen geen moment van hem afhouden. Hij ging van zingen als een klein engeltje naar schreeuwen als een bezetene. Zijn bijna dierlijke beweging tijdens de breakdowns maakt Amnera nog beklijvender dan het als is. Er werd een duistere maar explosieve set neergezet door de West-Vlamingen, zoals we van hen gewoon zijn.

Nog een zekerheid was dat er met Dr. Lektroluv weer feestelijk de nacht in gegaan kon worden. De dj zette zijn groene masker weer op en niemand trok zich nog wat aan van de geluidsnormen. Rock Herk 2019 was een geslaagde editie en het festival lijkt klaar voor een stapje hogerop. Met 20.000 bezoekers kunnen we volgend jaar best een groter terrein, of toch zeker grotere Main Stage verwachten. Hopelijk tot dan!

Deze recensies werden geschreven door Felix Vloeberghs en Lucas Palmans.

Related posts
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

Jera on Air komt af met ruim dertig nieuwe namen

Jera on Air blijft met namen strooien. Vier dagen lang maakte het punk-, hardcore- en metalcorefestival in Limburg nieuwe acts bekend en…
LiveRecensies

Ways Around Festival 2024 (dag 3): Noise voor iedereen

De derde en laatste dag van het Ways Around Festival was opnieuw een groot succes. Ditmaal diende de museumzaal van de Botanique…
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

25 nieuwe namen voor Rock Herk met o.a. The Afghan Whigs, Therapy? en shame

Rock Herk viert dit jaar zijn veertigste verjaardag en dat zal het niet zomaar laten aan zich voorbij gaan. Nadat we in…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.